ΤΟ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΘΑΥΜΑ

Ρωτησε καποιος ενα δασκαλο  του Ζεν, <<Ποιο  ειναι το μεγαλυτερο θαυμα  στον κοσμο;>>
Ο δασκαλος  απαντησε,<<Καθομαι  εδω μονος με τον εαυτο μου.>>
Τι σημαινει αυτη η παραβολη;
Δεν  προκειται  για  παραβολη, αλλα για γεγονος.Δες  αυτο ακριβως που λεει, χωρις να ψαχνεις για κανενος ειδους  κρυμμενη σημασια. Ειναι σαν ενα τριανταφυλλο...μια απλη δηλωση. Αν αρχισεις να ψαχνεις   τι ακριβως σημαινει, θα σου ξεφυγει η σημασια του. Η σημασια ειναι  εκει, ειναι προφανης, δεν υπαρχει αναγκη να ψαξεις για αυτην. Τη  στιγμη που αρχιζεις  να ψαχνεις για σημασια σχετικα με τοσο απλα γεγονοτα, υφαινεις φιλοσοφιες, δημιουργεις μεταφυσικες.Και μετα συνεχιζεις με αυτο και με εκεινο και απομακρυνεσαι παρα πολυ απο το γεγονος.
Ειναι μια απλη  δηλωση.Ο δασκαλος  του Ζεν ειπε, << Καθομαι εδω  μονος με τον εαυτο μου.>>
Αυτο ειναι το μεγαλυτερο θαυμα. Το να εισαι μονος ειναι το μεγαλυτερο κατορθωμα. Ολοι οι ανθρωποι αισθανονται παντα την αναγκη του αλλου.Υπαρχει μια μεγαλη αναγκη για τον αλλον επειδη κατι λειπει μεσα μας. Εχουμε τρυπες στην υπαρξη μας, που τις γεμιζουμε με την παρουσια του αλλου.Ο αλλος, κατα καποιο τροπο μας ολοκληρωνει. Διαφορετικα ειμαστε ανολοκληρωτοι. Χωρις τον αλλον δεν ξερουμε ποιοι ειμαστε χανουμε την ταυτοτητα μας. Οαλλος γινεται καθρεφτης και μπορουμε να δουμε τα προσωπα μας σε αυτον. Χωρις τον αλλον ριχνομαστε ξαφνικα στους εαυτους μας. Προκαλειται μεγαλη στεναχωρια,  ελλειψη ανεσης, επειδη δεν γνωριζουμε ποιοι ειμαστε. Οταν ειμαστε μονοι, εχουμε για συντροφια μια περιεργη παρεα, μια παρεα που προκαλει αμηχανια. Δεν ξερουμε ποιοι ειμαστε.Με τον αλλον τα πραγματα ειναι ξεκαθαρα, καθορισμενα. Ξερουμε το ονομα, ξερουμε το χαρακτηρα, ξερουμε πως ειναι αντρας η γυναικα, ινδουιστης, χριστιανος, ινδος, αμερικανος...υπαρχουν τροποι για να προσδιορισουμε τον αλλον. Πως προσδιοριζεις ομως τον εαυτο σου;Βαθεια μεσα σου, υπαρχει μια αβυσσος..που δεν προσδιοριζεται. Υπαρχει μια αβυσσος ...κενοτητα Αρχιζεις να γινεσαι ενα με αυτο. Αυτο δημιουργει φοβο. Τρομαζεις , θελεις να τρεξεις προς τον αλλον. Ο αλλος  σε βοηθαει να βγεις εξω, ο αλλος σε βοηθαει να παραμεινεις  εξω. Οταν δεν υπαρχει κανεις, μενεις απλως με την κενοτητα  σου. Κανενας δεν θελει να ειναι μονος. Ο μεγαλυτερος φοβος στον κοσμο ειναι το να μεινει κανεις μονος. Οι ανθρωποι κανουν χιλια δυο πραγματα μονο και μονο για να μην μεινουν μονοι. Μιμεισαι  τους γειτονες σου για να εισαι ακριβως σαν και εκεινους και να μην μεινεις μονος. Χανεις την ατομικοτητα σου, χανεις την μοναδικοτητα σου, γινεσαι απλος μιμος, γιατι αν δεν μιμηθεις θα μεινεις μονος.
Γινεσαι κομματι του πληθους, γινεσαι μελος μιας εκκλησιας, γινεσαι μελος μιας οργανωσης.
Κατα καποιο τροπο θελεις να ενωθεις με ενα πληθος, οπου μπορεις να νιωσεις ανεση,πως δεν εισαι μονος. Αφου υπαρχουν τοσοι ανθρωποι γυρω σου, τοσοι πολλοι μωαμεθανοι σαν κι εσενα, τοσοι πολλοι ινδουιστες σαν κι εσενα, τοσοι πολλοι χριστιανοι, εκατομμυρια χριστιανοι...δεν εισαι μονος.
