Κυριακή 24 Φεβρουαρίου 2013

Ο ΤΡΟΧΟΣ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ





Ο  πολεμιστης  γνωριζει  οτι  ειναι  απλως   ενας ανθρωπος.   Το  μονο  που τον   στενοχωρει  ειναι  οτι   η ζωη   ειναι τοσο  συντομη, που δεν μπορει  να αδραξει και να βιωσει ολα οσα θα ηθελε.
  Αλλα για τον πολεμιστη  αυτο δεν ειναι προβλημα  ειναι απλως  κριμα....

Το  να νιωθει  σημαντικος  τον κανει δυσκινητο, αδεξιο  και ματαιοδοξο.  Για να γινει καποιος 
πολεμιστης  πρεπει να ειναι αβαρης και ρευστος.

Ο  πολεμιστης  δεν ανησυχει ποτε για τον φοβο του.Αντιθετα,  συλλογιζεται  το θαυμα του να βλεπει κανεις  τη ροη της  ενεργειας.  Ολα  τα  υπολοιπα  δεν ειναι παρα περιττα και ασημαντα.

Μονο  ενας  παλαβος  θα αναλαμβανε   το εργο  να γινει  ανθρωπος  της  γνωσης   με τη θεληση του.
Ενας  σωφρων   ανθρωπος πρεπει να παραπλανηθει   για να ξεκινησει κατι τετοιο..
Υπαρχουν   παρα   πολυ που θα αναλαμβαναν  προθυμα ενα τετοιο εγχειρημα,  ομως  αυτοι δε μετρανε. Ειναι  συνηθως   μισοτρελοι  κι ευθραυστοι.  Μοιαζουν   με φλασκια που απεξω   φαινονται  μια   χαρα,   αλλα  μολις  τα γεμισεις   με νερο,  μολις   λιγο τα πιεσεις,  γινονται κομματια.

Ο  πιο  αποτελεσματικος   τροπος  να ζει κανεις  ειναι ο τροπος  του πολεμιστη. Ο πολεμιστης  μπορει   να αγωνια  και να στοχαζεται προτου  λαβει  μια αποφαση, αλλα απο την στιγμη που την λαμβανει  βαδιζει τον δρομο του, ελευθερος  απο ανησυχιες   οι στοχασμους.
Υπαρχουν  εκατομμυρια    αλλες αποφασεις που   τον περιμενουν.  Αυτος  ειναι  ο δρομος του πολεμιστη...

Ο πολεμιστης  σκεφτεται  το  θανατο  του οταν  τα πραγματα  γυρω του γινονται  ομιχλωδη.
Το  μονο  που ταραζει την ψυχη μας  ειναι η ιδεα του  θανατου..
Ο  θανατος  ειναι  παντου. Ο  θανατος  μπορει να ειναι τα  φωτα  ενος  αυτοκινητου στην κορυφη  ενος  λοφου, περα μακρια.   Μπορει    να παραμενουν   ορατα για λιγο   και επειτα να χαθουν στο  σκοταδι λες  και τα σαρωσε ενα φτυαρι  -μονο  για λιγο  ομως, γιατι  συντομα θα   ξαναφανουν  στην  κορυφη ενος  αλλου λοφου, για να  χαθουν  και παλι.
Αυτα  ειναι  τα φωτα  πανω στην κεφαλη  του  θανατου. Ο  θανατος  τα φοραει σαν καπελο  και επειτα καλπαζει, κερδιζοντας εδαφος, πλησιαζοντας μας ολο και περισσοτερο. Μερικες   φορες  σβηνει τα φωτα του, ομως ο  θανατος  δεν σταματα  ποτε..

Καθε  ψηγμα  γνωσης  που μετατρεπεται  σε  δυναμη εκπορευεται   απο το  θανατο.
Ο  θανατος  συνεισφερει  με το εσχατο αγγιγμα, και οτι αγγιζει  ο θανατος  πραγματι  μετατρεπεται σε δυναμη.
Μονο  η  σκεψη του θανατου   προσφερει στον   πολεμιστη την ανεξαρτησια   που θα του  επιτρεψει
να εγκαταλειψει τον εαυτο του, μπροστα  σε οτιδηποτε.
Ξερει  οτι ο  θανατος  του τον  παραμονευει και δεν θα του δωσει το χρονο  να αγκιστρωθει  σε κατι,
κι  ετσι  λοιπον δοκιμαζει , χωρις λαχταρα, τα παντα..


Καρλος  Καστανεντα
Αποσπασματα  απο το  μια  Ξεχωριστη  Πραγματικοτητα.

Παρασκευή 22 Φεβρουαρίου 2013

ΖΕΝ-- ΧΑΙΚΟΥ



Καθώς περνούν τα χρόνια,
ο πίθηκος φοράει μάσκα πιθήκου.

***

Κλαίνε οι αράχνες;
Τι πάει να πει: ο αέρας κελαηδάει;


***

Στο φως της μέρας,
η πυγολαμπίδα είναι ένα έντομο
όπως όλα.

***

Μεσάνυχτα:
η δροσιά δανείζεται ύπνο
από το σκιάχτρο.

***

Μια μπανανιά μέσα στην μπόρα.
Οι σταγόνες της βροχής
ηχούν σκοτάδι.

***

Κάποτε κάποτε, τα σύννεφα
θέτουν εκτός υπηρεσίας
τους ρεμβαστές του φεγγαριού.

***

Όσο υπέροχο κι αν είναι το φεγγάρι,
το σκουλήκι δουλεύει μυστικά
στην καρυδιά.

***

Μεσ’ στο σκοτάδι,
ένα ολόκληρο κοπάδι γηρατειά
κρύβονται στην αγκαλιά μου.

***

Αρρώστησα.
Μόνο τα όνειρά μου
συνεχίζουν το ταξίδι
σ’ αυτήν την ερημιά?.


