Καρλος Καστανεντα

Αυτό είναι το μικρό μυστικό που θα σας δώσω σημερα, είπε χαμηλόφωνα. Κανείς δεν γνωρίζει την προσωπική μου ιστορία Κανεις δεν ξέρει ποιος ειμαι ή τι κανω. Ουτε και εγω.

Δον Χουαν Ματους

. 

ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΟΥ ΕΓΩ

ΤΕΧΝΙΚΕΣ, ΕΝΕΡΓΕΙΕΣ

Αρχικά χρειάζεται,: «Να γνωρίζει κανείς τις τεχνικές, τις διαδικασίες που οδηγούν στην καταστροφή αυτών των στοιχείων μέσα στα οποία βρίσκεται εμφιαλωμένη, φυλακισμένη η ψυχή, για να μπορέσει να έρθει η Φώτιση».

Αρχικά πρέπει να αρχίσουμε κατανοώντας την ανάγκη του να «Ξέρουμε να Παρατηρούμε».

 

Η ΠΡΟΣΟΧΗ

Εμείς, για παράδειγμα, βρισκόμαστε εδώ καθισμένοι αυτές τις καρέκλες, ξέρουμε ότι είμαστε καθισμένοι, όμως εμείς δεν έχουμε παρατηρήσει αυτές τις καρέκλες.

Στην πρώτη περίπτωση έχουμε γνώση του ότι είμαστε καθισμένοι, αλλά να το παρατηρήσουμε αυτό είναι κάτι διαφορετικό. Στην πρώτη περίπτωση, θα λέγαμε, υπάρχει η γνώση αλλά όχι η παρατήρηση.

Η παρατήρηση απαιτεί μια ειδική συγκέντρωση: να παρατηρήσουμε από τι είναι φτιαγμένες, και έπειτα να μπούμε στον διαλογισμό, να ανακαλύψουμε τα άτομά τους, τα μόριά τους… αυτό απαιτεί μια Κατευθυνόμενη Προσοχή.

 

ΕΙΔΗ ΠΡΟΣΟΧΗΣ

Το να ξέρει κανείς ότι είναι καθισμένος σε μια καρέκλα, είναι μια προσοχή μη κατευθυνόμενη, μια παθητική προσοχή. Όμως, αν παρατηρήσει την καρέκλα, θα είναι μια κατευθυνόμενη προσοχή.

 

ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗ ΤΟΥ ΠΑΡΑΤΗΡΟΥΜΕΝΟΥ

Έτσι επίσης, εμείς μπορούμε να σκεφτούμε πολύ για τον εαυτό μας, αλλά αυτό δεν θέλει να πει ότι παρατηρούμε τις δικές μας σκέψεις. Η παρατήρησή τους είναι διαφορετική, είναι αλλιώτικη …

Ζούμε σε έναν κόσμο κατωτέρων συγκινήσεων, οποιοδήποτε πράγμα μας δημιουργεί συγκινήσεις κατωτέρου είδους, και ξέρουμε ότι τις έχουμε, αλλά ένα πράγμα είναι να ξέρει κανείς ότι βρίσκεται σε μια Αρνητική Κατάσταση, και άλλο πράγμα να παρατηρεί την Αρνητική Κατάσταση στην οποία βρίσκεται, που είναι κάτι τελείως διαφορετικό…

Ας δούμε ένα παράδειγμα: Σε κάποια κατάσταση, ένας κύριος είπε σε έναν ψυχολόγο: «Λοιπόν, εγώ αισθάνομαι αντιπάθεια για το συγκεκριμένο άτομο» και του ανέφερε το όνομα και το επώνυμο. Ο ψυχολόγος του απάντησε: «Παρατηρήστε τον, παρατηρήστε αυτόν τον άνθρωπο».

Ανταπάντησε πάλι ο ερωτητής: « Αλλά γιατί να τον παρατηρήσω, αφού τον γνωρίζω;»

Ο ψυχολόγος έβγαλε το συμπέρασμα, ότι αυτός δεν ήθελε να παρατηρήσει, ότι γνώριζε, αλλά δεν παρατηρούσε.

 

ΓΝΩΡΙΖΩ ΚΑΙ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗ

Το Γνωρίζω είναι ένα πράγμα και Παρατήρηση είναι άλλο πράγμα πολύ διαφορετικό. Μπορεί κάποιος να γνωρίζει ότι έχει μια αρνητική σκέψη, όμως αυτό δεν σημαίνει ότι το παρατηρεί∙ ξέρει ότι βρίσκεται σε μια Αρνητική Κατάσταση, όμως δεν έχει παρατηρήσει την Αρνητική Κατάσταση…

Στην πρακτική ζωή βλέπουμε ότι μέσα σε εμάς υπάρχουν πολλά πράγματα που θα έπρεπε να μας προκαλούσαν ντροπή: γελοίες κωμωδίες, παράλογα εσωτερικά προβλήματα, νοσηρές σκέψεις, κλπ, να ξέρουμε ότι υπάρχουν, δεν σημαίνει ότι τις έχουμε παρατηρήσει.

Θα μπορούσε να πει κάποιος: «Ναι, αυτήν την στιγμή έχω μια νοσηρή σκέψη», αλλά ένα πράγμα είναι να ξέρει ότι το έχει, και άλλο πράγμα είναι να το παρατηρήσει, που είναι τελείως διαφορετικό.

Έτσι λοιπόν, εάν θέλει να φτάσει κανείς να εξαλείψει το τάδε ή το δείνα «ανεπιθύμητο ψυχολογικό στοιχείο», πρώτα από όλα πρέπει να μάθει να το παρατηρεί με την πρόθεση να πετύχει μια αλλαγή, γιατί, σίγουρα: «Αν κάποιος δεν μάθει να Αυτο-παρατηρείται, οποιαδήποτε πιθανότητα αλλαγής γίνεται αδύνατη».

 

Η ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΤΗΣ ΑΙΣΘΗΣΗΣ ΤΗΣ ΑΥΤΟΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗΣ

Όταν μάθει κάποιος να αυτοπαρατηρείται αναπτύσσεται μέσα στον εαυτό του η αίσθηση της αυτο-παρατήρησης.

Συνήθως, αυτή η αίσθηση έχει ατροφήσει στην ανθρώπινη φυλή, έχει εκφυλιστεί, αλλά όσο την χρησιμοποιούμε εξελίσσεται και αναπτύσσεται.

Σε πρώτη άποψη, θα δούμε, μέσω της αυτο-παρατήρησης, ότι ακόμη και οι πιο ασήμαντες σκέψεις, οι πιο γελοίες κωμωδίες που εναλλάσσονται εσωτερικά και δεν εξωτερικεύονται ποτέ, δεν είναι δικές μας, αλλά δημιουργημένες από άλλους, από τα ΕΓΩ.

ΜΗ ΤΑΥΤΙΣΗ… Η ΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΑΛΛΑΓΗΣ

Το κακό είναι να ταυτίζεται κάποιος με αυτές τις κωμωδίες, με αυτές τις γελοιότητες, με αυτές τις διαμαρτυρίες, με αυτούς τους θυμούς κλπ, κλπ, κλπ.

Αν ταυτίζεται κάποιος με οποιαδήποτε εσωτερική άποψή τους, το ΕΓΩ που τις παράγει παίρνει περισσότερη δύναμη και έτσι οποιαδήποτε δυνατότητα αλλαγής γίνεται κάθε φορά όλο και πιο δύσκολη. Έτσι λοιπόν: η Παρατήρηση είναι ζωτική αν σκοπεύουμε να προκαλέσουμε την ριζική αλλαγή σε εμάς.

