Παρασκευή 13 Νοεμβρίου 2015

ΠΟΙΟΣ ΜΑΣ ΕΔΩΣΕ ΤΙΣ ΠΕΠΟΙΘΗΣΕΙΣ ΜΑΣ

Ποιός μας έδωσε τις πεποιθήσεις μας;
Ένας βοσκός είχε πάρα πολλά αρνάκια. Τόσα που δεν φαντάζεσαι. Κάθε μέρα φυσικά έσφαζε και μερικά απ’ αυτά. Τα προβατάκια με το λίγο μυαλό που ‘χαν, προσπαθούσαν να ξεφύγουν, διότι όσο προβατάκια και αν ήταν, κάποιο ελάχιστο ένστικτο επιβίωσης το είχαν.
Ο βοσκός λοιπόν παρατήρησε ότι πολλά απ’ τα πρόβατά του χανόντουσαν, άλλα τρέμανε από τον φόβο τους και άλλα φεύγανε προς το δάσος όπου τα έτρωγαν οι λύκοι. Κατάλαβε λοιπόν ότι χρειαζότανε πολλούς υπηρέτες για να τα φυλάνε, πράγμα που θ’ ανέβαζε κατά πολύ τα έξοδα του. Τότε σκέφτηκε κάτι πολύ απλό.
Υπνώτισε τα αρνάκια του και τους φόρτωσε εμφυτεύσεις
Τους έδινε στο καθένα διαφορετικό μυαλό. Στο ένα έλεγε «Δεν είσαι αρνί εσύ, εσύ είσαι άνθρωπος». Στο άλλο έλεγε «Δεν υπάρχει λόγος να ανησυχείς για το αν θα σε φάνε, εσύ είσαι λιοντάρι» Σε κάποιο άλλο είπε «Δεν θα σε σκοτώσουν εσένα όπως τα άλλα, εσύ είσαι τίγρης». μετά απ αυτό όλα τ’ αρνάκια άρχισαν να συμπεριφέρονται, ανάλογα με τις εμφυτεύσεις και τα έγγραμα που τους είχε δώσει.
Ο Βοσκός όχι μόνο βρήκε την ησυχία του και ηρέμησε, διότι δεν έφευγε κανένα αρνάκι πλέον απ το μαντρί, αλλά μπορούσε και να σκοτώσει κάποια, χωρίς τα άλλα να ανησυχούν, αφού πίστευαν πλέον πως το ένα ήταν λιοντάρι ή τίγρης. Επίσης τους είχε εμφυτεύσει τον Παράδεισο και την Κόλαση για να είναι πειθήνια και να περιμένουν κάποια ανταμοιβή.
Πολλά μάλιστα γελούσαν και λέγανε «χα χα κοίτα τι παθαίνουν τα αρνάκια»
Τώρα πια κανένα δεν δραπέτευε, όλα ήταν υποτακτικά κι υπάκουα.
1-2 προβατάκια όμως αναρωτιούνταν
«Ποιός μας έδωσε τις εμφυτεύσεις που έχουμε;»
Οι Βολαδόρες – Τα Αρπακτικά (Don Juan Matus)
-Τι είναι αυτό, δον Χουάν, ρώτησα. Βλέπω παντού γύρω μου σκιές, σκιές που ξεγλιστρούν.
– Α, είναι το σύμπαν στην ολότητά του, απάντησε. Ασύγκριτο, μη γραμμικό, πέρα από το βασίλειο της σύνταξης. Οι σαμάνοι του αρχαίου Μεξικού ήταν οι πρώτοι που διέκριναν αυτές τις φευγαλέες σκιές, κι έτσι παρακολούθησαν τις κινήσεις τους. Τις είδαν όπως τις βλέπεις κι εσύ, και τις είδαν επίσης σαν ενέργεια που ρέει στο σύμπαν. Και ανακάλυψαν κάτι υπερβατικό.
Σώπασε και με κοίταξε. Οι παύσεις του ήταν πολύ καίριες. Σώπαινε πάντα όταν εγώ ένιωθα να κρέμομαι από μια κλωστή.
-Τι ανακάλυψαν δον Χουάν; τον ρώτησα.