Ματσουο    Μπασο

Ο ΤΙΓΡΗΣ


Τίγρη, τίγρη, φλεγόμενη λάμψη
στης νυκτός τα δάση:
Ποιο αθάνατο χέρι η ματιά
μπορεί να παραστήσει τη τρομακτική σου συμμετρία;

Σε τι απύθμενα βάθη η ουρανούς
έκαιγε η φωτιά των ματιών σου;
Με τι φτερά αποθαρρευεται να σε γυρεύει;
Ποιο το χέρι π' αποτολμά ν' αναμετρήσει τη φωτιά;

Και ποιοι είναι οι ώμοι και ποια η τέχνη
Που θα λύγιζαν το σφρίγος της καρδιάς σου;
Και άμα τούτη η καρδιά αρχίζει να πάλλεται,
Ποιο τρεμάμενο χέρι; Και ποια τρεμάμενα πόδια;

Ποιο το σφυρί; Ποια η αλυσίδα;
Σε ποιο καμίνι χωνεύτηκε το μυαλό σου;
Ποιο το αμόνι; Ποια τρομερή λαβή;
Τολμά τους θανατηφόρους φόβους της να σου περάσει;

Όταν τ’ άστρα έριξαν τα δόρατά τους
Και πότισαν τα ουράνια με τα δάκρυά τους:
Χαμογέλασε όταν είδε το έργο Του
Αυτός που έπλασε τ' αρνί και εσένα έχει πλάσει;

Τίγρη, τίγρη, φλεγόμενη λάμψη
Στης νυκτός τα δάση!
Ποιο αθάνατο χέρι η ματιά
Τολμά να παραστήσει την τρομακτική σου συμμετρία;

                                                                                    William   Blake

ΠΑΡΟΙΜΙΕΣ ΤΗΣ ΚΟΛΑΣΗΣ


Τον καιρό της
σποράς μάθαινε, τον καιρό του θερισμού δίδασκε, τον      

    χειμώνα απολάμβανε.

Οδήγησε το κάρο
και το αλέτρι σου πάνω από τα κόκαλα των νεκρών.

Ο δρόμος της
υπερβολής καταλήγει στο παλάτι της σοφίας.

Η Σύνεση είναι
μια πλούσια άσχημη γεροντοκόρη, που την φλερτάρει η Ανικανότητα.

Αυτός που
επιθυμεί αλλά δεν πράττει, γεννάει την πανούκλα.

Το κομμένα
σκουλήκι δίνει άφεση στο αλέτρι.

Ρίξε στο ποτάμι
εκείνον που αγαπάει το νερό.

Ο ηλίθιος δεν
βλέπει το ίδιο δέντρο που βλέπει ο σοφός.

Αυτός που το
πρόσωπό του δεν αναδίδει φως, δεν θα γίνει ποτέ άστρο.

Η Αιωνιότητα
είναι ερωτευμένη με τους καρπούς του χρόνου.

Η εργατική
μέλισσα δεν έχει καιρό για θλίψη.

Τις ώρες της
τρέλας τις μετράει το ρολόι∙ της σοφίας όμως, κανένα ρολόι                                                               

    δεν μπορεί να τις μετρήσει.

Οι τροφές που
χορταίνουν δεν πιάνονται με δίχτυ ή παγίδα.

Την κακή χρονιά
βγάλε το τεφτέρι, το ζύγι και το μέτρο.

Κανένα πουλί
δεν ανεβαίνει στα ύψη, αν πετάει με τις δικές του φτερούγες.

Το νεκρό κορμί
δεν παίρνει εκδίκηση για τις πληγές του.

Η πιο υψηλή
πράξη είναι να επιδιώκεις μιαν άλλη.

Αν ο τρελός
επέμενε στην τρέλα του θα γινόταν σοφός.

Η τρέλα είναι ο
μανδύας της απάτης.

Η Ντροπή είναι
ο μανδύας της Έπαρσης.



Οι Φυλακές
είναι χτισμένες με τις πέτρες του Νόμου, τα Πορνεία με τους                                    

    πλίνθους της Θρησκείας.

Η έπαρση του
παγωνιού είναι η δόξα του Θεού.

Η λαγνεία του
τράγου είναι η γενναιοδωρία του Θεού.

Η οργή του
λιονταριού είναι η σοφία του Θεού.

Η γύμνια της
γυναίκας είναι το έργο του Θεού.

Η υπερβολική
λύπη γελάει. Η υπερβολική χαρά θρηνεί.

Ο βρυχηθμός των
λιονταριών, το ουρλιαχτό των λύκων, το μάνιασμα της                                                                         

    ταραγμένης θάλασσας και το σπαθί του
ολέθρου είναι κομμάτια της  

    αιωνιότητας, πολύ μεγάλα για το μάτι του
ανθρώπου.

Η αλεπού καταριέται
το δόκανο, όχι τον εαυτό της.

Οι χαρές
γονιμοποιούν. Οι λύπες γεννούν.

Ο άντρας ας
φορέσει το τομάρι του λιονταριού, η γυναίκα την προβιά του                                                

    Αμνού.

Το πουλί μια φωλιά, η αράχνη έναν ιστό, ο άνθρωπος την
φιλία.

Ο τρελός με το αυτάρεσκο χαμόγελο και ο σκυθρωπός
βαρύθυμος τρελός

    μια μέρα θα
νομιστούν σοφοί∙ για όλους, ράβδος.

Αυτό που σήμερα είναι αποδεδειγμένο, κάποτε δεν ήταν παρά
γέννημα της     

    φαντασίας.

Ο αρουραίος, ο ποντικός, η αλεπού, ο λαγός βλέπουν τις
ρίζες∙

    το λιοντάρι, η
τίγρη, το άλογο, ο ελέφαντας βλέπουν τους καρπούς.

Η στέρνα περιέχει∙ η κρήνη ξεχειλίζει.

Μια σκέψη γεμίζει το άπειρο.

Λέγε πάντα ελεύθερα την γνώμη σου και ο τιποτένιος θα σε
αποφύγει.

Ό,τι πιστευτό, είναι μια εικόνα της αλήθειας.