 

ΤΟ ΦΙΛΜ ΤΩΝ ΑΝΑΜΝΗΣΕΩΝ

Τα διάφορα ΕΓΩ που ζουν στο εσωτερικό του ψυχισμού μας, είναι πολύ πονηρά, πολύ ξύπνια. Πολλές φορές ζητούν την βοήθεια του «φιλμ» των αναμνήσεων που κουβαλάμε στο διανοητικό κέντρο.

Ας υποθέσουμε ότι κάποιος, στο παρελθόν, πόρνευε με ένα οποιοδήποτε άτομο του αντιθέτου φύλου, και επιμένει ή όχι να εξαλείψει την λαγνεία, τότε το ΕΓΩ της λαγνείας θα ζητήσει βοήθεια, θα πάρει στην εξουσία του το κέντρο των αναμνήσεων, το διανοητικό κέντρο.

Θα πιάσει εκεί, θα λέγαμε, το «φιλμ» των αναμνήσεων, αυτών που χρειάζεται, και θα το κάνει να περάσει απ’ την φαντασία του ανθρώπου, και αυτό θα ισχυροποιηθεί περισσότερο, θα γίνεται όλο και πιο δυνατό.

Για όλα αυτά τα πράγματα, εσείς πρέπει να δείτε την ανάγκη της αυτοπαρατήρησης. Δεν θα ήταν δυνατή μια αληθινή αλλαγή, ριζική και οριστική, αν δεν μάθουμε να αυτο-παρατηρούμαστε.

 

ΜΑΘΗΣΗ, ΣΚΕΨΗ ΚΑΙ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗ

Η μάθηση δεν είναι Παρατήρηση ….

Ούτε η Σκέψη είναι Παρατήρηση.

Πολλοί νομίζουν ότι το να σκεφτούμε πάνω στον εαυτό μας είναι παρατήρηση, και δεν είναι έτσι.

Μπορεί κάποιος να σκέφτεται πάνω στον εαυτό του, αλλά όμως να μην τον παρατηρεί. Είναι τόσο διαφορετική η σκέψη πάνω στον εαυτό μας από την παρατήρηση, όπως η δίψα από το νερό, ή το νερό από την δίψα.

Προφανώς, δεν πρέπει να ταυτίζεται κάποιος με κανένα από τα ΕΓΩ.

Για να παρατηρηθεί κανείς, πρέπει να χωριστεί σε δυο… στα δυο… σε δύο μισά: ένα μέρος που παρατηρεί και ένα άλλο που παρατηρείται.

Όταν το μέρος που παρατηρεί βλέπει τις γελοιότητες και τις ανοησίες του παρατηρούμενου μέρους, υπάρχουν πιθανότητες όπως ποτέ πριν να ανακαλύψουμε, ας υποθέσουμε το ΕΓΩ της οργής, ότι αυτό το ΕΓΩ δεν είμαστε εμείς, ότι αυτό είναι αυτό. Θα μπορούσαμε να αναφωνήσουμε:

«Το εγώ έχει οργή, αυτό είναι ένα Εγώ, αυτό πρέπει να πεθάνει, θα το δουλέψω για να το διαλύσω»!

Αλλά αν κάποιος ταυτίζεται με αυτό και λέει: «Εγώ έχω θυμό, είμαι οργισμένος»!, παίρνει περισσότερη δύναμη, γίνεται κάθε φορά πιο ισχυρό και τότε πως θα το διαλύσει, με ποιον τρόπο; … Λοιπόν δεν θα μπορούσε, … Αλήθεια;

Για αυτό δεν πρέπει να ταυτίζεται κανείς με αυτό το ΕΓΩ, με το ξέσπασμά του ή με την τραγωδία του, γιατί αν κάποιος ταυτίζεται με το δημιούργημά του, καταλήγει ζώντας μέσα στο δημιούργημα του και αυτό είναι παράλογο.

Όσο κανείς δουλεύει πάνω στον εαυτό του εμβαθύνει όλο και περισσότερο στο θέμα της αυτο-παρατήρησης, γίνεται όλο και πιο βαθύς.

Σε αυτήν την δουλειά δεν πρέπει να αφήσουμε απαρατήρητη ούτε την πιο ασήμαντη σκέψη. Οποιαδήποτε επιθυμία, όσο περαστική και να είναι, οποιαδήποτε αντίδραση, πρέπει να είναι αιτία παρατήρησης, γιατί οποιαδήποτε επιθυμία, οποιαδήποτε αντίδραση, οποιαδήποτε αρνητική σκέψη, προέρχεται από το τάδε ή το δείνα ΕΓΩ.

Και αν εμείς θέλουμε να δημιουργήσουμε το φως, να ελευθερώσουμε την Ψυχή…, θα επιτρέψουμε να συνεχίσουν να υπάρχουν αυτά τα ΕΓΩ; Θα ήταν παράλογο!

Αν είναι το φως αυτό που εμείς θέλουμε, εάν στ’ αλήθεια είμαστε ερωτευμένοι με το φως, τότε πρέπει να διαλύσουμε τα ΕΓΩ, δεν μας μένει άλλη λύση από το να τα κάνουμε σκόνη, και δεν θα μπορούσαμε να κάνουμε σκόνη κάτι που δεν έχουμε παρατηρήσει. Τότε χρειάζεται να μάθουμε να παρατηρούμαστε.

 

Η ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΦΛΥΑΡΙΑ

Για αυτόν τον σκοπό, πρέπει επίσης να προσέξουμε την Εσωτερική Φλυαρία, γιατί υπάρχουν πολλές εσωτερικές φλυαρίες αρνητικές, παράλογες, ενδόμυχες συζητήσεις που ποτέ δεν εξωτερικεύονται, και φυσικά, είναι αναγκαίο να διορθώσουμε αυτήν την Εσωτερική Φλυαρία, να μάθουμε να κρατάμε σιωπή,…

• Να ξέρουμε να μιλάμε όταν πρέπει να μιλήσουμε.

• Να ξέρουμε να σωπαίνουμε όταν πρέπει να σιωπήσουμε. Αυτό είναι νόμος, όχι μόνο για τον φυσικό κόσμο, τον εξωτερικό κόσμο, αλλά και για τον εσωτερικό κόσμο επίσης.

Οι αρνητικές εσωτερικές φλυαρίες, αργότερα εξωτερικεύονται στον φυσικό κόσμο. Για αυτό είναι τόσο σημαντικό να εξαλείψουμε την αρνητική εσωτερική φλυαρία, γιατί βλάπτει.

 

Η ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΣΙΩΠΗ

Πρέπει να μάθουμε να διατηρούμε την Εσωτερική Σιωπή. Συνήθως εννοείται σαν «Διανοητική Σιωπή» όταν κάποιος αδειάζει τον νου από κάθε είδους σκέψεις, όταν κάποιος καταφέρνει την ηρεμία και την σιωπή του νου μέσω του διαλογισμού. Αλλά υπάρχει άλλου είδους Σιωπή.

Ας υποθέσουμε ότι παρουσιάζεται μπροστά μας μια περίπτωση κριτικής αξιολόγησης, σε σχέση με κάποιον όμοιό μας, αλλά εμείς διανοητικά κρατάμε σιωπή, δεν κρίνουμε, δεν καταδικάζουμε. Σιωπούμε τόσο εξωτερικά όσο εσωτερικά. Σε αυτήν την περίπτωση, τότε, υπάρχει Εσωτερική Σιωπή.

 

ΣΧΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΝΟΗΤΙΚΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ

Τα γεγονότα της πρακτικής ζωής, τελικά πρέπει να διατηρηθούν σε εσωτερική αντιστοιχία με την τέλεια εσωτερική συμπεριφορά.