Το να εισαι μονος ειναι πραγματικα το μεγαλυτερο θαυμα. Αυτο σημαινει  πως τωρα δεν ανηκεις  σε καμια εκκλησια, σε καμια οργανωση, δεν ανηκεις σε καμια θεολογια, δεν ανηκεις σε καμια ιδεολογια-σοσιαλιστικη, κομμουνιστικη,φασιστικη, ινδουιστικη,χριστιανικη,ζαινιστικη,βουδιστικη-δεν ανηκεις.
Απλως  υπαρχεις. Κι εχεις  φτασει στο σημειο να ξερεις πως  να εισαι με τον εαυτο σου.
Οι αναγκες σου για τον αλλον εχουν εξαφανιστει. Δεν εχεις διεξοδους, δεν εχεις καθολου τρυπες, δεν σου λειπει τιποτα, δεν εχεις καθολου ατελειες. Εισαι απλως ευτυχισμενος με το να εισαι ο εαυτος σου. Δεν χρειαζεσαι τιποτα. Η ευτυχια σου ειναι χωρις ορους. Ναι, αυτο ειναι το μεγαλυτερο θαυμα στον κοσμο.Να  θυμασαι ομως, πως ο δασκαλος λεει:<<Ειμαι εδω μονος με τον εαυτο μου.>>Οταν εισαι μοναχικος, εισαι απλως μονος.Και υπαρχει τεραστια διαφορα αναμεσα στη μοναξια και τη μοναχικοτητα. Οταν νιωθεις  μοναξια, σκεφτεσαι τον αλλον, σου λειπει ο αλλος.Η μοναξια ειναι μια αρνητικη κατασταση. Αισθανεσαι πως θα ηταν καλυτερα αν ο αλλος ηταν εκει-ο φιλος σου, η συζυγος σου,η μητερα σου, ο αγαπημενος σου,ο συζυγος σου. Θα ηταν καλο αν ο αλλος ηταν εκει, ομως ο αλλος δεν ειναι.
Η μοναξια ειναι η απουσια του αλλου. Η μοναχικοτητα ειναι η παρουσια του εαυτου. Η μοναχικοτητα ειναι πολυ θετικη. Ειναι μια παρουσια, παρουσια που ξεχειλιζει. Εισαι τοσο γεματος  απο παρουσια, που μπορεις να γεμισεις ολοκληρο το συμπαν με την παρουσια σου και δεν υπαρχει η αναγκη του αλλου. Αν ολος ο κοσμος εξαφανιστει, αυτος ο δασκαλος του Ζεν δεν θα χασει τιποτα. Αν ξαφνικα, με καποιο μαγικο τροπο,εξαφανιστει ολοκληρος ο κοσμος και αυτος ο δασκαλος του Ζεν μεινει μονος, θα ειναι τοσο ευτυχισμενος, οπως παντα.Δεν θα του λειψει τιποτα.Θα αγαπησει αυτην την κενοτητα, αυτο το καθαρο απειρο. Δεν θα του λειψει τιποτα, γιατι εχει ηδη φτασει στο σπιτι του. Ξερει πως ο ιδιος επαρκει στον εαυτο του. Αυτο δεν σημαινει πως ο ανθρωπος που εχει φωτιστει κι εχει φτασει σπιτι του δεν ζει με τους αλλους. Στην πραγματικοτητα, μονον αυτος μπορει να ειναι με αλλους. Ακριβως επειδη ειναι ικανος να ζει με τον εαυτο του, γινεται ικανος να ζει και με αλλους. Αν δεν μπορεις να ζεις  με τον εαυτο σου, πως μπορεις να γινεις ικανος  να ζεις με τους αλλους; Οταν δεν εισαι ικανος να ζεις με βαθεια αγαπη ουτε καν με τον εαυτο σου, πως μπορεις να ζεις με τους αλλους; Οι αλλοι ειναι πολυ μακρια..
Ο ανθρωπος που αγαπαει την μοναχικοτητα του, ειναι ικανος να αγαπησει, αλλα ο ανθρωπος που αισθανεται μοναξια ειναι ανικανος να αγαπησει. Ο ανθρωπος που ειναι ευτυχισμενος  με τον εαυτο του ειναι γεματος απο αγαπη, ρεει. Δεν εχει αναγκη απο την αγαπη κανενος, γιαυτο και μπορει να δωσει. Οταν εσυ ο ιδιος εχεις αναγκη, εισαι ζητιανος, πως ειναι δυνατον να δωσεις; Μα οταν μπορεις να δωσεις, τοτε ερχεται προς το μερος σου πολυ  αγαπη. Προκειται για ανταποκριση, για μια φυσικη ανταποκριση. Το πρωτο μαθημα της αγαπης ειναι το να μαθεις πως να εισαι μονος..