Ο αετός δεν έχασε ποτέ του τόσο χρόνο, όσο τότε που
βάλθηκε να μάθει 

    απ’ το κοράκι.



Η αλεπού προνοεί για τον εαυτό της, αλλά ο Θεός προνοεί
για το λιοντάρι.

Το πρωί να σκέφτεσαι. Το μεσημέρι να πράττεις. Το βράδυ
να τρως. Την   

    νύχτα να
κοιμάσαι.

Αυτός που αφέθηκε να τον εξαπατήσεις, σε γνωρίζει.

Όπως το αλέτρι υπακούει στις λέξεις, έτσι και ο Θεός
ανταμείβει τις   

    προσευχές.

Οι τίγρεις της οργής είναι σοφότερες από τα άλογα της
μάθησης.

Από το στάσιμο νερό να περιμένεις δηλητήριο.

Ποτέ δεν θα μάθεις τι είναι αρκετό, αν δεν μάθεις τι είναι
περισσότερο από

    αρκετό.

Ν’ ακούς τις κατηγόριες του τρελού. Είναι βασιλικός
τίτλος!

Τα μάτια της φωτιάς, τα ρουθούνια του αέρα, το στόμα του
νερού, τα γένια 

    της γης.

Ο άτολμος, είναι τολμηρός στον δόλο.

Η μηλιά δεν ρωτάει ποτέ την οξιά πώς να μεγαλώσει∙ ούτε
το λιοντάρι το

    άλογο πώς να
κυνηγήσει.

Ο ευγνώμων αποδέκτης χαίρεται πλούσια σοδειά.

Αν άλλοι δεν ήταν ανόητοι, θα ‘πρεπε να ‘μασταν εμείς.

Η ψυχή της γλυκιάς ηδονής, ποτέ δεν μιαίνεται.

Όταν κοιτάζεις έναν Αετό, κοιτάζεις ένα μέρος του
Πνεύματος.

    Ύψωσε το βλέμμα
σου!

Όπως η κάμπια διαλέγει τα πιο όμορφα φύλλα για ν’
αποθέσει τ’ αυγά της,

    έτσι και ο
παπάς εξαπολύει την κατάρα του πάνω στις πιο όμορφες χαρές.

Για να γεννηθεί ένα αγριολούλουδο χρειάζεται τοκετός
αιώνων.

Η κατάρα τονώνει∙ η ευχή χαλαρώνει.

Το καλύτερο κρασί είναι το πιο παλιό, το καλύτερο νερό
είναι το πιο

    φρέσκο.

Οι προσευχές δεν οργώνουν! Οι ύμνοι δεν θερίζουν!

Οι χαρές δεν γελούν! Οι θλίψεις δεν κλαίνε!

Το κεφάλι Ευγένεια, η καρδιά Πάθος, τα γεννητικά όργανα
Ομορφιά, τα

    χέρια και τα
πόδια Αναλογία.

Ότι ο αέρας για το πουλί ή η θάλασσα για το ψάρι, το ίδιο
και η καταφρόνια

    για τον
αξιοκαταφρόνητο.

Το κοράκι θα ήθελε όλα να είναι μαύρα∙ η κουκουβάγια όλα
να είναι λευκά.

Το Σφρίγος είναι Ομορφιά.

Η Πρόοδος φτιάχνει ίσιους δρόμους∙ αλλά οι ανώμαλοι
δρόμοι χωρίς την

    Πρόοδο, είναι
οι δρόμοι της Ιδιοφυϊας.

Καλύτερα να πνίξεις ένα μωρό στην κούνια του, παρά να
τρέφεις

    ανικανοποίητους
πόθους.

Εκεί που απουσιάζει ο άνθρωπος, η φύση είναι στείρα.

Η Αλήθεια δεν μπορεί να ειπωθεί έτσι που να είναι
κατανοητή, αλλά όχι

    πιστευτή.

Φτάνει! ή περισσεύει.