Όταν τα γεγονότα της πρακτικής ζωής συμφωνούν με την τέλεια εσωτερική συμπεριφορά, αυτό είναι σημάδι ότι έχουμε αρχίσει να δημιουργούμε, στον εαυτό μας, το τόσο διάσημο Νοητικό Σώμα.

Αν βάλουμε τα διάφορα κομμάτια ενός ραδιοφώνου ή ενός μαγνητοφώνου πάνω σε ένα τραπέζι, αλλά δεν ξέρουμε τίποτα από ηλεκτρονικά, τότε βέβαια δεν θα μπορούσαμε να πιάσουμε τις διάφορες άηχες δονήσεις που συρρέουν στο Σύμπαν. Αλλά αν μέσω της κατανόησης ενώσουμε τα διάφορα κομμάτια, θα έχουμε ένα ραδιόφωνο, θα έχουμε την συσκευή που θα μπορεί να πιάσει τους ήχους που δεν θα μπορούσαμε να συλλάβουμε με άλλο τρόπο.

Έτσι επίσης, τα διαφορετικά κομμάτια αυτών των μελετών, αυτής της δουλειάς, αλληλοσυμπληρώνονται μεταξύ τους για να σχηματίσουν ένα υπέροχο σώμα, το διάσημο Σώμα του Νου.

Αυτό το σώμα θα μας επιτρέψει να συλλάβουμε καλύτερα όλα αυτά που υπάρχουν μέσα μας, και θα αναπτύξει περισσότερο σε εμάς την αίσθηση της ενδόμυχης αυτο-παρατήρησης, και αυτό είναι αρκετά σημαντικό.

 

Η ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ ΤΗΣ ΕΞΑΛΕΙΨΗΣ

Έτσι λοιπόν, ο στόχος της παρατήρησης είναι να επιτύχουμε μια αλλαγή μέσα σε εμάς τους ίδιους, να προκαλέσουμε μια αληθινή, αποτελεσματική αλλαγή.

Όταν θα έχουμε γίνει, ας πούμε, επιδέξιοι με την παρατήρηση του εαυτού μας, τότε έρχεται η διαδικασία Εξόντωσης.

Έτσι υπάρχουν ειδικότερα τρία βήματα σχετικά με αυτό το θέμα:

Πρώτον: Η Παρατήρηση.

Δεύτερον: Η Κριτική Αξιολόγηση.

Τρίτον: Αυτό που είναι ειδικότερα η εξόντωση του τάδε ή του δείνα «ψυχολογικού εγώ».

Παρατηρώντας ένα ΕΓΩ πρέπει να δούμε:

Πρώτον: Πως συμπεριφέρεται στο Νοητικό Κέντρο, με ποιον τρόπο, και να γνωρίσουμε όλα τα «παιχνίδια» του στον νου.

Δεύτερον: Με ποιον τρόπο εκφράζεται μέσω του συναισθήματος στην καρδιά.

Τρίτον: Να ανακαλύψουμε τον τρόπο δράσης του στα κατώτερα κέντρα Κινητικό, Ενστικτώδες και Σεξουαλικό.

Προφανώς ένα ΕΓΩ έχει έναν τρόπο έκφρασης στο σεξ, στην καρδιά έχει άλλον τρόπο και στον εγκέφαλο άλλον.

-Στον Εγκέφαλο: Ένα ΕΓΩ εκφράζεται μέσω του διανοητικού ζητήματος: λογικές, δικαιολογίες, υπεκφυγές, τρόποι διαφυγής κλπ, κλπ, κλπ.

-Στην Καρδιά: σαν ένας πόνος, σαν στοργή, σαν μια επιφανειακή αγάπη μερικές φορές, όταν είναι ζήτημα λαγνείας, κλπ., και

-Στα Κέντρα Κινητικό-Ένστικτο-Σεξουαλικό, έχει άλλου είδους έκφραση: σαν δράση, σαν ένστικτο, σαν ορμή λαγνείας κλπ, κλπ, κλπ.

Για παράδειγμα, αναφέρουμε μια συγκεκριμένη περίπτωση: Λαγνεία.

Ένα ΕΓΩ λάγνο, μπροστά σε ένα άτομο του αντιθέτου φύλου μπορεί να εκδηλωθεί στον νου με διαρκείς σκέψεις. Θα μπορούσε να εκδηλωθεί στην Καρδιά σαν μια στοργή, σαν μια αγάπη φαινομενικά αγνή, καθαρή από κάθε κηλίδα, μέχρι τέτοιο βαθμό, που θα μπορούσε κάποιος να δικαιολογηθεί τέλεια και να πει : «Ωραία όμως, εγώ δεν αισθάνομαι λαγνεία για αυτό το άτομο, εγώ αυτό που αισθάνομαι είναι αγάπη».

– Όμως αν κάποιος είναι παρατηρητής, αν βάλει πολλή προσοχή στην μηχανή του και παρατηρήσει το σεξουαλικό κέντρο, θα ανακαλύψει ότι στο σεξουαλικό κέντρο υπάρχει κάποια δραστηριότητα μπροστά σε αυτό το άτομο. Τότε γίνεται φανερό ότι δεν υπάρχει αυτή η στοργή, ότι δεν υπάρχει αυτή η αγάπη προς αυτό το άτομο, αλλά αυτό που υπάρχει είναι λαγνεία. Δείτε όμως πόσο λεπτό είναι το έγκλημα: η λαγνεία μπορεί να μεταμφιεστεί τέλεια στην καρδιά με την αγάπη, να γράψει στίχους κλπ, κλπ, όμως είναι λαγνεία μεταμφιεσμένη.

Αν κάποιος είναι προσεκτικός και παρατηρεί αυτά τα τρία κέντρα της μηχανής, μπορεί να ανακαλύψει ότι πρόκειται για ένα ΕΓΩ, και αφού ανακαλύψει ότι πρόκειται για ένα ΕΓΩ, αφού γνώρισε τις κινήσεις του στα τρία κέντρα (δηλαδή στο Νοητικό, στην Καρδιά και στο Σεξ) τότε προχωρεί στην Τρίτη φάση…

Ποια είναι η Τρίτη φάση;

 

Η ΕΚΤΕΛΕΣΗ

Αυτή είναι η τελική φάση της δουλειάς: η εκτέλεση. Τότε πρέπει κανείς να απευθυνθεί στην προσευχή μέσα την δουλειά.

Τι εννοούμε σαν «προσευχή μέσα στην δουλειά»;

Η προσευχή μέσα στην δουλειά πρέπει να γίνει πάνω στην βάση της ενδόμυχης ενθύμησης του εαυτού μας.

Σε κάποια περίσταση είπαμε ότι υπάρχουν τέσσερα επίπεδα ανθρώπου ή Τέσσερις Καταστάσεις Συνείδησης. Για να είμαστε πιο ξεκάθαροι:

Μια Πρώτη Κατάσταση Συνείδησης είναι ο βαθύς και υποσυνείδητος ύπνος ενός ατόμου, ενός ΕΓΩ που άφησε το σώμα κοιμισμένο στο κρεβάτι, αλλά σεργιανίζει στον Μοριακό Κόσμο σε κωματώδη κατάσταση (είναι η κατώτερη κατάσταση).

