Τετάρτη 25 Απριλίου 2012

Ο ΤΡΟΧΟΣ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ

Εμεις  οι ανθρωποι σπανια  συνειδητοποιουμε  οτι  μπορουμε  να  αποβαλουμε  οτιδηποτε απο
τις  ζωες  μας , οποια στιγμη το  επιθυμησουμε , μεσα στο  χρονο  που απαιτει  ενα  πεταρισμα  του ματιου..
Δεν  θα επρεπε  να  νοιαζεται  κανεις  για το  αν θα βγαλει  φωτογραφιες  η  θα κανει    ηχογραφησεις.
Προκειται για  πραγματα   περιττα  στη  γαληνια  ζωη.   Αυτο για το  οποιο  θα επρεπε  να νοιαζεται
και  να  ανησυχει  ειναι  το πνευμα  του ,  το οποιο διαρκως   φθινει..
Ο πολεμιστης   δεν  εχει  αναγκη   προσωπικης   ιστοριας. Καποια  μερα  ανακαλυπτει  οτι  δεν  του
ειναι   απαραιτητη ,  και την  εγκαταλειπει..
Οταν   τιποτα  δεν  ειναι  βεβαιο , παραμενουμε σε  εγρηγορση , σαμπως  να  παταμε διαρκως  στις 
μυτες  των  ποδιων  μας. Ειναι  πιο συναρπαστικο  να μην  ξερει  κανεις  τι  προκειται  να του  συμβει
απο το  να  φερεται   λες  και  γνωριζει  τα  παντα.
Καθε  φορα  που  ενας  πολεμιστης  αποφασιζει  να κανει  κατι , πρεπει  να το  ολοκληρωνει ,
πρεπει  ομως  και  να αναλαμβανει   την  ευθυνη  αυτου  που κανει . Ασχετα  με το τι  κανει ,
πρεπει  πρωτα να  ξερει γιατι  το  κανει  και  επειτα  πρεπει  να συνεχισει  το  εργο του   χωρις  να 
νιωθει  αμφιβολιες  η  τυψεις  γι  αυτο..
Σε  εναν  κοσμο  οπου  ο   θανατος  ειναι  ο  κυνηγος  δεν  υπαρχει  χρονος  για  τυψεις   η 
αμφιβολιες. Υπαρχει  μοναχα  χρονος  για  αποφασεις. Δεν  εχει  σημασια  ποιες  ειναι  αυτες  οι
αποφασεις..Τιποτα   δεν μπορει  να ειναι περισσοτερο   η  λιγοτερο  σοβαρο    απο οτιδηποτε  αλλο. Σε  εναν  κοσμο  οπου  ο  θανατος  ειναι  κυνηγος δεν  υπαρχουν  μικρες η  μεγαλες ,
σημαντικες η  ασημαντες   αποφασεις . Υπαρχουν  μονο  αποφασεις  που  παιρνει  ο  πολεμιστης
μπροστα  στον   αναποφευκτο θανατο του.
Ενας  πολεμιστης   πρεπει  να μαθει να ειναι διαθεσιμος  και  απροσιτος  διαρκως. Ειναι    αχρηστο
να  εισαι  ασυναισθητα  διαθεσιμος  καθε στιγμη , οπως  ειναι  αχρηστο  για εναν  πολεμιστη
να  κρυβεται  οταν ολοι   γνωριζουν πως  κρυβεται.....


Αποσπασματα  απο το  Ταξιδι  στο   Ιξτλαν
Καρλος   Καστανεντα

Δευτέρα 23 Απριλίου 2012

ΑΓΝΟΙΑ



Ανθρωποι, πολλες  φορες  αναρωτιεμαι   γιατι  ειμαστε

ετσι,τι  ειναι αυτο που καθοριζει  την  συμπεριφορα μας.
Γιατι  σε  καθε  περισταση  συμπεριφερομαστε με

διαφορετικο ( προσωπο) αναλογα  με το που βρισκομαστε
και με το ποιον  εχουμε  απεναντι  μας..Ακομα  και  οταν

 ειμαστε  μονοι  δεν  ειμαστε  εμεις,γιατι  δεν μπορουμε 

να ειμαστε απλοι, διαφανοι;,βρισκομαστε  συνεχεια  σε

μια κατασταση  σαν να  προσπαθουμε να  κρυφτουμε  απο

κατι.Ερμαια  των σκεψεων και  των  συναισθηματων μας;
οι δουλοι της  εγωικης  μας  φυσης;.
Τι  πραγματικα  φοβομαστε  ομως;τις σχεσεις  μας  με

τους  αλλους, η  τον ιδιο  μας τον  εαυτο.
Απο  που πηγαζουν  ομως  αυτα τα  συναισθηματα;