William  Blake







Παρασκευή 15 Φεβρουαρίου 2013

ΥΓΙΗΣ ΑΠΟΚΡΥΦΙΣΜΟΣ





Οποιο  δρομο  κι  αν  διαλεξε  η  αναγκαστηκε  απο  τις  περιστασεις  να  τραβηξει   κανεις  στη ζωη του, ερχεται  καποια  στιγμη που  κοιταζει   πισω του  και αναρωτιεται  αν αυτος  ο δρομος   αξιζε   πραγματικα. Τοτε  διερωταται  αν θα  ηταν σωστο να συνεχισει τον ιδιο δρομο  η  αν θα ηταν    καλυτερα   να πει, << εκανα  λαθος>>  και  να γυρισει πισω. Οσο  πιο ειλικρινης   ειναι  με τον εαυτο του, οσο  πιο πιστος   στεκεται   στα  αγνοτερα  απο τα  ιδανικα που  γνωρισε,  τοσο πιο  συχνα  θα  νιωθει την αναγκη  για βαθεια << αυτοψυχαναλυση>>-- η  οποια  ειναι  και  ο  μεγαλυτερος   φορος  τιμης   στο δρομο για την αληθεια, απειρα  μεγαλυτερος  απο καθε πιστη   η  θυσια. Η  αυτοαναλυση   τουτη δεν  εχει τιποτα  κοινο  με τη  συνηθισμενη  αμφιταλαντευση, η  οποια  ειναι  αποτελεσμα  της  ελλειψης πνευματικου σφριγους. Δεν  εχει  τιποτα κοινο με την  εγκαταλειψη   των  αρχων, η  οποια ερχεται  οταν λειπει  η αληθινη  πιστη.  Δεν ειναι  αποτελεσμα   αδυναμιας    αλλα δυναμης. Ειναι   αποτελεσμα  μιας  ειλικρινους  εσωτερικης  τιμιοτητας.  Αυτο   οδηγει  τον ανθρωπο   να πιστεψει οτι
<< δεν  υπαρχει  θρησκεια  ανωτερη   απο την Αληθεια>>  Αυτη, επισης,  κανει τον ανθρωπο  να μαρτυρησει  για την Αληθεια  ενα  μαρτυριο   που δεν ειναι  παντα   θεαματικο.
Αυτο που  αντεχει στην τοσο  σκληρη  δοκιμασια της  διανοητικης  τιμιοτητας   και <<επιβιωνει>>, μπορει  να  θεωρηθει  πραγματικα σνα καθαρο  χρυσαφι. Και   τουτος   ο  χρυσος, αγορασμενος σε αυτη την τιμη,  ειναι   το ουσιαστικοτερο   μετρο  αξιων  για την ανθρωπινη  ζωη στη γιηνη   σφαιρα.
Με   αυτο  το  μετρο  πρεπει  να εξεταζεται   καθε  επιτευγμα  και καθε   αποκαλυψη  μεσα στον περιορισμενο  και σχετικο κοσμο μας.
Οσοι   εχουν  επιλεξει  την Ατραπο  του  αποκρυφισμου  χρειαζονται  την  αυτοκριτικη  πολυ  περισσοτερο   απο τον καθενα, για εχουν διαλεξει να  μελετησουν  ενα θεμα  στο  οποιο   δεν υπαρχουν σταθερα κριτηρια.  Προκειται   για ενα  θεμα  οπου ο καθενας  εχει  το δικο του νομο,  ισχυριζομενος  οτι του εχει  γινει  καποια ιδιαιτερη  αποκαλυψη,   απο πηγες   που δεν ελεγχονται  με τα    κριτηρια  της ανθρωπινης  λογικης, χρησιμες  οσο  και τα  ιδιωτικα  τυπογραφεια  για  χαρτονομισματα. Γνωριζουμε, ομως  οτι   οι αποκαλυψεις και οι  πραγματωσεις  γεννιωνται   μεσα στην   ανθρωπινη  συνειδηση,  οπως   ακριβως   γνωριζουμε   οτι τα επισημα   νομισματα  εκδιδονται  απο το κρατος.   Δεν πρεπει να ξεχναμε  οτι τοσο   οι αποκαλυψεις οσο και τα νομιμα  χαρτονομισματα  εχουν αξια μονο οταν εχουν   αντικρυσμα,  οταν  δηλαδη  αντιπροσωπευουν  καποια   πραγματικοτητα. Για   να  εχει  αξια το  νομισμα,  πρεπει   ανα πασα στιγμη   να ειναι  εξαγορασιμο  σε χρυσο.  Και  για να  εχει  αξια   η αποκαλυψη,   πρεπει   να διατηρει  την  ισχυ  της  ακομα  και σε περιοδους  πνευματικης   κρισης.
Η   αυτοαναλυση   ειναι  σαν  το  βιβλιο   ισολογισμου,  που επιτρεπει   στον τραπεζιτη    να  διαπιστωνει  οποιαδηποτε   στιγμη   τη  φερεγγυοτητα του.
Οι   αποκαλυψεις,  η  μυστικη   παραδοσιακη  σοφια που ποτε δεν  επιδοκιμαζεται   απο τη συμβατικη  κριτικη,  οι αγνωστες  δυναμεις,   ολο το  μυστηριο   και οι  ιδεες   που συνιστουν  την  αποκρυφη  επιστημη, χρειζονται  ενα τετοιο   περιοδικο   ισολογισμο, για να διατηρουν τη  φερεγγυοτητα  τους. 