ΟΣΣΟ
Αποσπασμα απο τη Μοναξια στη Μοναχικοτητα

Η ΕΠΙΓΝΩΣΗ ΤΗΣ ΥΠΑΡΞΗΣ ΕΙΝΑΙ ΕΥΔΑΙΜΟΝΙΑ

Δεν ειστε εσεις  μεσα στο σωμα, το σωμα ειναι μεσα σε σας! Ο νους ειναι μεσα σας. Αυτα  συμβαινουν σε  σας.Ειναι  εκει   επειδη εσεις τα βρισκετε  ενδιαφεροντα. Η  ιδια  η φυση σας εχει  την απεριοριστη  ικανοτητα να απολαμβανει.Ειναι  πληρης   ενθουσιασμου και  στοργης.
Εκχεει  την ακτινοβολια  της  πανω σε ολα οσα ερχονται μεσα στην επιγνωση της και  τιποτα δεν αποκλειεται.Δε γνωριζει  το κακο η την ασχημια  ελπιζει, εμπιστευεται, πιστευει, αγαπαει.Εσεις  οι ανθρωποι   δε ξερετε ποσα χανετε με το να μη γνωριζετε τον αληθινο σας εαυτο.Δεν ειστε ουτε το σωμα, ουτε ο νους, ουτε το καυσιμο, ουτε η φωτια.Αυτα  εμφανιζονται κι εξαφανιζονται, υπακουοντας  στους δικους τους νομους.
Αγαπατε, εκεινο που ειστε, τον αληθινο σας εαυτο, κι οτι κι αν κανετε, το κανετε για την ευτυχια σας.
Το  να τον βρειτε,  να τον γνωρισετε και να τον περιποιηθειτε, ειναι η βασικη σας παρορμηση.
Απο αμνημονευτους χρονους αγαπατε τον εαυτο σας,αλλα ποτε με σοφια. Χρησιμοποιηστε το σωμα και το νου σας  σοφα στην υπηρεσια του εαυτου αυτο ειναι ολο. Να  ειστε  αληθινος  προς τον εαυτο σας αγαπηστε τον εαυτο απολυτα. Μην  υποκρινεστε πως αγαπατε τους αλλους  οπως τον εαυτο σας.
Δεν μπορειτε   να τους αγαπησετε, εκτος κι αν εχετε συνειδητοποιησει πως αυτοι ειναι ενα με σας.
Μην προσποιειστε  πως ειστε αυτο που δεν ειστε, μην αρνειστε  να ειστε εκεινο  που ειστε, η αγαπη σας για τους αλλους ειναι το αποτελεσμα της αυτογνωσιας, οχι η αιτια της. Χωρις  της  αυτοπραγματωση, καμια αρετη δεν ειναι γνησια. Οταν θα γνωριζετε   περα απο καθε  αμφιβολια  οτι η ιδια η ζωη ρεει  μεσα απο ολα  οσα  υπαρχουν  και οτι εσεις  ειστε αυτη η ζωη, τοτε θα αγαπατε τα παντα  φυσικα και αυθορμητα. Οταν θα  συνειδητοποιησετε το βαθος και την πληροτητα  της  αγαπη σας για τον εαυτο σας, θα γνωρισετε πλεον οτι καθε εμβυο ον και το συμπαν ολοκληρο περιλαμβανονται  στη στοργη σας.Ομως  οταν  βλεπετε κατι ως χωριστο απο σας, δεν μπορειτε να το αγαπησετε  επειδη φοβαστε. Η αποξενωση προκαλει φοβο, κι ο φοβος βαθαινει  την  αποξενωση.
Προκειται  για εναν φαυλο κυκλο. Μονο  η αυτοπραγματωση μπορει να το σπασει. Κινηθειτε  αποφασιστικα προς αυτον το στοχο..

ΣΡΙ   ΝΙΣΑΡΓΚΑΝΤΑΤΤΑ     ΜΑΧΑΡΑΤΖ

Η ΤΕΧΝΗ ΤΟΥ ΖΗΝ

Οι  αποψεις και τα πραβληματα  των αλλων μπορει να ειναι  κολλητικα. Μην υπονομευεις  τον εαυτο σου υιοθετωντας   απο    αγνοια  αρνητικες, μη παραγωγικες στασεις και τροπους  δια  μεσου των συναναστροφων σου με αλλους.
Αν ερθεις  σε επαφη με εναν απογοητευμενο  φιλο, ενα θλιμμενο γονιο, η ενα συναδελφο που η τυχη του εχει  ξαφνικα αντιστραφει, προσεχε  να μην αποκαρδιωθεις  ο ιδιος απο  την προφανη αυτην ατυχια.  Θυμισου να κανεις διακριση  αναμεσα στα ιδια τα γεγονοτα και στις ερμηνειες σου  για αυτα.
Υπενθυμησε στον εαυτο σου: << Αυτο  που πληγωνει το ατομο αυτο δεν ειναι το ιδιο  το περιστατικο, γιατι ενα αλλο ατομο  μπορει να μην αισθανονταν καθολου καταθλιψη απο την κατασταση αυτη. Αυτο  που πληγωνει το ατομο αυτο ειναι η συμπεριφορα του ιδιου  που την εχει υιοθετηση  χωρις κριση>>. Το να  προσχωρουμε  στις παραπλανημενες  αποφασεις τους και να υιοθετουμε  τα αρνητικα συναισθηματα  των  ατομων   για τα οποια νοιαζομαστε, δεν αποτελει  επιδειξη ευγενειας η φιλιας. Παραμενοντας   αδεσμευτοι και  αποφευγοντας τις  μελοδραματικες αντιδρασεις προσφερουμε καλυτερη υπηρεσια  στον εαυτο μας  και στους αλλους.
Ωστοσο, αν βρεις  τον εαυτο σου να συνομιλει  με καποιον που βρισκεται  σε καταθλιψη, η που ειναι απογοητευμενος , να εισαι ευγενικος και να τον ακουσεις με συμπονια, αλλα μην επιτρεπεις  στον εαυτο σου να παρασυρθει μαζι του προς τα κατω.  