ανασφαλεια, φοβος,αποριψη,ειναι  πραγματικα  η

δημιουργηματα  της φαντασιας  μας.Την  σημερινη 

εποχη  ο ανθρωπος  βρισκεται  σε μια  χαοδης  εσωτερικη

κατασταση,αποξενομενος  απο τον Εαυτο του την 

πραγματικη  πηγη  ενεργειας , προσπαθει  να καλυψει το

εσωτερικο του κενο  απομυζοντας  τους  αλλους.
Ετσι  μπαινουμε  σε εναν φαυλο κυκλο  συγκρουσεων

χωρις  τελειωμο..Συγκρουση  για το  ποιος θα

υπερτερηση του αλλου, με μοναδικο  σκοπο την  τονωση 

της εγωικης  μας φυσης.Στην   πραγματικοτητα  δεν 

υπαρχει υγιης  σχεση,ειναι  περισσοτερο  μαλλον  μια 

σχεση συμβιβασμου,με  φυσικα επακολουθα

καταπιεσμενα  συναισθηματα που  καταληγουν  η σε

εσωτερικες  συγκρουσης με  διαφορες ψυχολογικες 

ασθενειες  η σε εξωτερικες  καταστασεις αναλογα με την

προσωπικοτητα του ατομου..Οι  ανθρωποι  ειναι  τοσο 

μπερδεμενοι  και  ασυνειδητοι  και  δεν μπορει  παρα

ετσι να ειναι  και η σχεση τους  με τον εαυτο τους και με

τους  αλλους.Ετσι  σε μια σχεση  αυτος  που  φοβαται  οτι

 αλλος  μπορει να μην  τον θελει  πια  η οτι  μπορει  να

τον εγκαταλειψη  καποια  στιγμη,και εκει        αρχιζει το

 παιχνιδι  των  σκεψεων και των συναισθηματων       

χανει την ουσια του τωρα και ζει σε  ενα ψευτικο

συναισθηματικο κοσμο για κατι  που  μπορει να γινει  η

να μην γινει, ζει στο κοσμο της φαντασιας, αν γινει 

ομως  θα  αισθανθει  απογοητευση, οτι ο αλλος τον

εκμεταλευτηκε,προδομενος  και  πληγωμενος για τους 

ανθρωπους  και την συμπεριφορα τους.Αν  υποθεσουμε 

τωρα  οτι  το ατομο  αυτο που  φοβοταν  ολα αυτα βρεθει

στην  φαση  να κανει  αυτο  που  φοβοταν οτι  θα παθει,

θα το  κανει και  μαλιστα χωρις  κανεναν  ενδοιασμο,
λεγοντας  οτι ετσι ειναι η ζωη ,εχοντας αγνοηση πληρως 

τα συναισθηματα  του αλλου.Δεν ξερω  αν αυτο ειναι 

σωστο  η λαθος,νομιζω    εξαρταται  απο την περιπτωση 

του καθε ανθρωπου, τους  λογους, και το ποσο 

επιγνωστικα ζει ..Το  σημαντικο  ειναι να  ζουμε 

συνειδητα  με  επιγνωση, μονο  τοτε  δεν πεφτουμε  στην

παγιδα των  συναισθηματων, και των φαντασιωσεων οχι

οτι  δεν ερχονται  απλα  δεν ταυτιζεσαι  με αυτα  μονο 

τα παρατηρεις , τα  αναλυεις,δεν ασκουν δυναμη  πανω 

σου  ωστε να σε παρασυρουν  στον  κοσμο τους,και  μεσα

απο την αναλυση  αυτη  ξεδιαλυνεις  τον εσωτερικο σου

κοσμο ερχεται  η καθαροτητα, η διαυγεια , και  η

κατανοηση τοσο  για  την  συμπεριφορα σου  οσο  και για

την συμπεριφορα  των αλλων.Κατανοηση  ως  ενα  σημειο

γιατι  παρολαυτα  δεν παυει  να ειμαστε  ενα  μυστηριο...

Νagual                       

                       

       