Ανατρεχοντας   στην ιστορια  της  αποκρυφης  επιστημης  το  συμπερασμα δεν ειναι  ενθαρρυντικο.
Για   πιο λογο  ο  αποκρυφισμος    εχει  <<αναδειξει>>  ενα σωρο  τσαρλατανους  και  ελαχιστες  διανοιες  πρωτης ποιοτητας; 
Το  μεγαλειο  των   θεωριων  του αποκρυφισμου  εξευγενιζει την ανθρωπινη  ζωη και μας δινει  τη  δυνατοτητα να αντικρυσουμε   τις πραξεις  μας και το πεπρωμενο μας  με  μια συμπαντικη προοπτικη.
Αυτο το  ολολαμπρο  φοντο  ομως, ειναι  αραγε  το  αστρικο  διαστημα  η ενα  ζωγραφισμενο  καναβατσο;  Υπαρχει   μονο   ενα  κριτηριο:  να προχωρησει  κανεις   με βημα  σταθερο  μπροστα  και να διαπιστωσει   αν  πραγματικα  οι  πετρες  της  Ατραπου  υπαρχουν   κατω  απο τα ποδια του  και  τον  πονανε, η  απλα  βρεθηκε  στα βρωμικα  παρασκηνια ενος  θεατρου.
Πρεπει  να κανουμε  μια  διακριση αναμεσα  στη   συμβολικη  εκφραση  των  αφηρημενων  ιδεων και στην  πραγματικη  περιγραφη  συγκεκριμενων   αντικειμενων.  Λεγεται  για τα  μυστηρια, οτι οι μυστες  οδηγουσαν   τον υποψηφιο απο βαθμο  σε βαθμο  και  του αποκαλυπταν  ολο και και πιο  αποκρυφα συμβολα  της θεοτητας  στο τελος  οταν  επεφτε   και το ταλευταιο πεπλο, μπροστα  στο  μαθητη  αποκαλυπτοταν  ενα κενο ιερο,  ενω μια φωνη  ψιθυριζε  στο αυτι   του  <<δεν  υπαρχει  Θεος>>... Οποιος   εχει   εισδυσει  πισω  απο την αυλαια,  που ειναι επισης  και το  παραπετασμα  του Ναου,  γνωριζει οτι αυτο ειναι αληθεια.  Υπαρχει   ομως  ο Λογος  και  η φυση του Λογου  μπορει να γινει   κατανοητη  μονο απο εκεινους  που μπορουν   να διαλογιστουν  μεσα στο κενο  ιερο,  που μπορουν  δηλαδη  να σκεφτουν χωρις   να χρησιμοποιουν   συμβολα.  Η  εκπαιδευση στους   διαφορους βαθμους   ειναι  σχεδιασμενη ετσι  ωστε ο νους  να μαθαινει   να ανυψωνεται  στην αφηρημενη  και υπερβατικη  σκεψη,   γιατι  η κατανοηση   αρχιζει  απο εκει που  τελειωνει  η σκεψη..
 Ο αποκρυφιστης   πρεπει να συρει  το  πεπλο  και να αποκαλυψει   το αδειο   ιερο,   γνωριζει   οτι  ο Θεος   βρισκεται μεσα μας  και  πιστευει   στην   συνειδητοποιηση.
Πρεπει  να  θυμομαστε  οτι  η ιερη επιστημη, σε αυτο  το  επιπεδο,  υπαρχει μονο  μεσα στη συνειδηση των  σπουδαστων  της.  Ο  κοσμικος  νομος  και οι αποκρυφες  διδασκαλιες, οπως τις γνωριζουμε,  δεν ειναι  παρα η ανθρωπινη  συλληψη  αυτου  που υπερβαινει  την ικανοτητα  της  αμεσης αντιληψης των    ενσαρκωμενων   ψυχων, και δεν μπορει να ειναι τιποτα παρισσοτερο   απο μια απλη  προσεγγιση  απο  μια αποπειρα  να συλλαβει ο νους , με τη βοηθεια  καποιου   συμβολου,  αυτο  που  απο τη φυση του ειναι ασυλληπτο..
Δεν   υπαρχει  κανενας  βασιλικος  δρομος  προς  τη μυηση. Υπαρχει   μονο  το  μονοπατι  που εχει  ανοιχτει απο το διαβα  αμετρητων  αναζητητων.  Πανω σε αυτο πρεπει να παλεψουμε   οσο καλυτερα μπορουμε,με μοναδικο οδηγο την υψιστη  συνειδητοποιηση μας.  Και   αν  το φως  που υπαρχει  μεσα μας  σβησει, ποσο βαθυ γινεται   αυτο το σκοταδι; Το  πνευμα μπορει  να εργαστει στο υλικο  πεδιο  μονο μεσω της ανθρωπινης   συνειδησης. Το  αστρικο  πεδιο  απλα μια σκεψη  που ερχεται  και  παρερχεται,  και  ελευθερωνομαστε  απο την κυριαρχια του  μονο οταν συνειδητοποιουμε  την υποκειμενικη  φυση του.