ΕΠΙΚΤΗΤΟΣ

ΕΙΜΑΙ ΕΚΕΙΝΟ

Η  πραγματωση δεν ειναι παρα  το αντιθετο της αγνοιας. Το  να θεωρει κανεις  τον κοσμο ως  πραγματικο και τον Εαυτο ως απατηλο  ειναι αγνοια, η αιτια της θλιψης. Το να γνωριζετε, πως ο Εαυτος ειναι η μοναδικη πραγματικοτητα και πως ολα τα αλλα  ειναι προσωρινα και φευγαλεα, ειναι ελευθερια, γαληνη και χαρα. Ειναι ολα πολυ απλα. Αντι  να βλεπετε τα πραγματα οπως τα φανταζεστε, μαθετε να τα βλεπετε οπως ειναι. Οταν μπορεσετε  να τα βλεπετε οπως ειναι, θα βλεπετε  και τον εαυτο σας οπως πραγματικα ειστε. Ειναι σαν να καθαριζετε εναν καθρεφτη. Ο ιδιος καθρεφτης που θα σας δειχνει  τον κοσμο οπως ειναι, θα σας δειχνει και το δικο σας  προσωπο. Η σκεψη <<Εγω  Ειμαι>> ειναι το πανι  που καθαριζει και τον καθρεφτη , χρησιμοποιηστε το.
Με  την αυτοπραγματωση  η ευχαριστηση  και ο πονος εχασαν την εξουσια που ειχαν πανω μου. Ελευθερωθηκα απο την επιθυμια και το φοβο. Ειδα τον εαυτο μου πληρη, χωρις την αναγκη οποιουδηποτε πραγματος. Ειδα  πως μεσα στον ωκεανο της καθαρης επιγνωσης, πανω στην επιφανεια  της οικουμενικης συνειδησης, τα αναριθμητα κυματα του φαινομενικου κοσμου υψωνονταν  και υποχωρουσαν χωρις αρχη και τελος. Ως συνειδηση, ειναι ολα ο εαυτος μου. Ως συμβαντα  ειναι ολα δικα μου. Υπαρχει μια μυστηριωδης  δυναμη που τα φροντιζει.Αυτη η δυναμη ειναι  η επιγνωση, ο Εαυτος, η Ζωη, ο Θεος, η οποιοδηποτε αλλο ονομα  θελετε να του δωσετε.Ειναι το θεμελιο, το εσχατο  στερεωμα ολων οσα υπαρχουν, οπως  ακριβως ο χρυσος αποτελει τη βαση ολων των χρυσων κοσμηματων. Και  ειναι τοσο στενα και βαθεια δικος μας. Αφαιρεστε το ονομα και την μορφη  απο τα κοσμηματα  και τοτε ο χρυσος θα γινει φανερος. Ελευθερωθειτε απο το ονομα και τη μορφη και απο τις επιθυμιες και τους φοβους που δημιουργουν, και τι θα μεινει; Ναι, το κενο απομενει.Αλλα αυτο το κενο ειναι γεματο ως το χειλος. Ειναι το αιωνιο δυναμικο, οπως η συνειδηση ειναι το αιωνιο ενεργητικο. Παρελθον,  παρον και μελλον -ολα ειναι εκει . Και απειρως πιο πολλα..