Μια Δεύτερη Κατάσταση Συνείδησης είναι αυτή του ονειρευτή που επέστρεψε στο φυσικό του σώμα και νομίζει ότι βρίσκεται σε κατάσταση επαγρύπνησης. Σε αυτήν την περίπτωση τα όνειρα συνεχίζουν, μόνο που βρίσκεται με το φυσικό σώμα σε κατάσταση επαγρύπνησης. Είναι πιο επικίνδυνος αυτός ο δεύτερος τύπος ονειρευτή, γιατί μπορεί να σκοτώσει, μπορεί να κλέψει, μπορεί να διαπράξει κάθε είδους εγκλήματα, αντίθετα, στην πρώτη περίπτωση, ο ονειρευτής είναι περισσότερο υπάνθρωπος, αλλά δεν μπορεί να πράξει κανένα από αυτά τα πράγματα.

Πως θα μπορούσε να το κάνει, πως θα μπορούσε να κάνει κακό;

Όταν το σώμα είναι παθητικό για τα όνειρα, το άτομο δεν μπορεί να προκαλέσει κακό σε κανέναν στον φυσικό κόσμο, όμως όταν το σώμα είναι ενεργό για τα όνειρα, το άτομο μπορεί να κάνει πολύ κακό στον φυσικό κόσμο, για αυτό οι Ιερές Γραφές επιμένουν στην ανάγκη να ξυπνήσουμε…

Αν αυτά τα δυο είδη ανθρώπων (αυτοί που βρίσκονται σε κατάσταση βαθιάς ασυνειδησίας ή αυτοί που συνεχίζουν να ονειρεύονται ή έχουν το σώμα τους ενεργό για τα όνειρα) κάνουν προσευχή από αυτές τις δυο τόσο υπάνθρωπες καταστάσεις δεν μπορούν να περιμένουν τίποτα παρά τις αρνητικές τους καταστάσεις, όμως, η φύση απαντά.

Για παράδειγμα: ένας ασυνείδητος, ένας κοιμισμένος προσεύχεται για να τακτοποιήσει μια δουλειά, αλλά μπορεί τα ΕΓΩ του, που είναι τόσο αναρίθμητα, να μην είναι σύμφωνα με αυτό που κάνει, είναι μόνο ένα από τα εγώ αυτό που κάνει την προσευχή, και τα άλλα δεν τα έχει λάβει υπόψιν του, τα άλλα μπορεί να μην τα ενδιαφέρει αυτή η δουλειά, να μην είναι σύμφωνα με αυτήν την προσευχή, και να ζητούν στην προσευχή ακριβώς το αντίθετο για να αποτύχει αυτή η δουλειά γιατί δεν είναι σύμφωνα. Αφού τα άλλα είναι πλειοψηφία, η φύση απαντά με τις δυνάμεις της, με μια συρροή δυνάμεων και έτσι έρχεται η αποτυχία της δουλειάς, αυτό είναι καθαρό.

Τότε, για να έχει πραγματική αξία η προσευχή στην δουλειά πάνω στον εαυτό του, πρέπει λοιπόν να τοποθετηθεί στην Τρίτη Κατάσταση της Συνείδησης που είναι αυτή της Ενδόμυχης Ενθύμησης του Εαυτού του, δηλαδή, του ιδιαιτέρού του ΕΙΝΑΙ…

Βυθισμένος κάποιος σε βαθύ διαλογισμό, συγκεντρωμένος στην εσωτερική του Θεϊκή Μητέρα, θα την παρακαλέσει να εξαλείψει από τον ψυχισμό του, αυτό το ΕΓΩ που θέλει να καταστρέψει.

Η Θεϊκή Μητέρα μπορεί εκείνη την στιγμή να ενεργήσει αποκεφαλίζοντας το συγκεκριμένο ΕΓΩ, όμως με αυτό δεν έχει γίνει όλη η δουλειά, η Θεϊκή Μητέρα δεν θα το καταστρέψει ολόκληρο στιγμιαία.

Θα πρέπει, αν δεν καταστραφεί ολόκληρο, να έχουμε υπομονή. Σε διαδοχικές δουλειές, μέσω του χρόνου, θα καταφέρουμε να διαλυθεί αργά αυτό το Εγώ, να χάσει τον όγκο του, το μέγεθος του. Ένα ΕΓΩ μπορεί να είναι φοβερά τρομακτικό, αλλά όσο χάνει όγκο τόσο ομορφαίνει, αργότερα θα πάρει την εμφάνιση ενός παιδιού και τελικά θα γίνει σκόνη.

Όταν πλέον έχει γίνει σκόνη, η συνείδηση που βρισκόταν χωμένη, εμφιαλωμένη, στριμωγμένη μέσα σε αυτό το ΕΓΩ, ελευθερώνεται. Τότε το φως θα έχει αυξηθεί, είναι ένα ποσοστό φωτός που ελευθερώνεται. Έτσι θα προχωρήσουμε με κάθε ένα από τα Εγώ.

Η δουλειά είναι πολύ μακριά και πολύ σκληρή, πολλές φορές οποιαδήποτε αρνητική σκέψη όσο ασήμαντη και αν είναι αυτή, έχει σαν βάση κάποιο πολύ αρχαίο ΕΓΩ.

Αυτή η αρνητική σκέψη που φτάνει στον νου, μας δείχνει ότι εκ των πραγμάτων υπάρχει ένα ΕΓΩ πίσω από αυτήν την σκέψη και ότι αυτό το ΕΓΩ πρέπει να εξαρθρωθεί, να ξεριζωθεί από τον ψυχισμό μας. Πρέπει να το μελετήσουμε, να γνωρίσουμε τις κινήσεις του, να δούμε πως συμπεριφέρεται στα τρία κέντρα: στο διανοητικό, στο συναισθηματικό, και μιλώντας συνθετικά, στο κινητικό-ενστικτώδες-σεξουαλικό. Να δούμε με ποιον τρόπο δουλεύει σε κάθε ένα από αυτά τα τρία κέντρα, σύμφωνα με την συμπεριφορά του, το καταλαβαίνει κανείς.

Όταν κάποιος έχει αναπτύξει την αίσθηση της αυτο-παρατήρησης, ανακαλύπτει από μόνος του ότι μερικά από αυτά τα ΕΓΩ είναι φοβερά τρομακτικά, είναι αληθινά τέρατα με μορφή τρομερή, μακάβρια, και ότι ζουν στο εσωτερικό του ψυχισμού μας…

Η Τέταρτη Κατάσταση της Συνείδησης, ο Νους, είναι τέλεια συνείδηση αφυπνισμένη. Νους είναι η κατάσταση Turiya, η τέλεια βαθιά εσωτερική φώτιση. Νους είναι η νόμιμη αντικειμενική Ενόραση. Νους είναι Διαίσθηση. Νους είναι ο κόσμος των θεϊκών αρχετύπων. Η Νοητική σκέψη είναι συνθετική, καθαρή, αντικειμενική φωτισμένη.

Όποιος φτάσει τα ύψη της Νοητικής Σκέψης ξυπνά τελείως την συνείδηση και μετατρέπεται σε έναν Turiya.

Το πιο χαμηλό μέρος του ανθρώπου είναι παράλογο και υποκειμενικό και σχετίζεται με τις πέντε κανονικές αισθήσεις.

Το πιο υψηλό μέρος του ανθρώπου είναι ο κόσμος της Διαίσθησης και της Αντικειμενικής Πνευματικής Συνείδησης. Στον κόσμο της Διαίσθησης αναπτύσσονται τα αρχέτυπα όλων των πραγμάτων της φύσης.

Μόνον αυτοί που έχουν εισχωρήσει στον κόσμο της Αντικειμενικής Διαίσθησης, μόνον αυτοί που έχουν καταφέρει τα επιβλητικά ύψη της Νοητικής Σκέψης είναι πραγματικά ξύπνιοι και φωτισμένοι.