-Ανακάλυψαν πως έχουμε έναν ισόβιο σύντροφο, απάντησε με όση σαφήνεια μπορούσε. Ενα αρπακτικό, που ανέβηκε από τα βάθη του κόσμου και πήρε τον έλεγχο της ζωής μας. Τα ανθρώπινα όντα είναι αιχμάλωτοί του. Τούτο το αρπακτικό, που είναι πολλοί άρπαγες μαζί, είναι κύριος και αφέντης μας. Μας έκανε υπάκουους, αβοήθητους. Οταν πάμε να διαμαρτυρηθούμε, καταπνίγει τις διαμαρτυρίες μας. Κι όταν θελήσουμε να δράσουμε ανεξάρτητα, απαιτεί να μη δράσουμε καθόλου. Το γυροφέρνω τόση ώρα για να σου πω ότι κάτι μας κρατά αιχμαλώτους. Κι είμαστε όντως αιχμάλωτοι, δεσμώτες! Αυτό ήταν ένα ενεργειακό γεγονός για τους σαμάνους του Μεξικού.
Και γιατί μας κυρίευσε αυτό το αρπακτικό με τον τρόπο που μου περιγράφεις δον Χουάν; τον ρώτησα. Κάποια λογική εξήγηση πρέπει να υπάρχει.
-Υπάρχει μια εξήγηση, μου αποκρίθηκε τότε σοβαρά. Και είναι η απλούστερη εξήγηση στον κόσμο. Αυτές οι οντότητες μας κυρίευσαν επειδή είμαστε η τροφή τους και μας απομυζούν ανελέητα γιατί είμαστε τα μέσα συντήρησής τους. Κι όπως εμείς εκτρέφουμε κοτόπουλα σε ορνιθοτροφεία, έτσι και τα αρπακτικά εκτρέφουν εμάς σε ανθρωποτροφεία. Έτσι έχουν πάντα άφθονο φαγητό.
– Οχι, όχι, όχι, άκουσα τον εαυτό μου να κραυγάζει. Είναι παράλογο δον Χουάν. Είναι τερατώδες αυτό που λες. Απλώς δεν μπορεί να ‘ναι αλήθεια, για τους μάγους τους κοινούς ανθρώπους ή οποιονδήποτε άλλο!
-Γιατί όχι; έκανε ήρεμα ο δον Χουάν. Γιατί όχι; επειδή σε εξοργίζει;
-Ναι, με εξοργίζει! απάντησα αμέσως. Αυτοί οι ισχυρισμοί είναι τερατώδεις!
-Καλά, μου είπε, όμως δεν τα άκουσες όλα ακόμη. Περίμενε λίγο, να δεις πως θα νιώσεις. Θα σε βομβαρδίσω. Θα κάνω δηλαδή στο μυαλό σου τρομακτικές επιθέσεις, ασύλληπτες εφόδους. Και μη θαρρείς πως μπορείς να σηκωθείς και να φύγεις, γιατί είσαι εγκλωβισμένος. Οχι γιατί σε κρατάω εγώ αιχμάλωτο, αλλά επειδή υπάρχει κάτι μέσα σου που θα σε εμποδίσει να φύγεις, ενώ ένα άλλο κομμάτι σου θα γίνει αληθινά έξω φρενών. Γι αυτό, θωράκισε τον εαυτό σου.
Κάνω έκκληση στο αναλυτικό σου μυαλό, είπε ο δον Χουάν. Σκέψου για μια στιγμή και πες μου: Πως εξηγείς την αντίφαση ανάμεσα στη νοημοσύνη του ανθρώπου που μηχανεύεται, οργανώνει και κατασκευάζει και την ηλιθιότητα των συστημάτων των πεποιθήσεων και δοξασιών του ή την ηλιθιότητα της αντιφατικής συμπεριφοράς του; Οι μάγοι πιστεύουν ότι τα αρπακτικά μας έχουν δώσει τα συστήματα πεποιθήσεων που ασπαζόμαστε, τις ιδέες μας για το καλό και το κακό, τα κοινωνικά μας ήθη. Τα αρπακτικά είναι που δημιούργησαν τις ελπίδες τις προσδοκίες μας, το όραμα της επιτυχίας, τον εφιάλτη της αποτυχίας. Αυτά τα αρπακτικά μας έδωσαν την πλεονεξία, την απληστία και τη δειλία μας. Είναι τα αρπακτικά αυτά που μας κάνουν αυτάρεσκους, κοινότοπους και εγωπαθείς.