Σρι   Νισαργκανταττα  Μαχαρατζ

ΜΙΑ ΞΕΧΩΡΙΣΤΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ

Ο  δον  Χουαν   ελεγε οτι ο  πολεμιστης  ειναι  κατι πολυ περισσοτερο απο μια απλη   εννοια. Ειναι  ενας τροπος  ζωης, και αυτος ο τροπος  ζωης  ειναι  ο μονος  αποτρεπτικος   παραγοντας  που θα επρεπε  να  φοβομαστε     και η μοναδικη διοδος που  θα  μπορουσε  να   χρησιμοποιησει ενας  θεραπευτης  για να   αφησει τη ροη της  δραστηριοτητας  του να  κυλησει  ελευθερα. Χωρις  την εννοια του πολεμιστη  στο μυαλο του, ηταν αδυνατο να διαβει κανεις τα εμποδια που ορθωνονταν στο μονοπατι της γνωσης. Ορισε  τον πολεμιστη ως  τον απαραμιλλο  μαχητη. Ηταν  μια ψυχικη διαθεση   που διευκολυνθηκε απο το σκοπο  των σαμανων της αρχαιοτητας, μια ψυχικη διαθεση  στην οποια μπορουσε να εισελθει οποιοσδηποτε  ανθρωπος.
<<Ο σκοπος  αυτων των σαμανων>>,  ειπε ο δον Χουαν, <<  ηταν  τοσο οξυς  και ισχυρος, που μπορουσε να  στερεοποιησει  τη δομη του πολεμιστη, αν και ο  θεραπευτης  μπορει να μην ειχε επιγνωση του γεγονοτος  αυτου>>.
Για  τους  σαμανους   ο πολεμιστης  ηταν μια μοναδα  μαχης  τοσο  συντονισμενη   με την μαχη που εξελισσεται  γυρω του  και  τοσο  εξαιρετικα οξυδερκης,  ωστε στην πιο  απολυτη μορφη του δε χρειαζοταν τιποτα   περιττο   για να  επιβιωσει. Δεν  ηταν  απαραιτητο  να κανει καποιος  δωρα σε εναν  πολεμιστη, να τον παροτρυνει με λογια η πραξεις η να προσπαθησει να τον παρηγορησει και να του προσφερει  καποιο  κινητρο.  Ολα αυτα  εμπεριεχονταν  στην ιδια   την  ψυχικη δομη του πολεμιστη. Αφου  αυτη  η δομη καθοριζοταν απο το σκοπο  των σαμανων, σιγουρευτηκαν οτι  συμπεριλαμβανε  οτιδηποτε θα  μπορουσε  να  προβλεφθει. Το  τελικο  αποτελεσμα  ηταν ενας πολεμιστης  ο οποιος μαχοταν μονος  και  αντλουσε  απο τις ιδιες  τις σιωπηλες του πεποιθησεις ολη την ωθηση που  χρειαζοταν για να βαδισει στη μαχη με σιγουρια, χωρις μεμψιμοιριες και χωρις αναγκη  να υμνηθει.
Βρηκα  σαγηνευτικη την εννοια του πολεμιστη και ταυτοχρονα ενα απο τα πιο  τρομακτικα πραγματα  τα οποια ειχα συναντησει  στην ζωη μου. Σκεφτηκα οτι  επροκειτο  για μια εννοια  η οποια θα με τυφλωνε αν την υιοθετουσα, οδηγωντας με απευθειας  στην υποτελεια, χωρις να μου αφησει το χρονο η τη διαθεση   να διαμαρτυρηθω, να ερευνησω η να παραπονεθω. Η  διαμαρτυρια ηταν για μενα συνηθεια  ζωης, και, ειλικρινα, ημουν διατεθειμενος να πολεμησω   με νυχια και με δοντια  για να μην την αποβαλω.. Πιστευα οτι το παραπονο, η διατυπωση δυσαρεσκειας, ηταν γνωρισμα ενος ευαισθητου, θαρραλεου και ειλικρινους ανθρωπου που δε μασαει τα λογια του οταν θελει να εκφρασει τι του αρεσει και τι τον δυσαρεστει. Αν ολα αυτα επροκειτο  να μετατραπουν σε εναν οργανισμο μαχης, μαλλον θα εχανα περισσοτερα απο οσα μπορουσα να αντεξω.
Αυτες  ηταν οι ενδομυχες  σκεψεις μου. Ωστοσο, προσεβλεπα στο μονοπατι, στη γαληνη και την αποτελεσματικοτητα του  πολεμιστη. Μια απο τις μεγαλυτερες συνεισφορες  των αρχαιων σαμανων στην κατανοηση  της εννοιας του πολεμιστη ηταν η αντιληψη του να θεωρουμε  το θανατο  φιλο  και μαρτυρα των πραξεων μας..Ο δον Χουαν  ειπε  οτι  απο τη στιγμη που εχει γινει δεκτη αυτη η λογικη, ακομα και στη χαλαροτερη μορφη της, μια γεφυρα  σχηματιζεται, που γεφυρωνει το χασμα αναμεσα στον κοσμο της καθημερινοτητας  και σε κατι το οποιο βρισκεται  μπροστα μας αλλα δεν εχει ονομα κατι χαμενο μεσα στην ομιχλη, που δεν φαινεται να  υπαρχει  πραγματικα  κατι τοσο τρομερα  ακαθοριστο, που δεν μπορει χρησιμευσει ως  σημειο αναφορας, και παρολα αυτα υπαρχει, αναντιρρητα  παρον.
Ο  δον Χουαν  ισχυριζοταν  οτι   η μονη  επιγεια  υπαρξη  ικανη  να διασχισει αυτη τη γεφυρα ηταν  ο πολεμιστης:  σιωπηλος  μεσα στην παλη του, ακαθεκτος επειδη δεν εχει τιποτα να χασει, λειτουργικος  και  αποτελεσματικος, επειδη εχει να κερδισει  τα παντα...