Κανένας πραγματικός Turiya δεν μπορεί να ονειρεύεται. Ο Turiya που έχει φτάσει τα ύψη της Νοητικής Σκέψεις, ποτέ δεν θα πάει να το πει από δω κι από κει, ποτέ δεν θα παραστήσει τον σοφό. Είναι παρά πολύ απλός και ταπεινόφρων, αγνός και τέλειος.

Είναι αναγκαίο να ξέρουμε ότι κανένας Turiya δεν είναι μέντιουμ ούτε ψευτοδιορατικός, ούτε ψευτομυστικιστής, σαν όλους αυτούς που την σήμερον ημέρα αφθονούν σαν τα ζιζάνια σε όλες τις σχολές πνευματικών, ερμητικών, αποκρυφιστικών κλπ σπουδών.

Η κατάσταση Turiya είναι πολύ υψηλή και μόνο την καταφέρνουν αυτοί που δουλεύουν στο αναμμένο Καμίνι του Ηφαίστου για όλη την διάρκεια της ζωής τους. Μόνο η Κουνταλίνη μπορεί να μας εξυψώσει στην κατάσταση Turiya.

Είναι επείγον να ξέρουμε να διαλογιστούμε βαθιά και έπειτα να εξασκήσουμε Σεξουαλική Αλχημεία για όλη την διάρκεια της ζωής μας για να φτάσουμε μετά από πολύ δύσκολες δοκιμασίες στην κατάσταση Turiya.

Ο διαλογισμός και η Σεξουαλική Αλχημεία μας οδηγούν μέχρι τα ύψη της Νοητικής Σκέψης.

 

ΣΑΜΑΕΛ ΑΟΥΝ ΒΕΟΡ

ΤΑΟ

1)Ο Σοφός δεν διδάσκει, πραγματοποιεί.
Ασχολείται με όλα, δεν ξεχνά τίποτα
Δίνει τη ζωή του σε όλα, δεν εξουσιάζει τίποτα
Επιτυγχάνει χωρίς να καυχιέται.

2)
Η φύση χρησιμοποιεί τις μορφές και ύστερα τις απορρίπτει.

Ο Σοφός εργάζεται με τους ανθρώπους κ έπειτα τους εγκαταλείπει.

Είναι λοιπόν άστοργος;

3)
Ο ουρανός είναι αιώνιος και η Γη διαρκής.
Γιατί;
Δεν ζουν για τον εαυτό τους και έτσι ζουν πολύ.
Ο Σοφός προτιμά να είναι έσχατος και έτσι γίνεται πρώτος.
Απαρνείται τον εαυτό του και έτσι διαρκεί.
Μήπως του δίνεται, επειδή δεν ζητά;

4)
Τα πολλά χρώματα συσκοτίζουν το μάτι,
οι πολλοί ήχοι κουράζουν το αυτί,
τα πολλά μπαχαρικά σκοτώνουν τη γεύση,
το κυνήγι κάνει τον άνθρωπο μανιακό.
Τι κάνει λοιπόν ο Σοφός; Ακολουθεί τη διαίσθησή του
και όχι τις επιθυμίες.
Προτιμά αυτό και όχι εκείνο.

5)
Οι αρχαίοι Σοφοί ήταν:
Μαζεμένοι σαν να περνούσαν ένα ποτάμι το χειμώνα.
Τι σύνεση!
Σαν να παραμόνευε παντού γύρω ο κίνδυνος.
Τι προσοχή!
Σαν να ήταν παντού φιλοξενούμενοι.
Τι αξιοπρέπεια!
Σαν τον πάγο που αρχίζει να λιώνει.
Τι ταπεινότητα!
Σαν το παρθένο Δάσος τ’ ανέγγιχτο.
Τι ειλικρίνεια!

Σαν μια όαση που περιμένει τον οδοιπόρο.
Τι δεκτικότητα!
Σαν έναν χείμαρρο που τρέχει ορμητικά!
Τι θολερότητα!
Αλλά ποιος προχωρώντας θολός επιστρέφει διαυγής;
Ποιος, ενώ είναι αδρανής, γεμίζει τους άλλους με ζωή;

6)
Ο Σοφός προσέχει τα λόγια του σαν να πρόκειται να παρερμηνευτούν.
Όταν όμως η πρόθεσή του πραγματοποιηθεί,
οι άνθρωποι θα πουν:
“Πραγματικά! Εμείς το κάναμε”

7)
Ο Σοφός δεν επιβάλλεται, μα είναι διάσημος
Δεν υπερηφανεύεται, μα είναι αποτελεσματικός
Δεν προσβάλλεται, μα είναι αρχηγός.
Αφού κανέναν δεν ανταγωνίζεται,
ποιος θα μπορούσε να τον ανταγωνιστεί;

8)
Μπορείς να μάθεις τον κόσμο,
χωρίς να αφήσεις το σπίτι σου,
Μπορείς να γνωρίσεις τ’ αστέρια, χωρίς να βγεις στο παράθυρό σου.
Όσο μακρύτερα πηγαίνεις, τόσο λιγότερα μαθαίνεις.
Ο Σοφός:
μαθαίνει χωρίς να ταξιδεύει,
γνωρίζει χωρίς να βλέπει και
ενεργεί χωρίς δράση

9)
Ο Σοφός συντονίζεται με τις ανάγκες του κόσμου.
Σε όσους είναι καλοί φέρεται καλά.
Σε όσους δεν είναι καλοί, επίσης φέρεται καλά, γιατί καλοσύνη σημαίνει δύναμη.
Όσοι είναι τίμιοι τους εμπιστεύεται.
Όσοι δεν είναι τίμιοι επίσης τους εμπιστεύεται, γιατί εμπιστοσύνη σημαίνει δύναμη.
Είναι αμερόληπτος, δεν διαχωρίζει και δεν κρίνει
γι αυτό ακούει και βλέπει σαν μικρό παιδί.

10)
Ο Σοφός είναι ειλικρινής, αλλά όχι σκληρός,
μιλά την αλήθεια, αλλά δεν πληγώνει.
Ακτινοβολεί, αλλά δεν θαμπώνει

Λαο   Τσε

Ζεν το μονοπατι του παραδοξου

Το Ζεν λέει ότι ο Θεός δεν βρίσκεται έξω από τη θρησκεία, αλλά μέσα της. Δεν βρίσκεται εκεί, βρίσκεται εδώ. Γιά την ακρίβεια, δεν υπάρχει “εκεί” στο Ζεν. Τα πάντα βρίσκονται εδώ. Ο Θεός δεν βρίσκεται στο τότε, αλλά στο τώρα. και δεν υπάρχει άλλος χρόνος. Δεν υπάρχει άλλος χώρος, δεν υπάρχει άλλος χρόνος. Αυτή η στιγμή είναι τα πάντα. Μέσα σ’ αυτή τη στιγμή συγκλίνει όλη η ύπαρξη. Μέσα σ’ αυτή τη στιγμή είναι διαθέσιμα τα πάντα.
Το Ζεν φέρει ιερότητα στην καθημερινή ζωή. 