-Μα πως μπορούν να τα κάνουν όλα αυτά, δον Χουάν; τον ρώτησα, ενώ τα λόγια του μ’ είχαν θυμώσει ακόμη περισσότερο. Τι κάνουν δηλαδή; Τα ψιθυρίζουν στ’ αυτί μας όλα αυτά όταν κοιμόμαστε;
-Οχι δεν το κάνουν έτσι. Αυτό είναι βλακώδες! Απάντησε χαμογελώντας ο δον Χουάν. Είναι απείρως πιο ικανά και συγκροτημένα. Για να μας κρατούν υπάκουους, μειλίχιους κι ανίσχυρους, τα αρπακτικά χρησιμοποιούν ένα καταπληκτικό τέχνασμα – καταπληκτικό από άποψη στρατηγικής φυσικά. Είναι ένα φρικτό τέχνασμα για όσους το υφίστανται. Μας έδωσαν το μυαλό τους! Μ’ άκουσες; Τα αρπακτικά μας έδωσαν το μυαλό τους, που έγινε και δικό μας.
Το μυαλό των αρπακτικών είναι ταραγμένο, αντιφατικό, σκυθρωπό, πλημμυρισμένο από το φόβο μην αποκαλυφθεί από στιγμή σε στιγμή. Ξέρω πως μολονότι δεν πείνασες ποτέ, συνέχισε, ανησυχείς για το πως θα εξασφαλίσεις την τροφή σου, κάτι που δεν είναι παρά η ανησυχία του αρπακτικού που φοβάται μήπως ανά πάσα στιγμή αποκαλυφθεί το τέχνασμά του και του αρνηθούν την τροφή που έχει τόση ανάγκη. Μέσω του ανθρωπίνου νου, που άλλωστε είναι ο δικός τους νους, τα αρπακτικά εισάγουν στη ζωή των ανθρώπινων όντων οτιδήποτε τα εξυπηρετεί. Με τον τρόπο αυτό κατορθώνουν να αποκτήσουν λίγη ασφάλεια, που λειτουργεί σαν ασπίδα απέναντι στο φόβο τους.
-Δεν είναι ότι δεν μπορώ να δεχτώ τη φαινομενική αξία όσων λες δον Χουάν, είπα. Θα μπορούσα, αλλά υπάρχει κάτι τόσο αηδιαστικό σ’ αυτό τον ισχυρισμό, που με απωθεί και με αναγκάζει να κρατήσω αντίθετη στάση, να επιχειρήσω να σε αντικρούσω. Αν είναι αλήθεια πως μας τρώνε πως το κάνουν;
Μου εξήγησε ότι οι μάγοι βλέπουν τα ανθρώπινα όντα σαν παράξενες, φωτεινές σφαίρες ενέργειας, που καλύπτονται ολόκληρες από ένα λαμπερό περίβλημα, κάτι σαν λούστρο, σαν επίχρισμα, ένα κάλυμμα που εφαρμόζει σφιχτά στο κουκούλι της ενέργειάς τους. Συνέχισε λέγοντας πως αυτό το λαμπερό περίβλημα της επίγνωσης είναι που καταναλώνουν τα αρπακτικά, και πως όταν ένα ανθρώπινο ον φτάσει στην ενηλικίωση, το μόνο που απομένει από αυτό το λαμπερό περίβλημα της επίγνωσης είναι μια στενή λωρίδα που φτάνει από το έδαφος ως τις άκρες των δαχτύλων των ποδιών.
Αυτή η λωρίδα επιτρέπει στην ανθρωπότητα να επιζήσει, μόλις και μετά βίας.Σαν να ‘βλεπα όνειρο, άκουσα τον δον Χουάν Μάτους να μου εξηγεί ότι, απ’ όσο ήξερε, ο άνθρωπος είναι το μοναδικό είδος που διαθέτει το λαμπερό περίβλημα της επίγνωσης έξω από το φωτεινό του κουκούλι. Γίνεται επομένως εύκολο θύμα μιας διαφορετικής επίγνωσης όπως είναι η σκληρή επίγνωση του αρπακτικού.