Δευτέρα 9 Απριλίου 2012

ΤΟ ΔΕΣΙΜΟ ΤΟΥ ΔΙΑΒΟΛΟΥ



Η  ευχαριστηση  ειναι  ενας  εχθρος , που πρεπει  μοιραια  να  γινει  σκλαβος  η κυριος  μας.
Για  να τον  κατακτησεις ,  πρεπει  να  πολεμισεις   και για να τον  απολαυσεις , πρεπει να τον  νικησεις
Η ευχαριστηση  ειναι  ενας  γοητευτικος  σκλαβος . Αλλα  ειναι  και  ενας  σκληρος , ανελεητος  και 
φονικος  κυριος .Κουραζει  αυτους  που   κατεχει, τους  χρησιμοποιει, τους  σκοτωνει  εχοντας 
ξεγελασει  ολους  τους  ποθους  τους και  προδωσει  ολες  τους  τις  ελπιδες .
Η  δουλεία  μιας  ευχαριστησης   ονομαζεται   παθος..Η  κυριαρχια  πανω σε μια  ευχαριστηση 
μπορει να  ονομαστει   δυναμη..
Η  φυση  τοποθετησε   την  ευχαριστηση  κοντα  στο  καθηκον . Αν την  χωρισουμε  απο  το  καθηκον  διαφθειρεται  και  μας  δηλητηριαζει . Αν  προσκολληθουμε   στο  καθηκον ,  η  ευχαριστηση  δεν  θα  χωρισθει  πλεον,  θα   μας  ακολουθει  και  θα  ειναι  η  ανταμοιβη  μας..
Η  ευχαριστηση  ειναι  αδιαχωριστη  απο το  καλο ..  Ειναι  αληθεια ,  οτι  ο  καλος  ανθρωπος 
μπορει  να  υποφερει ,  ομως  για  αυτον  μια  απεραντη  ευχαριστηση  απελευθερωνεται  μεσα 
απο  τον   πονο..Το  κακο  δεν   εχει  επιρροη  πανω μας    παρα  μονο  μεσα  απο  τα  ελαττωματα  
μας  και  τον  φοβο  που  μας  προκαλει..
Ο   διαβολος   κυνηγα  εκεινους  που τον  φοβουνται  και  φευγει   εμπρος  σε  εκεινους  που  τον
καταφρονουν..Να  κανεις   το  καλο   και  να  μην  φοβασαι  τιποτα  ειναι  η τεχνη  να  αλυσοδενεις
τον  δαιμονα..Ολοι  εχουμε  μεσα   μας  το  αισθημα  μιας  διπλης  ζωης..
Οι   μαχες  του  πνευματος  με τη  συνειδηση , του  ανομου ποθου  εναντιον  του  γενναιοδωρου
συναισθηματος ,  με  μια  λεξη, του  ζωου  εναντιον  του  διανοητικου  πλασματος ,
οι   αδυναμιες  της  θελησεως που  συχνα   παρασυρεται  απο το  παθος , οι  επικρισεις  που 
συχνα  απευθυνουμε  στους  εαυτους  μας ,  τα  ονειρα που  εξακολουθουμε   να  κυνηγαμε
ξυπνητοι: ολα  αυτα  φαινεται  να  αποκαλυπτουν  σε εμας  τους  ιδιους  την παρουσια 
δυο  προσωπων  διαφορετικου  χαρακτηρα ,  που  το  ενα  μας  προτρεπει  στο  καλο , ενω  το
αλλο θελει  να  μας  παρασυρει   στο  κακο.


Ελιφας    Λεβι

Δευτέρα 2 Απριλίου 2012

Η ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΓΝΩΣΤΟ




 ''Καθ όλη την διάρκεια της θεολογικής ιστορίας, μέχρι και σήμερα, οι διάφοροι θρησκευτικοί αρχηγοί μας διαβεβαιώνουν ότι αν εκτελέσουμε κάποιες τελετουργίες, αν επαναλαμβάνουμε ορισμένες προσευχές ή μάντρα, αν προσαρμοσθούμε σε συγκεκριμένα πρότυπα, αν καταπνίξουμε τις επιθυμίες μας, αν ελέγξουμε τις σκέψεις μας, αν εξαγνίσουμε το πάθος μας, αν περιστείλουμε τις ορμές μας και συγκρατηθούμε από τις σεξουαλικές απολαύσεις, τότε θα βρούμε μετά από αρκετή τυραννία του μυαλού και του σώματος, κάτι πίσω απ' αυτήν την μικρή ζωή. Και αυτό είναι που έχουν κάνει εκατομμύρια από τους επονομαζόμενους θρησκευόμενους ή ευσεβείς ανθρώπους μέσα στους αιώνες:είτε σε απομόνωση- φεύγοντας για την έρημο ή για κάποιο βουνό ή σπηλιά, περιπλανώμενοι από χωριό σε χωριό ζητιανεύοντας-είτε μαζί σε ομάδες, μονάζοντας σε κάποιο μοναστήρι, εξαναγκάζοντας την σκέψη τους να συμμορφώνεται σε ένα καθορισμένο πρότυπο. Αλλά ένα βασανισμένο μυαλό, ένα διαλυμένο μυαλό, ένα μυαλό που θέλει να ξεφύγει απ' όλη αυτήν την τρικυμία, που έχει αρνηθεί τον έξω κόσμο και έχει γίνει ηλίθιο από την πειθαρχία και την υπακοή-ένα τέτοιο μυαλό όσο και αν ψάχνει θα ανακαλύπτει μόνο σύμφωνα με την δική του παραμόρφωση.