Ο Μποκόζου, ο μεγάλος δάσκαλος του Ζεν, συνήθιζε να λέει: “Πόσο θαυμάσιο είναι αυτό! Πόσο μυστηριακό!” Μεταφέρω ξύλα, τραβάω νερό”. Αυτό είναι το πνεύμα του Ζεν. Μεταμορφώνει το συνηθισμένο σε ασυνήθιστο. Μεταμορφώνει το βέβηλο σε ιερό. Εγκαταλείπει κάθε διαχωρισμό ανάμεσα στον κόσμο και το θεϊκό .... Για το Ζεν, η θρησκεία είναι βίωμα. Στην Ιαπωνία έχουν μια ειδική λέξη γι’ αυτό. Το ονομάζουν σονομάμα, το είναι της ζωής. Αυτό το είναι της ζωής, είναι ο Θεός. Δεν είναι ότι ο Θεός υπάρχει, αλλά ότι το ίδιο το είναι, είναι θεϊκό. Το είναι του δέντρου, το είναι του βράχου το είναι του άντρα, το είναι της γυναίκας, το είναι του παιδιού. Κι αυτό, είναι ένα απροσδιόριστο φαινόμενο. Μπορείς να διαλυθείς μέσα του, μπορείς να ενωθείς μαζί του, μπορείς να το γευτείς. Δεν μπορείς όμως να το προσδιορίσεις, δεν μπορείς να το επισημάνεις λογικά, δεν μπορείς να το διατυπώσεις με σαφείς έννοιες ...  Η λογική είναι ένας φαύλος κύκλος και το Ζεν κάνει κάθε προσπάθεια για να σε βγάλει απ’ αυτόν τον φαύλο κύκλο. Με ποιο τρόπο είναι η λογική ένας φαύλος κύκλος; Η βάση του συλλογισμού ήδη από την αρχή εμπεριέχει μέσα της το ίδιο συμπέρασμα. Έτσι, το συμπέρασμα δεν πρόκειται να είναι κάτι καινούργιο, αφού ήδη εμπεριέχεται στον αρχικό συλλογισμό. Και ύστερα, ο αρχικός συλλογισμός εμπεριέχεται στο συμπέρασμα.

Είναι όπως ο σπόρος. Το δέντρο εμπεριέχεται στον σπόρο κι ύστερα το δέντρο θα γεννήσει πολύ περισσότερους σπόρους και μέσα σ’ εκείνους τους σπόρους θα εμπεριέχονται τα δέντρα. Είναι ένας κύκλος: σπόρος, δέντρο, σπόρος. Και συνεχίζεται. Ή: αυγό, κότα, αυγό, κότα, αυγό… Και συνεχίζεται ώς το άπειρο. Είναι ένας κύκλος.

Το σπάσιμο αυτού του κύκλου είναι όλο το θέμα με το οποίο ασχολείται το Ζεν αποκλειστικά. Το να μην εγκαθίστασαι μέσα στο νου σου, μέσα σε λέξεις και έννοιες, αλλά να πέσεις μέσα στην ίδια την ύπαρξη.

Το Ζεν δεν είναι φιλοσοφία, αλλά ποίηση. Δεν έχει σκοπό, δεν έχει επιχειρήματα ,απλώς τραγουδάει το δικό του τραγούδι.

Ο ίδιος του ο πυρήνας  είναι αισθητικός, δεν είναι ασκητικός. Δεν πιστεύει στην αλαζονεία, στην επιθετικότητα προς την πραγματικότητα. Πιστεύει στην Αγάπη. Πιστεύει ότι αν συμμετέχουμε στην πραγματικότητα, τότε η ίδια  η πραγματικότητα μας αποκαλύπτει τα μυστήριά της. Το Ζεν δημιουργεί διάθεση συμμετοχής. Είναι ποίηση, καθαρή ποίηση όπως είναι και η καθαρή θρησκεία [...] Η φιλοσοφία είναι προσανατολισμένη στο κεφάλι. Η ποίηση είναι περισσότερο συνολική. Η ποίηση ασχολείται περισσότερο με την ομορφιά. Και η ομορφιά είναι μη βίαιη. Και ομορφιά είναι αγάπη. Και η ομορφιά είναι συμπόνια.

Ο  ερευνητής του Ζεν κοιτάζει μέσα στην πραγματικότητα, για να ανακαλύψει την ομορφιά …στο τραγούδι των πουλιών, στα δέντρα, στο χορό του παγωνιού, στα σύννεφα, στην αστραπή, στη θάλασσα. στην άμμο. Προσπαθεί να βρει την ομορφιά.

Φυσικά, το να ψάχνεις για την ομορφιά, έχει μια εντελώς διαφορετική επίδραση. Όταν ψάχνεις για την ομορφιά είσαι περισσότερο θηλυκός. Όταν ψάχνεις για την αλήθεια, ενδιαφέρεσαι περισσότερο για τη λογική, όταν ψάχνεις για την ομορφιά, ενδιαφέρεσαι περισσότερο για τη διαίσθηση. Το Ζεν είναι θηλυκό. Η ποίηση είναι θηλυκή. Η φιλοσοφία είναι πολύ αντρική, πολύ επιθετική –είναι αντρικός νους.

Το Ζεν είναι παθητικό, αδρανές, υπομονετικό. Γι’ αυτό, στο Ζεν, το κάθισμα είναι ένας από τους σημαντικότερους διαλογισμούς. Απλώς κάθεσαι-ζαζέν. Οι άνθρωποι του Ζεν λένε ότι αν απλώς κάθεσαι, χωρίς να κάνεις τίποτα, τα πράματα θα συμβούν. Τα πράματα συμβαίνουν από μόνα τους. Δεν χρειάζεται να κυνηγάς εσύ, να τρέχεις από πίσω τους, να τα ψάχνεις. Θα έρθουν. Εσύ απλώς κάθισε. Αν μπορείς να καθίσεις σιωπηλά, αν μπορείς να πέσεις σ’ αυτή την τρομερή ηρεμία, αν μπορείς να χαλαρώσεις τον εαυτό σου, αν μπορείς να παρατήσεις όλες τις εντάσεις και να γίνεις μια σιωπηλή λίμνη, χωρίς να πηγαίνεις πουθενά, χωρίς να ψάχνεις τίποτα, η άνοιξη έρχεται και το χορτάρι μεγαλώνει από μόνο του.

.. Η λέξη αιώνιο στα λεξικά, σημαίνει για πάντα. Δεν είναι όμως αυτή η σημασία του αιώνιου –γιατί τότε το μόνιμο γίνεται αιώνιο– μα δεν είναι έτσι.
Η αιωνιότητα δεν είναι διάρκεια. Είναι το βάθος της στιγμής. Η αιωνιότητα είναι μέρος του στιγμιαίου. Η αιωνιότητα είναι εναντίον της μονιμότητας. Αν πας βαθιά μέσα στη στιγμή, αν διαλυθείς εντελώς μέσα της, έχεις μια γεύση αιωνιότητας. Όταν ζεις κάθε στιγμή ολοκληρωτικά και χαλαρά, ζεις την αιωνιότητα.

Ο Μπασό τραγουδάει:

Όταν αστράφτει η αστραπή, πόσο θαυμαστός εκείνος που δε σκέφτεταιπως  η ζωή δεν τρέχει γρήγορα.

Τρομερή δήλωση! Αυτή είναι η ομορφιά των ανθρώπων του Ζεν. Δεν θα τη βρεις πουθενά αλλού. Αυτό είναι κάτι μοναδικό στο Ζεν    

 Αποσπάσματα από το βιβλίο του Όσσο :

Ζεν, το μονοπάτι του παράδοξου,

Ενας αληθινός άνθρωπος του ζεν

‎Naren Jobanputra‎ προς Osho

14 Νοεμβρίου στις 3:12 μ.μ.

First you become silent. And as the silence goes deeper you start feeling that you are not the body, that you are not the mind. You are living in the body but you are not it. You are using the mind but you are not it. As the silence goes to serenity you suddenly become aware that, " I am only a witness, witness of the whole world and witness of my body and mind too. " Just a pure witness, a cool breeze, a fragrant breeze.