Στη συνέχεια έκανε την πιο δυσοίωνη δήλωση που είχα ακούσει ποτέ από τα χείλη του. Μου είπε ότι αυτή η στενή λωρίδα επίγνωσης αποτελεί τον πυρήνα της αυτοανάκλασης, όπου εγκλωβίζεται αμετάκλητα ο άνθρωπος. Με τον επιδέξιο χειρισμό της αυτοανάκλασης, της μοναδικής λάμψης επίγνωσης που αφήνουν στον άνθρωπο τα αρπακτικά δημιουργούν αναλαμπές επίγνωσης, τις οποίες στη συνέχεια καταναλώνουν με αδίστακτο, ληστρικό τρόπο. Μας φορτώνουν με ανόητα προβλήματα που αναγκάζουν εκείνες τις αναλαμπές επίγνωσης να γεννηθούν, και κατορθώνουν μ’ αυτό τον τρόπο να μας κρατούν ζωντανούς, ώστε να μπορούν να τρέφονται από την ενεργειακή αναλαμπή των ψευδοανησυχιών μας.
-Τον ρώτησα: γιατί οι σαμάνοι του αρχαίου Μεξικού, όπως και όλοι οι σύγχρονοι σαμάνοι, μολονότι βλέπουν τα αρπακτικά δεν κάνουν τίποτα γι’ αυτό;
-Δεν υπάρχει τίποτα που θα μπορούσαμε να κάνουμε γι’ αυτό εσύ ή εγώ, μου απάντησε θλιμμένα. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να αποκτήσουμε αυτοπειθαρχία και να τη φτάσουμε σ’ ένα σημείο όπου δε θα μπορούν να μας αγγίξουν. Πως μπορείς να ζητήσεις από τους συνανθρώπους σου να ακολουθήσουν μια τόσο αυστηρή αυτοπειθαρχία; Θα σε περιγελάσουν και θα σε γελοιοποιήσουν, ενώ οι πιο επιθετικοί θα σε μαυρίσουν στο ξύλο. Κι όχι τόσο επειδή δεν θα σε πιστέψουν.
Κάπου στα βάθη κάθε ανθρώπινου όντος υπάρχει η προγονική γνώση της ύπαρξης των αρπακτικών. Το ξέρουν τα σπλάχνα σου… Οι σαμάνοι του αρχαίου Μεξικού είδαν τα αρπακτικά. Τα ονόμασαν ιπτάμενους επειδή κάνουν βουτιές στον αέρα. Δεν είναι όμορφο θέαμα. Μεγάλες, αδιαπέραστες σκιές που σκίζουν τον αέρα. Μετά προσγειώνονται βαριά στο έδαφος. Οι σαμάνοι προβληματίστηκαν πολύ για το πότε εμφανίστηκαν στη γη. Είχαν καταλήξει στο συμπέρασμα ότι ο άνθρωπος ήταν κάποτε ένα τέλειο ον, ικανό να επιτελέσει με θαυμαστή διορατικότητα άθλους επίγνωσης που στις μέρες μας έχουν τη μορφή μύθων και θρύλων. Κι έπειτα όλα χάθηκαν κι έχουμε τώρα έναν άνθρωπο σε καταστολή.
Τι λες τώρα, δον Χουάν; τον ρώτησα άψυχα.
-Αυτό που λέω είναι πως δεν έχουμε να αντιμετωπίσουμε κάποια συνηθισμένα αρπακτικά. Είναι πολύ έξυπνα, πολύ συγκροτημένα. Χρησιμοποιούν πολύ μεθοδικά το σύστημα που θα μας εξουδετερώσει. Ο άνθρωπος, το μαγικό ον που προορίζεται να γίνει, παύει να είναι πλάσμα μαγικό. Δεν είναι παρά ένα κομμάτι κρέας. Δεν υπάρχουν πια άλλα όνειρα γι’ αυτόν, πέρα από τα όνειρα ενός ζώου αναθρεμμένου για να γίνει κάποτε ένα κομμάτι κρέας, κοινότοπα, συμβατικά, ηλίθια.