Καρλος    Καστανεντα

Σχολια  για το Μια  Ξεχωριστη  Πραγματικοτητα.

ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΧΑΣΜΑ

Ο  Χριστος,  τελικα, δολοφονειται το ετος 30. Οχι  επειδη  υπηρξε καλος η κακος, γιατι  προδωσε το λαο του η αψηφησε τους ταλμουδιστες   του Σανεδρινου δεν πεθανε γιατι ενας  εκδικητικος αυτοκρατορικος  κυβερνητης παρερμηνευσε  τα λογια του κι ειδε σε αυτον  τον << βασιλεα των ιουδαιων>> δεν πεθανε   γιατι επαναστατησε  εναντια στην  ρωμαικη κατοχη, ουτε για να εξαγορασει της αμαρτιες  του ανθρωπου.Δεν ειναι ουτε καν ενας απλος μυθος που δημιουργησε ταχα η χριστιανικη ιεραρχια  για να βασιλεψει, ακομα πιο ευκολα στις  ψυχες των ανθρωπων.
Ο  Χριστος  δεν ειναι το  αποτελεσμα της  οικονομικης  εξελιξης σε καποια  κοινωνικη φαση θα  μπορουσε να ζησει  σε ολες  τις εποχες, σε ολες τις  χωρες, μεσα σε οποιαδηποτε κατασταση, και με οποιεσδηποτε   κοινωνικες συνθηκες  Παντα  θα πεθαινε με τον ιδιο τροπο. Η μοιρα του  ηταν προκαθορισμενη  παντου και σε ολες  τις εποχες.
Και  σε αυτο το σημειο βρισκεται η συγκινησιακη σημασια  του Χριστου.Ο  μυθος του Χριστου αντλει την δυναμη του απο πραγματικοτητες  σκληρες, αλλα καλα κρυμμενες  μεσα στην υπαρξη του θωρακισμενου  ανθρωπου.Στον Ιησου Χριστο, ο ανθρωπος, επι δυο χιλιαδες χρονια, ζητησε το κλειδι της φυσης  του και του πεπρωμενου του. Ειναι  στο Χριστο που ο ανθρωπος  ανακαλυψε την   ελπιδα για την πιθανη λυση της τραγωδιας της ανθρωποτητας.  Ο Χριστος  δολοφονηθηκε πολυ πριν γεννηθει. Και  εξακολουθει  να δολοφονειται καθε ημερα του ετους  και καθε  ωρα της ημερας.
Και  η σφαγη θα συνεχιζεται χωρις  αναπαυλα, οσο δεν θα εχουμε  κατανοησει με τροπο  ολοκληρωμενο και συγκεκριμενο, τη μοιρα του Χριστου. Η  μοιρα του  Χριστου  κρυβει το μυστηριο της τραγωδιας του ανθρωπινου ζωου.
Ο  Χριστος οφειλε να πεθαινει  σε ολη  την διαρκεια     των αιωνων  και συνεχιζει να πεθαινει, γιατι ειναι η Ζωη.  Επομενως, υπαρχει, στο παρελθον  οπως και  στο παρον, ενα  βαθυ χασμα,  αγεφυρωτο,  αναμεσα στο ονειρο της ζωης   και στην ικανοτητα  του ανθρωπου να ζησει τη Ζωη.
Ο  Χριστος  οφειλε να πεθανει   γιατι ο ανθρωπος εξ, αιτιας  της ιδιας της δομης του, αγαπαει υπερβολικα τη Ζωη. Ειναι απλως ανικανος  να παρει  τη ζωη ετσι οπως αυτη εχει δημιουργηθει  απο το Θεο, και οπως εχει ρυθμιστει  απο τους  νομους της  ΖΩΙΚΗΣ  ΚΟΣΜΙΚΗΣ  ΕΝΕΡΓΕΙΑΣ.