Osho, Kyozan - A TRUE MAN OF ZEN # 28.

Πρώτα γίνεσαι σιωπηλός. Και καθώς η σιωπή πάει πιο βαθιά αρχίζεις να νιώθεις ότι δεν είσαι το σώμα, ότι δεν είσαι το μυαλό. Ζεις στο σώμα αλλά δεν είσαι. Χρησιμοποιείς το μυαλό αλλά δεν είσαι. Καθώς η σιωπή πάει στη γαλήνη ξαφνικά γνωρίζεις ότι, "είμαι μόνο μάρτυρας, μάρτυρας όλου του κόσμου και μάρτυρας του σώματος και του μυαλού μου επίσης." απλά ένας καθαρός μάρτυρας, ένα δροσερό αεράκι, ένα αρωματικό αεράκι.

Osho, kyozan - ένας αληθινός άνθρωπος του ζεν

ΑΝΑΚΑΤΑΝΟΜΗ ΕΝΕΡΓΕΙΑΣ

ΟΙ  μαγοι της γενιας του δον Χουαν πιστευαν οτι  υπαρχει  ενα  εγγενες  αποθεμα ενεργειας  μεσα στον καθενα  μας, ενα αποθεμα  που δεν υποκειται σε επεμβασεις εξωτερικων δυναμεων  που επιδιωκουν  ειτε την αυξηση  ειτε τη μειωση του. Πιστευαν  οτι  αυτη η ποσοτητα ενεργειας ηταν αρκετη   για να πετυχει κανεις αυτο που, για κεινους,  αξιζε να ειναι  αυτοσκοπος  καθε ανθρωπου που ζει πανω στη Γη:  να  σπασει  τους φραγμους  της φυσιολογικης  αντιληψης.Ο  δον Χουαν  Ματους  ηταν πεπεισμενος   οτι η ανικανοτητα μας να σπασουμε αυτους  τους φραγμους ειναι αποτελεσμα του πολιτισμου  και του κοινωνικου μας περιβαλλοντος. Υποστηριζε  οτι η κουλτουρα μας και το κοινωνικο περιβαλλον  επιστρατευει και το τελευταιο ψηγμα της εμφυτης ενεργειας μας στην πραγματωση θεμελιωμενων  προτυπων συμπεριφορας  που μας εμποδιζουν  να σπασουμε τους φραγμους της φυσιολογικης αντιληψης
Το  γκρεμισμα  αυτων των αντιληπτικων  φραγμων ειναι η αναποδραστη διεξοδος της ανθρωποτητας.
Θα  σημαινε  την εισοδο  μας σε ασυλληπτους  κοσμους, των  οποιων  η πρακτικη ουσια δεν υστερει καθολου  απο εκεινη του γνωστου κοσμου της καθημερινης μας ζωης.Ανεξαρτητα απο το αν δεχομαστε η οχι αυτο το σκεπτικο, ταλανιζομαστε ολοι απο την εμμονη να σπασουμε αυτους τους φραγμους και αποτυγχανουμε οικτρα στην προσπαθεια--εξ ου και η αφθονια  των ναρκωτικων και των διεγερτικων και των θρησκευτικων  τελετουργικων στη συγχρονη ανθρωποτητα.
Η αποτυχια  μας  να εκπληρωσουμε  αυτη την υποσυνειδητη επιθυμια, οφειλεται  στο γεγονος οτι την αντιμετωπιζουμε  με εναν ατακτο, ανοργανωτο τροπο. Τα εργαλεια μας ειναι πολυ προχειροφτιαγμενα. Ειναι κατι αναλογο σαν να προσπαθεις  να γκρεμισεις εναν τοιχο  χτυπωντας τον με το κεφαλι σου. Ο ανθρωπος  δεν επιχειρει ποτε αυτη την καταρριψη με οπλο του την ενεργεια.
Για τους  μαγους   η επιτυχια εξαρταται αποκλειστικα απο το ποσο διαθεσιμη  ειναι η οχι στον ανθρωπο  η ιδια η ενεργεια.
Αφου ειναι αδυνατο  να αυξησουμε  την εγγενη μας ενεργεια, η μοναδικη  οδος  που βρηκαν οι μαγοι  του αρχαιου Μεξικου  ηταν η  ανακατανομη της. Για κεινους  αυτη  η διαδικασια της ανακατανομης ξεκινουσε με τα μαγικα περασματα  και τον τροπο που επιδρουσαν  στο υλικο σωμα.
Σε  ολη τη διαρκεια της διδασκαλιας του, ο δον Χουαν τονιζε  με καθε τροπο  το γεγονος οτι η τεραστια εμφαση που εδιναν οι σαμανοι της γενιας του στην εξαιρετικη  φυσικη κατασταση και την πνευματικη ευεξια διατηρουνταν  μεχρι σημερα.Εγω ειχα τη δυνατοτητα να επιβεβαιωσω την αληθεια των λογων του  παρατηρωντας εκεινον και τους δεκαπεντε συνοδοιπορους του στα μονοπατια του σαμανισμου. Η αξιοθαυμαστη  σωματικη και πνευματικη ισορροπια τους ηταν το εμφανεστερο χαρακτηριστικο τους.
Η απαντηση του δον Χουαν  οταν καποτε τον ρωτησα ευθεως γιατι οι μαγοι δινουν τοση μεγαλη  σημασια στην υλικη πλευρα  του ανθρωπου με αφησε αναυδο. Κι αυτο γιατι τον θεωρουσα ανεκαθεν  βαθια πνευματικο ανθρωπο.
Οι  σαμανοι δεν ειναι καθολου πνευματικοι, μου απαντησε. Ειναι πολυ  πρακτικοι ανθρωποι.
Ειναι γνωστο τοις πασι, παντως, οτι γενικα θεωρουνταν εκκεντρικοι-η ακομη και ανισορροποι.
Ισως αυτο ειναι που σε κανει  να τους φανταζεσαι πνευματικους. Φαινονται ανισορροποι, επειδη  προσπαθουν παντα να εξηγησουν τα ανεξηγητα. Και, στη ματαιη προσπαθεια τους  να δωσουν σαφεις εξηγησεις για πραγματα που ειναι αδυνατο να εξηγηθουν, χανουν καθε λογικη συνοχη και λενε ανοησιες.
Η αληθεια ειναι οτι χρειαζεσαι  ενα  ευπλαστο σωμα, αν θελεις  τη φυσικη ρωμη  και τη σοφια,αυτα ειναι τα δυο σημαντικοτερα ζητηματα στη ζωη των σαμανων, επειδη προαγουν τη νηφαλιοτητα και τη θετικοτητα-- τις μοναδικες  απαραιτητες  προυποθεσεις για να εισχωρησει κανεις  σε αλλες διαστασεις της αντιληψης.
Για  να ταξιδεψεις  αληθινα στο αγνωστο, απαιτειται μεγαλη τολμη, αλλα οχι απερισκεψια. Ενας μαγος πρεπει να ειναι τελεια κυριαρχημενος, προσεκτικος, ικανος και σε εξαιρετικη κατασταση, για να βρει μια ισορροπια μεταξυ τολμης και απερισκεψιας.
Μα σε τι  χρησιμευει η εξαιρετικη φυσικη κατασταση , δον Χουαν ; ρωτησα. Δεν αρκει η επιθυμια η η αποφαση να ταξιδεψει  κανεις στο αγνωστο;
Ουτε στον υπνο σου! μου απαντησε μαλλον αποτομα. Και μονο η σκεψη  να κοιταξεις καταματα το αγνωστο -ποσο μαλλον να εισχωρησεις σε αυτο- απαιτει ατσαλινο θαρρος  κι ενα σωμα που θα εχει  το σφριγος  να συντηρηση αυτο το θαρρος. Τι νοημα θα ειχε να ησουν σθεναρος, αν δεν ειχες την πνευματικη ετοιμοτητα , τη φυσικη ρωμη  και επαρκη μυικη  δυναμη;Η  τελεια φυσικη κατασταση που συνιστουσε σταθερα ο δον Χουαν απο την πρωτη μερα  της γνωριμιας μας,  προιον της σχολαστικης  εκτελεσης των μαγικων περασματων, ηταν, βασει ολων των ενδειξεων, το πρωτο βημα προς την ανακατανομη  της εμφυτης ενεργειας μας. Αυτη η ανακατανομη της ενεργειας ηταν, κατα την αποψη του δον Χουαν, το σπουδαιοτερο ζητημα στη ζωη των σαμανων, αλλα και καθε ανθρωπου.
Ανακατανομη   ενεργειας ειναι η διαδικασια που συνισταται στη μεταφορα, απο το ενα σημειο  στο αλλο, της ενεργειας  που υπαρχει ηδη  μεσα μας. Αυτη η ενεργεια  εκτοπιζεται απο τα κεντρα ζωτικοτητας μεσα στο σωμα, τα οποια  χρειαζονται αυτη την εκτοπισμενη  ενεργεια για να επιφερουν  μια ισορροπια  αναμεα  στην πνευματικη ετοιμοτητα και τη σωματικη ευεξια..
Οι  σαμανοι της γενιας του δον Χουαν μοχθουσαν αδιακοπα για την ανακατανομη  της εσωτερικης τους ενεργειας. Κι αυτη η αφοσιωση δεν ηταν μια διανοητικη  προσπαθεια ουτε το αποτελεσμα συλλογισμων  η  συμπερασματων  μεσω της επαγωγικης  η της παραγωγικης μεθοδου.
Ηταν απλως το προιον της ικανοτητας τους να αντιλαμβανονται την ενεργεια οπως ρεει μεσα στο συμπαν..