Καρλος   Καστανεντα



Παρασκευή 30 Οκτωβρίου 2015

ΘΕΡΑΠΕΙΑ





Η αγάπη είναι η μεγαλύτερη θεραπευτική δύναμη στον κόσμο΄ τίποτε δεν πάει πιο βαθιά από την αγάπη. Θεραπεύει όχι μόνο το σώμα, όχι μόνο τον νου, αλλά και την ψυχή. Αν μπορεί κανείς να αγαπά, τότε εξαφανίζονται όλες του οι πληγές. Τότε γίνεται πλήρης΄ κι αν είσαι πλήρης, είσαι άγιος.
Αν δεν είναι πλήρης κανείς, δεν είναι άγιος. Η σωματική υγεία είναι επιφανειακό φαινόμενο. Μπορεί να συμβεί μέσω της ιατρικής, μπορεί να συμβεί μέσω της επιστήμης. Όμως ο εσώτατος πυρήνας της ύπαρξής σου μπορεί να θεραπευτεί μόνο μέσω της αγάπης. Εκείνοι που γνωρίζουν το μυστικό της αγάπης γνωρίζουν το μεγαλύτερο μυστικό της ζωής. Τότε δεν υπάρχει γι΄αυτούς δυστυχία, δεν υπάρχουν γηρατειά, θάνατος. Φυσικά το σώμα θα γεράσει και το σώμα θα πεθάνει, αλλά η αγάπη σού αποκαλύπτει την αλήθεια πως δεν είσαι το σώμα. Είσαι καθαρή συνειδητότητα, δεν έχεις γέννηση, δεν έχεις θάνατο. Κι αν ζεις με την καθαρή αυτή συνειδητότητα, ζεις συντονισμένος με τη ζωή. Η μακαριότητα είναι παράγωγο της ύπαρξής σου σε συντονισμό με τη ζωή.

 Oσσο

ΥΠΟΤΑΓΗ








''Αρκεί η υποταγή. Υποταγή σημαίνει να παραδοθείς στο πρωταρχικό αίτιο του όντος . Μην αυταπατάσαι φανταζόμενος ότι αυτή η πηγή είναι κάποιος Θεός που είναι έξω από σένα. Η πηγή σου είναι μέσα σου. Παραδώσου σ' αυτήν. Αυτό σημαίνει ότι οφείλεις να αναζητήσεις την πηγή και να συνενωθείς με αυτήν. Επειδή φαντάζεσαι πως είσαι έξω από αυτήν, ρωτάς, 'Που είναι η πηγή;'