Ο  Χριστος  δεν πιστευε  οτι αυτος  κινουσε τον ωκεανο. Ονομαζε   τον εαυτο του  Υιο  του Ανθρωπου, πραγμα που  ηταν ολοτελα ακριβες. Ενιωθε  τι κρυβει  ο ωκεανος , το  δικο του  αιμα, και   οι δικες του  αισθησεις, και   το ελεγε μεγαλοφωνα. Ο Χριστος  ηξερε οτι  θα ερχοταν και οτι θα κανονιζε τα πεπρωμενα του ανθρωπινου γενους  . Αυτο  θα συμβει, οταν ο  ανθρωπος θα νιωσει  και θα γνωρισει το Θεο, οταν το  ριγος   στην επιφανεια του ωκεανου θα αντιληφθει οτι ειναι  το κατωτερο τμημα του ωκεανου, που προερχεται απο τον  ωκεανο  και επιστρεφει σε αυτον, οτι ειναι ενα  περαστικο  μα  υπεροχο γεγονος, αλλα τιποτα  παραπανω απο ενα ριγος  που ζωογονειται απο μια ενεργεια, απο μια κατευθυνση, απο μια κινηση οσο μονο αυτη διαρκει.  Η  βαθεια  σημασια  της  υπαρξης   ενος  ριγους  στην επιφανεια του ωκεανου  εντυπωνεται μεσα στο ιδιο του το ειναι: θελει  να ειναι  ενα κυματακι  που προχωρει στην επιφανεια  του νερου, χυνοντας ολογυρα  του μια ομορφη δεσμη απο θαλασσινη βροχη και σβηνοντας ετσι οπως  ηρθε. Η  αρχη ομως  του ριγους   διαρκει οσο διαρκει και ο ωκεανος. Ετσι, ας  προσπαθησουμε να συνειδητοποιησουμε  την αρχη γυρω απο την υπαρξη μας..Ο Χριστος  ξερει οτι ειναι ενα κυματακι που ερχεται απο τον ωκεανο και καλειται  να επιστρεψει στον ωκεανο. Εχει  τοσο πληρη συνειδηση αυτου του πραγματος  ωστε αυτο  και μονο αρκει για να θελησουν να τον σκοτωσουν.Οι  ανθρωποι  δεν ειναι ενθουσιασμενοι απο αυτη την αποκαλυψη, αναστατωνει την φιλοσοφια της ζωης τους.Αν ο  Χριστος  δεν ειχε κανει το μοιραιο λαθος να οικειοποιηθει, για μια στιγμη, τον τροπο  ζωης τους θα ειχε καταφερει  να τελειωσει την ζωη του ειρηνικα.

Ο  Χριστος, με την πληρη εννοια, ειναι ο Υιος του Ανθρωπου και πρεπει να διαβλεπουμε σε αυτον τον Υιο  του Θεου.Ειναι  και τα δυο ταυτοχρονα, αφου  ο Ανθρωπος  ειναι  ο Υιος  του Θεου ο οποιος ειναι ο Ωκεανος  της κοσμικης ενεργειας  της οποιας ο Ανθρωπος  ειναι ενα μικροσκοπικο κομματακι
ενα ριγος, που ερχεται απο τον Θεο  και πηγαινει προς το Θεο, επιστρεφοντας μεσα στα σπλαχνα  του
παγκοσμιου Πατερα. Ο Χριστος  ειχε συνειδηση  της βαθειας σημασιας  της υπαρξης του σαν ενα κυμα πανω στον ωκεανο, δηλαδη σαν Υιος του Θεου. << Ολοι ειστε ενθεοι και παιδια του Θεου>> τους  εξηγουσε  κι αυτοι τον σκοτωσαν, γιατι πιστευαν οτι αυτοι  κυβερνουσαν, τη γη κι οτι μπορουσαν να δωροδοκησουν τον Θεο  προσφεροντας του αιματηρες θυσιες  ζωων η περιτομες σε νεογεννητα αγορια η πλενοντας τα μιασμενα χερια τους χωρις να εξαγνιζουν τις ψυχες τους η επιχειρωντας  μεσα σε μια νοσηρη προσπαθεια ,  να ανακαλυψουν την  εννοια του Θεου μεσα σε σοφιστιες.Αυτο  ειναι μοιρα κολασμενων... Η  συμπεριφορα τους δεν εχει να κανει καθολου  με τη θρησκεια , πηγαζει  απο τη σαδιστικη βασανιστικη νευρωση που ειναι συνεπεια του μουδιασματος των λαγονων. Τα  ανθρωπακια   εκαναν  την θρησκεια  αυτο που εκαναν  και καθε πραγμα: την  προσαρμοσαν  στο δικο τους  τροπο  υπαρξης....... 


Βιλχελμ  Ραιχ
Αποσπασμα  απο το  βιβλιο  η  Δολοφονια  του  Χριστου.