Dion     Fortune.

Κυριακή 10 Φεβρουαρίου 2013

ΖΕΝ- ΤΟ ΜΟΝΟΠΑΤΙ ΤΟΥ ΠΑΡΑΔΟΞΟΥ


Το Ζεν λέει ότι ο Θεός δεν βρίσκεται έξω από τη θρησκεία, αλλά μέσα της. Δεν βρίσκεται εκεί, βρίσκεται εδώ. Γιά την ακρίβεια, δεν υπάρχει “εκεί” στο Ζεν. Τα πάντα βρίσκονται εδώ. Ο Θεός δεν βρίσκεται στο τότε, αλλά στο τώρα. και δεν υπάρχει άλλος χρόνος. Δεν υπάρχει άλλος χώρος, δεν υπάρχει άλλος χρόνος. Αυτή η στιγμή είναι τα πάντα. Μέσα σ’ αυτή τη στιγμή συγκλίνει όλη η ύπαρξη. Μέσα σ’ αυτή τη στιγμή είναι διαθέσιμα τα πάντα.
Το Ζεν φέρει ιερότητα στην καθημερινή ζωή.
Ο Μποκόζου, ο μεγάλος δάσκαλος του Ζεν, συνήθιζε να λέει: “Πόσο θαυμάσιο είναι αυτό! Πόσο μυστηριακό!” Μεταφέρω ξύλα, τραβάω νερό”. Αυτό είναι το πνεύμα του Ζεν. Μεταμορφώνει το συνηθισμένο σε ασυνήθιστο. Μεταμορφώνει το βέβηλο σε ιερό. Εγκαταλείπει κάθε διαχωρισμό ανάμεσα στον κόσμο και το θεϊκό .... Για το Ζεν, η θρησκεία είναι βίωμα. Στην Ιαπωνία έχουν μια ειδική λέξη γι’ αυτό. Το ονομάζουν  σονομάμα, το είναι της ζωής. Αυτό το είναι της ζωής, είναι ο Θεός. Δεν είναι ότι ο Θεός υπάρχει, αλλά ότι το ίδιο το είναι, είναι θεϊκό. Το είναι του δέντρου, το είναι του βράχου το είναι του άντρα, το είναι της γυναίκας, το είναι του παιδιού. Κι αυτό, είναι ένα απροσδιόριστο φαινόμενο. Μπορείς να διαλυθείς μέσα του, μπορείς να ενωθείς μαζί του, μπορείς να το γευτείς. Δεν μπορείς όμως να το προσδιορίσεις, δεν μπορείς να το επισημάνεις λογικά, δεν μπορείς να το διατυπώσεις με σαφείς έννοιες ...  Η λογική είναι ένας φαύλος κύκλος και το Ζεν κάνει κάθε προσπάθεια για να σε βγάλει απ’ αυτόν τον φαύλο κύκλο. Με ποιο τρόπο είναι η λογική ένας φαύλος κύκλος; Η βάση του συλλογισμού ήδη από την αρχή εμπεριέχει μέσα της το ίδιο συμπέρασμα. Έτσι, το συμπέρασμα δεν πρόκειται να είναι κάτι καινούργιο, αφού ήδη εμπεριέχεται στον αρχικό συλλογισμό. Και ύστερα, ο αρχικός συλλογισμός εμπεριέχεται στο συμπέρασμα.
Είναι όπως ο σπόρος. Το δέντρο εμπεριέχεται στον σπόρο κι ύστερα το δέντρο θα γεννήσει πολύ περισσότερους σπόρους και μέσα σ’ εκείνους τους σπόρους θα εμπεριέχονται τα δέντρα. Είναι ένας κύκλος: σπόρος, δέντρο, σπόρος. Και συνεχίζεται. Ή: αυγό, κότα, αυγό, κότα, αυγό… Και συνεχίζεται ώς το άπειρο. Είναι ένας κύκλος.
Το σπάσιμο αυτού του κύκλου είναι όλο το θέμα με το οποίο ασχολείται το Ζεν αποκλειστικά. Το να μην εγκαθίστασαι μέσα στο νου σου, μέσα σε λέξεις και έννοιες, αλλά να πέσεις μέσα στην ίδια την ύπαρξη.
Το Ζεν δεν είναι φιλοσοφία, αλλά ποίηση. Δεν έχει σκοπό, δεν έχει επιχειρήματα ,απλώς τραγουδάει το δικό του τραγούδι.
Ο ίδιος του ο πυρήνας  είναι αισθητικός, δεν είναι ασκητικός. Δεν πιστεύει στην αλαζονεία, στην επιθετικότητα προς την πραγματικότητα. Πιστεύει στην Αγάπη. Πιστεύει ότι αν συμμετέχουμε στην πραγματικότητα, τότε η ίδια  η πραγματικότητα μας αποκαλύπτει τα μυστήριά της. Το Ζεν δημιουργεί διάθεση συμμετοχής. Είναι ποίηση, καθαρή ποίηση όπως είναι και η καθαρή θρησκεία [...] Η φιλοσοφία είναι προσανατολισμένη στο κεφάλι. Η ποίηση είναι περισσότερο συνολική. Η ποίηση ασχολείται περισσότερο με την ομορφιά. Και η ομορφιά είναι μη βίαιη. Και ομορφιά είναι αγάπη. Και η ομορφιά είναι συμπόνια.
Ο  ερευνητής του Ζεν κοιτάζει μέσα στην πραγματικότητα, για να ανακαλύψει την ομορφιά …στο τραγούδι των πουλιών, στα δέντρα, στο χορό του παγωνιού, στα σύννεφα, στην αστραπή, στη θάλασσα. στην άμμο. Προσπαθεί να βρει την ομορφιά.
Φυσικά, το να ψάχνεις για την ομορφιά, έχει μια εντελώς διαφορετική επίδραση. Όταν ψάχνεις για την ομορφιά είσαι περισσότερο θηλυκός. Όταν ψάχνεις για την αλήθεια, ενδιαφέρεσαι περισσότερο για τη λογική, όταν ψάχνεις για την ομορφιά, ενδιαφέρεσαι περισσότερο για τη διαίσθηση. Το Ζεν είναι θηλυκό. Η ποίηση είναι θηλυκή. Η φιλοσοφία είναι πολύ αντρική, πολύ επιθετική –είναι αντρικός νους.
Το Ζεν είναι παθητικό, αδρανές, υπομονετικό. Γι’ αυτό, στο Ζεν, το κάθισμα είναι ένας από τους σημαντικότερους διαλογισμούς. Απλώς κάθεσαι-ζαζέν. Οι άνθρωποι του Ζεν λένε ότι αν απλώς κάθεσαι, χωρίς να κάνεις τίποτα, τα πράματα θα συμβούν. Τα πράματα συμβαίνουν από μόνα τους. Δεν χρειάζεται να κυνηγάς εσύ, να τρέχεις από πίσω τους, να τα ψάχνεις. Θα έρθουν. Εσύ απλώς κάθισε. Αν μπορείς να καθίσεις σιωπηλά, αν μπορείς να πέσεις σ’ αυτή την τρομερή ηρεμία, αν μπορείς να χαλαρώσεις τον εαυτό σου, αν μπορείς να παρατήσεις όλες τις εντάσεις και να γίνεις μια σιωπηλή λίμνη, χωρίς να πηγαίνεις πουθενά, χωρίς να ψάχνεις τίποτα, η άνοιξη έρχεται και το χορτάρι μεγαλώνει από μόνο του.
.. Η λέξη αιώνιο στα λεξικά, σημαίνει για πάντα. Δεν είναι όμως αυτή η σημασία του αιώνιου –γιατί τότε το μόνιμο γίνεται αιώνιο– μα δεν είναι έτσι.
Η αιωνιότητα δεν είναι διάρκεια. Είναι το βάθος της στιγμής. Η αιωνιότητα είναι μέρος του στιγμιαίου. Η αιωνιότητα είναι εναντίον της μονιμότητας. Αν πας βαθιά μέσα στη στιγμή, αν διαλυθείς εντελώς μέσα της, έχεις μια γεύση αιωνιότητας. Όταν ζεις κάθε στιγμή ολοκληρωτικά και χαλαρά, ζεις την αιωνιότητα.
Ο Μπασό τραγουδάει:
Όταν αστράφτει η αστραπή, πόσο θαυμαστός εκείνος που δε σκέφτεται πως  η ζωή δεν τρέχει γρήγορα.
Τρομερή δήλωση! Αυτή είναι η ομορφιά των ανθρώπων του Ζεν. Δεν θα τη βρεις πουθενά αλλού. Αυτό είναι κάτι μοναδικό στο Ζεν