Μερικοί ισχυρίζονται ότι η ζάχαρη δεν μπορεί να γευτεί την ίδια της την γλυκύτητα κι ότι πρέπει να υπάρχει κάποιος γευόμενος για να την γευτεί και να την απολαύσει. Ομοίως ισχυρίζονται ότι ένα άτομο δεν μπορεί να είναι ταυτόχρονα και ο Υπέρτατος και να απολαμβάνει την Ευδαιμονία της καταστάσεώς Του΄ κι ότι επομένως πρέπει να διατηρηθεί η ατομικότητα από την μία πλευρά και ο Θεός από την άλλη, έτσι ώστε να μπορεί να υπάρξει απόλαυση. Είναι άραγε ο Θεός άψυχος όπως η ζάχαρη; Είναι ποτέ δυνατό, και να παραδοθείς και να διατηρήσεις την ατομικότητά σου για να γευτείς την ύψιστη απόλαυση; Αυτοί επιπλέον λένε πως αφού η ψυχή  φτάσει στην επουράνια σφαίρα, παραμένει εκεί υπηρετώντας το Υπέρτατο Όν. Μπορεί άραγε ο ήχος της λέξεως 'υπηρεσία' να ξεγελάσει τον Θεό; Δεν τα γνωρίζει όλα αυτά; Περιμένει άραγε τις υπηρεσίες αυτών των ανθρώπων; Ο Ίδιος- ως Καθαρή  Συνείδηση-δεν θα τους ρωτήσει, 'Ποιοι είστε εσείς που νομίζετε ότι είστε χωριστοί από μένα και τολμάτε να θέλετε να με υπηρετήσετε;'.

Άλλοι πάλι, υποθέτουν ότι η ατομική ψυχή γίνεται καθαρή όταν απολλαγή από το εγώ και είναι τότε ικανή να αποτελέσει το σώμα του Κυρίου. Έτσι, ο Κύριος είναι το Πνεύμα και οι καθαρμένες ψυχές αποτελούν το σώμα και τα μέλη Του. Είναι άραγε δυνατόν να υπάρχει μια ψυχή των ψυχών; Πόσες ψυχές υπάρχουν; Η απάντηση πρέπει να είναι, ' Υπάρχουν πολλές ατομικές ψυχές και Μία Υπέρτατη Ψυχή'. Τι είναι ψυχή σε τούτη την περίπτωση; Δεν μπορεί να είναι το σώμα κ.τ.λ. Πρέπει να είναι αυτό που μένει αφού απορριφθούν όλα τα άλλα. Έτσι, ακόμα κι αφού επιτευχθεί η επίγνωση ότι η ψυχή είναι εκείνο που δεν μπορεί να απορριφθεί, είναι ανάγκη να γνωσθεί η ύπαρξη της Υπέρτατης Ψυχής. Σε αυτήν την περίπτωση, με ποιο τρόπο επιτεύχθηκε η επίγνωση ότι η ψυχή είναι η τελική πραγματικότητα-μήπως αφού απορρίφθηκαν όσα ήταν ξένα προς αυτήν; Αν αυτό ισχύει, τότε η ατομική ψυχή που περιγραφόταν ως αναφαίρετη πραγματικότητα δεν είναι η αληθινή ψυχή.

Όλη αυτή η σύγχυση οφείλετε στην λέξη ψυχή(atma). Η ίδια λέξη χρησιμοποιείτε για να αναφερθεί κανείς στο σώμα, στις αισθήσεις, στον νου, στην ζωτική ενέργεια, στην ατομική ψυχή και στο Υπέρτατο Όν. Αυτή η πλατιά εφαρμογή του όρου έχει γεννήσει την ιδέα ότι η ατομική ψυχή(jivatma) αποτελεί το σώμα του Υπέρτατου( Paramatma). 'Εγώ, ω Αρτζούνα, είμαι ο Εαυτός που εδρεύει στις καρδιές όλων των πλασμάτων''(ΒG 10.20) Αυτός ο στοίχος πληροφορεί ότι ο Κύριος είναι ο Άτμα (Εαυτός) όλων των πλασμάτων. Λέει άραγε, ' ο Εαυτός των εαυτών'; Αν, από την άλλη πλευρά, συγχωνευτείς στον Εαυτό, δεν περισσεύει ατομικότητα. Γίνεσαι η ίδια η πηγή. Σε αυτήν την περίπτωση τι νόημα έχει η υποταγή; Ποιος θα παραδοθεί και σε ποιόν; Αυτές οι ερωτήσεις αποτελούν αφοσίωση (bhakti), σοφία (jnana) και διερεύνηση (vichara).