Έτσι λοιπόν, για να βρει κάποιος το  αν πραγματικά  υπάρχει κάτι ή όχι πίσω απ' αυτήν την ανήσυχη, ένοχη, φοβισμένη, ανταγωνιστική του ύπαρξη, νομίζω ότι θα πρέπει να έχει έναν διαφορετικό τρόπο προσέγγισης.

Η παραδοσιακή προσέγγιση ξεκινάει από την περιφέρεια προς τα μέσα, για να φθάσει μετά από καιρό, μέσα από εξάσκηση και στέρηση, σιγά -σιγά στο εσωτερικό λουλούδι, στην βαθύτερη εσωτερική ομορφιά και αγάπη-για να κάνει στην πραγματικότητα τα πάντα που θα κάνουν τον άνθρωπο στενόμυαλο, μικροπρεπή και χωρίς αξία. Ξεφλουδίζοντας σιγά-σιγά. Χωρίς βιασύνη. Και αύριο καλά είναι. Και στην άλλη ζωή καλά είναι. Και όταν επιτέλους φθάσει κάποιος στον πυρήνα, ανακαλύπτει ότι δεν υπάρχει τίποτα εκεί πέρα, γιατί το μυαλό του έχει γίνει πλέον ανίκανο, ηλίθιο, χωρίς καθόλου ευαισθησία.

Παρατηρώντας αυτή την πορεία, αναρωτιέται κανείς μήπως υπάρχει ένας τελείως διαφορετικός τρόπος προσέγγισης-δηλαδή μήπως γίνεται να ξεκινήσουμε από τον πυρήνα;

O κόσμος παραδέχεται και ακολουθεί την παραδοσιακή προσέγγιση. Η πρώτη και βασική αιτία που μας προκαλεί αναστάτωση είναι η αναζήτηση μιας αλήθειας που μας έχει υποσχεθεί κάποιος άλλος: ακολουθούμε μηχανικά κάποιον που θα μας διαβεβαιώσει για μία άνετη πνευματική ζωή. Είναι εκπληκτικό το ότι αν και οι περισσότεροι από εμάς είναι αντίθετοι στην πολιτική τυραννία και δικτατορία, δεχόμαστε μέσα μας την εξουσία και την τυραννία κάποιου άλλου που παραμορφώνει το πνεύμα μας και τον τρόπο ζωής μας. Έτσι, αν αρνηθούμε εξ ολοκλήρου, όχι διανοουμενίστικα-νοητικά, αλλά πραγματικά, όλες αυτές τις επονομαζόμενες πνευματικές αυθεντίες, όλες τις τελετές, τις ιεροτελεστίες και τα δόγματα, σημαίνει ότι στεκόμαστε στα δικά μας πόδια και ήδη είμαστε σε σύγκρουση με την κοινωνία. Σταματάμε να 'μαστε αξιοσέβαστοι. Γιατί ένας αξιοσέβαστος άνθρωπος δεν μπορεί με τίποτα να πλησιάσει σ' αυτήν την απέραντη χωρίς μέτρο αλήθεια.

Έχετε τώρα ξεκινήσει έχοντας αρνηθεί κάτι που είναι τελείως λανθασμένο-την παραδοσιακή προσέγγιση-αλλά αν την αρνηθείτε σαν αντίδραση θα έχετε δημιουργήσει ένα άλλο πρότυπο μέσα στο οποίο θα παγιδευτείτε. Αν πείτε στους εαυτούς σας διανοητικά ότι αυτή η άρνηση είναι μια πολύ καλή ιδέα αλλά δεν κάνετε τίποτα γι' αυτό, δεν μπορείτε να προχωρήσετε καθόλου. Αν όμως την αρνηθείτε, επειδή καταλαβαίνετε πραγματικά την βλακεία και την ανωριμότητά της, αν την αρνηθείτε με την ευστροφία σας επειδή είστε ελεύθεροι και όχι φοβισμένοι, θα δημιουργήσετε μια μεγάλη ταραχή στον εαυτό σας και τους γύρω σας αλλά θα βγείτε έξω απ' την παγίδα του 'αξιοσέβαστου'. Τότε θα ανακαλύψετε ότι δεν επιζητάτε άλλο πια. Αυτό είναι το πρώτο πράγμα που πρέπει να μάθει κανείς-να μην επιζητά. Όταν επιζητάς κάνεις το ίδιο όπως όταν χαζεύεις τις βιτρίνες των μαγαζιών.''


Τζιντου  Κρισναμουρτι