OSHO

Πέμπτη 7 Φεβρουαρίου 2013

ΠΡΟΣΚΟΛΛΗΣΗ- ΤΑΥΤΙΣΗ



Ειναι δυνατο  να ειμαστε ολοτελα  ελευθεροι  απο  την προσκολληση, που ειναι  ενα απο τα χαρακτηριστικα, μια απο  τις ιδιοτητες του εαυτου; Ο  ενας ειναι  προσκολλημενος στη φημη  του,
στο  ονομα του, στις  εμπειριες  του. Ο αλλος ειναι  προσκολλημενος σε οσα εχει  πει. Αν θελετε πραγματικα  να ελευθερωθειτε απο τον εαυτο, τουτο σημαινει, καμια προσκολληση. Αυτο  δεν σημαινει  οτι γινεσαι ξεκομμενος, αδιαφορος, αποτραβιεσαι και κλεινεσαι, πραγμα που θα ηταν  μια αλλη δραστηριοτητα του εαυτου. Πριν ο εαυτος  ηταν προσκολλημενος, τωρα ο εαυτος  λεει << Δεν θα ειμαι προσκολλημενος>> Αλλα  αυτο ειναι παλι κινηση του εαυτου.. Οταν δειτε οτι ενα απο τα βασικα στοιχεια του εαυτου ειναι η προσκολληση, και οταν καταλαβετε  τι δημιουργει αυτη η προσκολληση  στον κοσμο, και τι προκαλει στη σχεση σας με καποιον αλλο, καβγαδες, διχονοια, ολη την ασχημια της  σχεσης- αν δειτε την αληθεια  της προσκολλησης, τοτε ελευθερωνεστε απο αυτην. Η ιδια η αντιληψη σου σε ελευθερωνει..
Συνειδητοποιεις οτι  εχεις  προσκολλησεις, και επισης δυνατα συναισθηματα  μισους, ζηλειας, ανταγωνισμου, συμπαθειας  και  αντιπαθειας. Μηπως  επειδη  ειναι τοσο δυνατα επιβαλλονται και κατευθυνουν  τις πραξεις μας; Εξεταζουμε, παρατηρουμε τα συναισθηματα και τις  προσκολλησεις μας  που ολοφανερα ειναι πιο δυνατες  και βλεπουμε  οτι δρουν σαν εμποδιαστην καθαρη,  χωρις συγχυση   σκεψη, στην ξεκαθαρη  πραξη. Εχουμε επιγνωση  για αυτο η το παιρνουμε  σαν κατι  δεδομενο; Λεμε <<Ναι, εχω πολυ δυνατα συναισθηματα, εχω φοβερη προσκολληση αλλα δεν πειραζει. Αυτα ειναι μερος της ζωης. Δεν  με πειραζει να αγωνιζομαι. Δεν με πειραζει να εχω καβγαδες με τον καθενα>> Οταν καποιος λεει  οτι εχει επιγνωση τι εννοει με αυτο;- Οτι ξερει, οτι αναγνωριζει; Ειναι  η σκεψη  που αναγνωριζει την προσκολληση; Οταν καποιος λεει<< Ναι, ειμαι προσκολλημενος>>  ειναι η δραστηριοτητα της σκεψης που λεει << ειμαι  προσκολλημενος>>..
Οταν  υπηρχε η διαιρεση αναμεσα στο Εγω και στην προσκολληση, εγω μπορουσα να κανω  κατι σχετικα με αυτην. Θα  μπορουσα  να προσπαθουσα να την ελεγξω, θα μπορουσα να πω << Πρεπει να την εξαλειψω>>, πραγμα που λεμε  συνεχεια. Αλλα  αν η προσκολληση ειμαι εγω, τι μπορω να κανω εγω; Δεν μπορω να κανω τιποτε. Μπορω μονο  να παρατηρησω. Πριν δρουσα πανε  στην προσκολληση  μου, τωρα δεν μπορω σε συτην, διοτι αυτη ειμαι εγω. Το μονο που μπορω να κανω  ειναι να παρατηρω. Η παρατηρηση ειναι τωρα το πιο σημαντικο, και οχι το τι μπορω να κανω για αυτη την προσκολληση....
ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗ= ΠΛΗΡΗΣ  ΕΝΕΡΓΕΙΑ
Ωστε  υπαρχει  παρατηρηση και οχι το << εγω παρατηρω>>, Υπαρχει μονο  η παρατηρηση. Αν σε αυτη την παρατηρηση  αρχισω να επεμβαινω και  να λεω,<< εγω δεν πρεπει  να ειμαι  προσκολλημενος>>, εχω κιολας  ξεμακρυνει, λεω οτι η προσκολληση δεν ειμαι εγω. Στην παρατηρηση  δεν  υπαρχει εκλογη, δεν υπαρχει  κατευθυνση, υπαρχει μονο  καθαρη απολυτη παρατηρηση, και τοτε  το πραγμα εκεινο  που παρατηρειται δυαλυεται. Προηγουμενως, αντιστεκοσασταν  σε αυτο  το ελεγχατε, το καταπιεζατε, δρουσατε πανω σε αυτο αλλα τωρα, σε αυτη την παρατηρηση  συγκεντρωνεται ολη η ενεργεια. Και  μονο οταν λειπει αυτη η ενεργεια παρουσιαζεται  η προσκολληση. Οταν  υπαρχει η πληρης  παρατηρηση, χωρις  καμια παρεμβολη της σκεψης- γιατι να  μπαινει μεσα εδω η σκεψη;- παρατηρειται  απλα οπως  θα παρατηρουσατε  και μια μυγα. Παρατηρηστε  απλα και μονο με τον ιδιο τροπο τα συναισθηματα σας  και τις προσκολλησεις σας . Τοτε  υπαρχει η συγκεντρωση ολης  της ενεργειας   σε αυτη την παρατηρηση.  Επομενως  δεν  υπαρχει η προσκολληση. Μονο  οι  μη  νοημονες  εχουν την  προσκολληση, μονο  εκεινοι που δεν βλεπουν ολα τα επακολουθα  της  προσκολλησης.  Απο αυτους  ομως  ειναι γεματος  ο κοσμος,   αυτοι ειναι  το  ισχυροτερο  στοιχειο  στον κοσμο και  εμεις   ειμαστε   παγιδευμενοι   σε αυτο.