 Ανάμεσα στους Βαισναβίτες αγίους υπάρχει ο Nammalvar που είπε ' Ήμουν χαμένος σε λαβύρινθο, προσκολλημένος στο 'Εγώ' ή ' τα δικά μου'΄ περιπλανιόμουν χωρίς να γνωρίζω τον Εαυτό μου. Όταν συνειδητοποίησα τον Εαυτό μου, κατάλαβα ότι Εγώ ο ίδιος είμαι Εσύ κι ότι 'τα δικά μου' (δηλ. τα υπάρχοντά μου) είσαι μόνο Εσύ.

Έτσι- όπως βλέπεις- η Αφοσίωση(bhakti) δεν είναι τίποτε άλλο από το να γνωρίζεις τον Εαυτό σου. Αυτό το δέχεται και η σχολή του Σχετικού Μονισμού( Visistadvaita). Αλλά, πάντα πιστοί στην παράδοση τους, τούτοι επιμένουν ότι τα άτομα αποτελούν μέρη του Υπέρτατου-τα μέλη του, τρόπος του λέγειν.  Η παραδοσιακή τους διδασκαλία επίσης λέει ότι η ατομική ψυχή πρέπει να καθαρθεί και κατόπιν να παραδοθεί στο Υπέρτατο΄ τότε το εγώ χάνεται και μεταβαίνεις μετά θάνατο στη σφαίρα του Βίσνου΄ τελικά, απολαμβάνεις τον Υπέρτατο( ή το Άπειρο)!

Ο ισχυρισμός ότι είσαι χωριστός από την Αρχέγονη Πηγή αποτελεί προσποίηση΄ το να προσθέτεις ότι κάποιος που έχει απαλλαγεί από το εγώ γίνεται αγνός αλλά παρά ταύτα διατηρεί την ατομικότητά του μόνο για να απολαύσει ή για να υπηρετήσει τον Υπέρτατο είναι ένα δόλιο τέχνασμα. Τι διπλοπροσωπία είναι αυτή-πρώτον σφετερίζεσαι αυτό που αληθινά ανήκει σ' Εκείνον και κατόπιν να προσποιείσαι ότι Τον βιώνεις ή Τον υπηρετείς! Δεν Του είναι ήδη γνωστά όλα αυτά; ''


Αποσπασμα  απο το  βιβλιο  << Ομιλιες  με τον  Σρι   Ραμανα   Μαχαρσι >>



Κυριακή 11 Οκτωβρίου 2015

Εγω χωρις ΕΓΩ





Το μόνο που μπορεί να κάνει το «εγώ» είναι να γνωρίσει τον εαυτό του. Πρέπει να ξέρει τους περιορισμούς του, τα κίνητρα, τα αισθήματα, τα πάθη, τις σκληρότητες, την έλλειψη αγάπης, και να έχει επίγνωση όλων των δραστηριοτήτων του. Πρέπει κανείς να τα βλέπει όλα αυτά και να παραμένει σιωπηλός, χωρίς να ρωτάει, χωρίς να «ζητιανεύει», χωρίς ν’ απλώνει το χέρι για να πάρει κάτι ψυχολογικά. Αν απλώσεις το χέρι σου ζητιανεύοντας ψυχολογικά, θα μείνεις για πάντα με άδεια χέρια. Αλλά το να γνωρίζεις τον εαυτό σου, τον υποσυνείδητο όσο και το συνειδητό, είναι η αρχή της σοφίας και το να γνωρίζεις τον εαυτό σου, μ’ αυτή την έννοια, φέρνει ελευθερία. Αυτή η ελευθερία δεν είναι ελευθερία για να μπορέσεις εσύ προσωπικά να έχεις την εμπειρία εκείνης της Πραγματικότητας. Ο άνθρωπος που είναι ελεύθερος δεν είναι ελεύθερος από κάτι ή για κάτι, είναι απλώς ελεύθερος και τότε, αν εκείνη η κατάσταση Πραγματικότητας θέλει να έρθει, θα έρθει – είναι μάταιο να ψάχνεις εσύ να τη βρεις.