Καρλος  Καστανεντα
αποσπασμα απο το βιβλιο Μαγικα  Περασματα

Η ΕΙΜΑΡΜΕΝΗ

Η Ειμαρμένη είναι το πεπρωμένο, το αναπόφευκτο, που πολύ συχνά ταυτίζεται με την Ανάγκη σε έναν Κόσμο συνύπαρξης Θεών και ανθρώπων, ο οποίος διέπεται από αυστηρή νομοτέλεια. Η Ειμαρμένη αποτελεί το καθορισθέν υπό της Μοίρας, τον «Λόγο του Κόσμου». Θεωρείται ως μία αδιάσπαστη αλυσίδα αιτιοτήτων, την οποία οι Στωικοί αντιλαμβάνονται ως φυσική και ηθική δύναμη, σχεδόν ταυτιζόμενη με τον Θεό, αλλά και με την Δικαιοσύνη και την Πρόνοια, σύμφωνα και με τις απόψεις του Παρμενίδη και του Δημοκρίτου. Την επικράτηση της αναγκαιότητος και της Ειμαρμένης σε όλον τον Κόσμο, δέχονται και οι Ατομικοί Λεύκιππος και Δημόκριτος. (Διογένης Λαέρτιος, 9, 33 και 45)

Η Ειμαρμένη δημιουργεί γεγονότα όχι όμως ανθρώπινες ποιότητες, οι οποίες είναι αποτέλεσμα αποκλειστικώς της ανθρώπινης ελεύθερης βούλησης. Οι Πυθαγόρειοι τοποθετούν τον ανθρώπινο βίο ανάμεσα σε δύο πόλους, την εξαναγκαστική Ανάγκη και την ελευθεροβουλητική Δύναμη (Ιεροκλής, «Χρυσά Έπη», 8), ενώ η Ειμαρμένη, απαντάται και στον Ηράκλειτο, κατά τον οποίο τα πάντα γίνονται «καθ' ειμαρμένην», υπό την έννοια όμως του «κατ' αναλογίαν». Οι Στωικοί ορίζουν από την πλευρά τους την Ειμαρμένη, ως μία ταυτοχρόνως φυσική και θεϊκή οργανωτική δύναμη του Κόσμου, που αποτελεί τον Λόγο και την νομοτέλεια του Παντός, δύναμη, που διατηρεί και διατηρείται κυβερνώντας και περιλαμβάνοντας τα ενάντια, ταυτόσημη με την Μοίρα, την Πρόνοια, την Φύση, το Σύμπαν, και εν τέλει με τον ίδιο τον Θεό Δία.

Οι Ίωνες φιλόσοφοι και ο Πυθαγόρας την αντιλαμβάνονται ως παγκόσμιο νόμο, που επηρεάζει και τον άνθρωπo από τη γέννηση ως τον θάνατό του.
Ο Πλάτων αρχικά δέχεται την απόλυτη αναγκαιότητα της Ειμαρμένης και παραδέχεται την καθοριστική δύναμή της και στον άνθρωπο και στον Κόσμο και πιστεύει ότι πρόκειται για νόμο κατά τον οποίο τελείται το γίγνεσθαι, δηλαδή το θέλημα των Θεών.
Η Ειμαρμένη ή η Πρόνοια είναι αυτό που δεν εξαρτάται από τον άνθρωπο και η Ελευθερία ή το Αυτεξούσιο είναι το δεδομένο και το ζητούμενο του βίου των θνητών στη μακρά οδό προς την τελείωσή τους, που είναι η γνωριμία τους με τους Θεούς ως Θεοσοφιστές.

Η ίδια έννοια με τον όρο Κάρμα κυριαρχεί στην Ανατολική μεριά του πλανήτη. Το κάρμα είναι το αποτέλεσμα της πράξης – από το καρ-κρι-πράττω και το –μα που σημαίνει το αποτέλεσμα της πράξης. Κάθε πράξη είναι αποτέλεσμα μιας ατομικής βούλησης-επιθυμίας, είναι μια συνέπεια ατομικής επιλογής που μπορεί να συνάδει ή όχι με τις αρχές της αρμονίας. Είναι η δίδυμη δοξασία της μετενσάρκωσης. Κανένα σημείο ή ύπαρξη στο σύμπαν δεν εξαιρείται από τη λειτουργία του Κάρμα, αλλά όλα και όλοι βρίσκονται υπό την επιρροή του. Μας τιμωρεί για σφάλματα, αλλά και μας καθοδηγεί για το καλό μας στα ανώτερα ύψη τελειότητας, μέσα από την πειθαρχία, ανάπαυση και ανταμοιβή. Είναι ένας νόμος τόσο περιεκτικός στη δράση του που αγκαλιάζει ταυτόχρονα και τη φυσική και την ηθική μας ύπαρξη.
Χρησιμοποιούμενος αναφορικά με την ηθική ζωή του ανθρώπου είναι ο νόμος της ηθικής αιτιότητας, της δικαιοσύνης, της ανταμοιβής και της τιμωρίας. Η αιτία για τη γέννηση και επαναγέννηση, αλλά επίσης και το μέσο για απόδραση από την ενσάρκωση.
Το Κάρμα είναι ένας ευεργετικός νόμος, απόλυτα ευσπλαχνικός, αδυσώπητα ακριβοδίκαιος, γιατί το αληθινό έλεος δεν είναι εύνοια αλλά αμερόληπτη δικαιοσύνη.

Τι  ειναι  το  Καρμα.   Ε. Π.   Μπλαβατσκυ