Αλλα οταν φτασεις να το παρατηρησεις  αυτο  απο κοντα, τοτε  δεν εισαι πια  παγιδευμενος  σε αυτο  και δεν σκορπας  πια την ενεργεια σου  σε κατι που δεν εχει σημασια..Η  ενεργεια σου   συγκεντρωνεται  τωρα ολοτελα  στην  παρατηρηση, και  επομενως υπαρχει  η διαλυση, η εξαφανιση  της  προσκολλησης. Δοκιμαστε το, κανετέ το και θα  ανακαλυψετε. Πρεπει ομως να το  εξετασετε  απο πολυ, πολυ κοντα, ετσι  που ο  νους  σας να ειναι  απολυτα  καθαρος  στην παρατηρηση.  Μονο  αυτοι   που δεν εχουν  επιγνωση  του κινδυνου πεφτουν στο γκρεμο. Τη στιγμη που εχεις επιγνωση κανεις  πισω. Η προσκολληση  ειναι κινδυνος  επειδη  γενναει το  φοβο, την αγωνια, το μισος και τη ζηλεια, το  να σε κατεχουν και το να μη σε κατεχουν - ολο αυτο  ειναι ενας  φοβερος  κινδυνος.  Και οταν  βλεπεις  τον κινδυνο, δρας.........
Προσκολληση  σημαινει  πιανομαι, κρατιεμαι, εχω το  αισθημα οτι ανηκω  σε καποιον και  καποιος  ανηκει σε μενα.  Η καλλιεργεια  της αποκολλησης  γενναει ελειψη  στοργης, ψυχροτητα, σπασιμο της
σχεσης. Ειναι  η  καλλιεργεια του  αντιθετου. Φυσικα, ειναι  ετσι. Αν  η αποκολληση ειναι το αντιθετο της προσκολλησης, τοτε αυτη η  αποκολληση ειναι  μια ιδεα, μια εννοια, ενα συμπερασμα  που επλασε  η σκεψη   σαν αποτελεσμα της αντιληψης  της   οτι  η προσκολληση  δημιουργει ενα  σωρο βασανα,  ταραχη,  πολλη συγκρουση, ζηλεια.  Ετσι  η σκεψη λεει  << Ειναι  πολυ καλυτερα να ειμαι  αποκολλημενος>>  Η αποκολληση   ειναι  ενα μη - γεγονος, ενω η  προσκολληση ειναι  το  γεγονος.
Οταν υπαρχει  η προσκολληση,  η καλλιεργεια  της  αποκολλησης  ειναι μια κινηση προς την αυταπατη.  Και  σε αυτη την αυταπατη  γινεσαι  ψυχρος, σκληρος,  πικρος απομονωμενος   χωρις καμια αισθηση  στοργης.  Αυτο  ειναι  που  κανουμε  ολοι  μας  ζουμε στο  μη - γεγονος.
Μπορειτε να αντιμετωπισετε  το  γεγονος  οτι  ειστε  προσκολλημενος,  οχι  μονο  σε ενα  προσωπο,
σε  μια ιδεα,  σε  μια πιστη,  αλλα και  στις   δικες  σας  εμπειριες, κατι  που ειναι  πολυ πιο επικινδυνο. Οι εμπειριες  σας   σας δινουν  μια αισθηση  διεγερσης,  μια  αισθηση  οτι  ειστε ζωντανος.  Αν εχει  κανεις   επιγνωση  οτι  ειναι  προσκολλημενος, βλεπει  ολες τις  συνεπειες  αυτης της προσκολλησης- αγωνια, ελλειψη   ελευθεριας, θυμο, ζηλεια, μισος. Στην   προσκολληση   υπαρχει μια αισθηση   ασφαλειας  σταθεροτητας,  μια αισθηση  οτι  σε φυλαγουν,  οτι σε προστατευουν.  Κι  ετσι  υπαρχει  ο κατεχων  και  ο  κατεχομενος  και  επομενως   θα  υπαρχει   αναγκαστικα  ζηλια, φοβος,  αγωνια , και ολα τα   σχετικα.  Ετσι   βλεπουμε  τις  συνεπειες   ολου  αυτου   του πραγματος , οχι  την  περιγραφη   του αλλα   την πραγματικοτητα του..
Εγω  ειμαι  προσκολλημενος   σε   σενα  εξαιτιας  της   μοναξιας μου  και  αυτη η   προσκολληση που γεννιεται   απο  την μοναξια  λεει <<   Σε αγαπω>> Νιωθω   μια επικοινωνια  επειδη και   εσυ εισαι  στην ιδια  θεση.  Δυο   ανθρωποι   πιανονται   ο  ενας  απο τον αλλο  εξαιτιας   της  μοναξιας   τους,
εξαιτιας  της  καταθλιψης  τους,  της   μη  ευτυχιας  τους.   Τι  συμβαινει   τοτε;  Εγω  δεν  πιανομαι  απο   σενα, αλλα απο  μια ιδεα,  απο  κατι  που θα  μα  βοηθησει   να ξεφυγω   απο τον  εαυτο  μου..
Μπορει   να εισαι  προσκολλημενος  σε μια  εμπειρια, σε  ενα  περιστατικο, που  σου εδωσε   μεγαλη  διεγερση,  μεγαλη  αισθηση   εξαρσης,  μια αισθηση   δυναμης   η  ασφαλειας  και  εσυ  προσκολλιεσαι  σε αυτο.  Αυτη  η που   ειχες  καποτε,  τι  ειναι;  Αυτη   η εμπειρια  εχει  εγγραφει  στο  νου  κι  εσυ  προσκολλιεσαι  σε αυτην. Αυτο  το  κατι   στο  οποιο   προσκολλιεσαι  ειναι   νεκρο
αλλα και  εσυ γινεσαι  ετσι   νεκρος.. Αν το  δειτε   ολο αυτο,  χωρις καμια  κατευθυνση, χωρις  κανενα  κινητρο,  απλως  παρατηρωντας  το,  τοτε  θα δειτε  οτι  η ενοραση  παρουσιαζει το ολο  πραγμα σαν σε  χαρτη.  Οταν  μια  φορα υπαρξει αυτη η ενοραση,   το πραγμα αυτο εξαφανιζεται  ολοκληρωτικα  και  τοτε  δεν εισαι πια  προσκολλημενος..


Κειμενα      ΚΡΙΣΝΑΜΟΥΡΤΙ