ΕΙΜΑΙ ΕΚΕΙΝΟ

Πετυχαινοντας  την αυτοπραγματωση  η αλλαγη που συνεβη ηταν οτι  η ευχαριστηση και ο πονος  εχασαν την εξουσια που ειχαν πανω μου. Ελευθερωθηκα  απο την επιθυμια και τον φοβο. Ειδα  τον εαυτο μου πληρη, χωρις  την αναγκη  οποιουδηποτε  πραγματος. Ειδα  πως μεσα στον ωκεανο της καθαρης  επιγνωσης,πανω  στην επιφανεια της οικουμενικης  συνειδησης, τα αναριθμητα  κυματα   του φαινομενικου κοσμου  υψωνονταν και υποχωρουσαν χωρις  αρχη και τελος. Ως  συνειδηση,  ειναι  ολα ο εαυτος μου. Ως  συμβαντα  ειναι ολα δικα μου.  Υπαρχει  μια  μυστηριωδης  δυναμη που τα φροντιζει. Αυτη  η δυναμη ειναι η επιγνωση, ο Εαυτος, η Ζωη, ο Θεος,  η οποιοδηποτε αλλο  ονομα  θελετε να του δωσετε.  Ειναι  το  θεμελιο, το  εσχατο  στερεωμα ολων   οσα υπαρχουν, οπως  ακριβως ο χρυσος  αποτελει   τη  βαση  ολων των χρυσων κοσμηματων. Και  ειναι  τοσο στενα και βαθια  δικο  μας. Αφαιρεστε  το  ονομα και την μορφη  απο τα κοσμηματα  και τοτε ο χρυσος θα γινει φανερος. Ελευθερωθειτε  απο το ονομα και τη μορφη και απο τις επιθυμιες  και τους  φοβους που δημιουργουν, και τι θα μεινει;
Το  κενο απομενει. Αλλα  το κενο αυτο ειναι γεματο ως το χειλος. Ειναι  το  αιωνιο  δυναμικο, οπως  η συνειδηση  ειναι  το αιωνιο ενεργητικο.
Παρελθον, παρον και μελλον, ολα ειναι εκει . Και  απειρως  πιο   πολλα.
Η  επιγνωση δεν υποκειται  στο  χρονο. Ο χρονος  υπαρχει  μονο στη συνειδηση. Περα απο τη  συνειδηση, που ειναι  ο χρονος και ο  χωρος;
Μια  τρομακτικη  πολυπλοκη  λειτουργια  συμβαινει συνεχεια μεσα στο μυαλο και στο σωμα σας, το συνειδητοποιειτε αυτο;Καθολου. Ωστσο για καποιον  που βρισκεται   απεξω, ολα φαινονται να εξακολουθουν ευφυως  και σκοπιμως.Ολοκληρη   η προσωπικη ζωη μπορει να βυθιστει  σε μεγαλο βαθμο  κατω απο το κατωφλι της  συνειδησης και, παρολαυτα  να προχωρει λογικα και ομαλα.
Δεν φαινετε  φυσιολογικο, ομως τι ειναι φυσιολογικο;Μηπως η ζωη σας- που διακατεχεται απο  επιθυμιες και  φοβους, που  ειναι γεματη απο   συγκρουσεις και αγωνα  χωρις  νοημα και αχαρη- ειναι φυσιολογικη;Το   να εχετε   εντονα συνειδηση  του σωματος  σας ειναι φυσιολογικο; Το  να πληγωνεστε απο τα συναισθηματα  να  βασανιζεστε απο τις σκεψεις ειναι φυσιολογικο; Ενα  υγιες  σωμα, ενας υγιης  νους  ζουν και υπαρχουν  σε μεγαλο βαθμο  μη αντιληπτα απο τον κατοχο τους, μονο  περιστασικα , μεσω του πονου η της στενοχωριας , προκαλουν την προσοχη και την αντιληψη .
Γιατι  να μην εκτεινεται το ιδιο σε ολοκληρη την προσωπικη ζωη;  Μπορει  κανεις  να λειτουργει σωστα, ανταποκρινομενος καλα και πληρως σε οτιδηποτε  συμβαινει, χωρις να πρεπει σωνει και καλα  να το φερνει στην εστια της επιγνωσης.  Οταν ο  αυτοελεγχος  γινεται δευτερη φυση η επιγνωση  μετατοπιζει  την εστιαση της προς καποια βαθυτερα επιπεδα  υπαρξης  και δρασης.
Ο  πληρης  σκοπος  μιας  καθαρης  και συγκροτημενης   ζωης ειναι να απελευθερωσει τον ανθρωπο απο  τη  δουλεια του χαους και το επαχθες φορτιο της θλιψης. Η  προσωπικοτητα ειναι  απλως  και μονο  μια αντανακλαση του πραγματικου. Γιατι   δε θα πρεπει  η αντανακλαση να  απεικονιζει αληθινα  το πρωτοτυπο  ως κατι το αυτονοητο, αυτοματα; Χρειαζεται  το προσωπο να εχει καποια δικα του σχεδια;  Η ζωη  εκεινου, του οποιου αποτελει μια εκφραση,  θα το  καθοδηγησει.
Απο  τη  στιγμη που θα συνειδητοποιησετε, πως  το προσωπο ειναι απλως και μονο μια σκια της  πραγματικοτητας  αλλα οχι η  ιδια η πραγματικοτητα, θα παψετε οριστικα να εκνευριζεστε και να στενοχωριεστε. Συμφωνειτε  να καθοδηγειστε  απο μεσα σας  και η  ζωη γινετε ενα  ταξιδι  στο  αγνωστο....


Σρι   Νισαργκανταττα   Μαχαρατζ