Κρισναμουρτι 


ΤΟ     ΤΑΞΙΔΙ




Είναι ένα ταξίδι που πρέπει να το κάνει κανείς ολομόναχος, χωρίς συντρόφους ή συζύγους ή βιβλία. Ξεκινάς αυτό το ταξίδι μόνο όταν έχεις δει πραγματικά αυτή την αλήθεια: ότι πρέπει να βαδίσεις ολομόναχος. Και τότε είσαι μόνος. Και βαδίζεις χωρίς πίκρα ή κυνισμό, χωρίς απελπισία, αλλά επειδή βλέπεις το γεγονός ότι η μοναξιά είναι απόλυτα απαραίτητη. Το γεγονός αυτό και η αντίληψη αυτού του γεγονότος κάνουν κάποιο ελεύθερο να βαδίσει μόνος του. Το βιβλίο, ο σωτήρας, ο δάσκαλος, όλα αυτά είσαι εσύ. Πρέπει να μάθεις τον εαυτό σου. Κι αυτό δεν σημαίνει να συσσωρεύσεις γνώση για τον εαυτό σου κι ύστερα μ’ αυτή την γνώση να κοιτάζεις την κίνηση της ίδιας σου της σκέψης.
Για να μάθεις τον εαυτό σου, για να γνωρίζεις τον εαυτό σου, πρέπει να παρατηρείς με φρεσκάδα, με ελευθερία. Δεν μπορείς να μάθεις κάτι για τον εαυτό σου αν απλώς χρησιμοποιείς κάποια γνώση που έχεις πάρει, δηλαδή αν κοιτάς τον εαυτό σου με γνώμονα όσα έχεις μάθει από κάποιο καθοδηγητή, κάποιο βιβλίο ή κι από την ίδια σου την εμπειρία. Το «εγώ» είναι μια εξαιρετική οντότητα, είναι κάτι περίπλοκο, ζωτικό, εκπληκτικά ζωντανό, που αλλάζει αδιάκοπα και περνάει απ’ όλων των ειδών τις εμπειρίες. Είναι ένας στρόβιλος τεράστιας ενέργειας και δεν υπάρχει κανείς να σου διδάξει τίποτα γι’ αυτό- κανείς! Τούτο είναι το πρώτο που πρέπει να καταλάβει κανείς. Όταν το καταλάβεις μια και καλή αυτό, όταν δεις πραγματικά την αλήθεια του, τότε έχεις ήδη απελευθερωθεί από ένα βαρύ φορτίο: έχεις πάψει να περιμένεις από κάποιον άλλο να σου πει τι να κάνεις. Υπάρχει ήδη η αρχή του εκπληκτικού αρώματος της ελευθερίας.


Κρισναμουρτι


Δευτέρα 28 Σεπτεμβρίου 2015

ΖΕΝ





Δεν  αποκτησα  το παραμικρο απο το ανυπερβατο, πληρες  ξυπνημα,
και για αυτο το λογο ονομαζεται <<ανυπερβατο, πληρες  ξυπνημα>>

Βουδας



Το  βουνο  Λου   μεσα   στην  ομιχλη. Το ποταμι Τσε   με φουσκωμενα  τα νερα.
Οσο  δεν ειχα παει εκει, δεν εβρισκα  ησυχια  απο τον ποθο  της επιθυμιας.
Πηγα λοιπον εκει  και  ξαναγυρισα....Δεν  ηταν τιποτα  το ιδιαιτερο.
Ηταν  το βουνο Λου  μεσα στην ομιχλη και το ποταμι Τσε  με φουσκωμενα τα νερα

Ενα  παλιο  κινεζικο ποιημα   για την πραγματωση του σατορι.











Καθε  στιγμη  δεν πρεπει  να κοιτας  το αυριο, αλλα  να σκεπτεσαι μονον αυτη τη μερα κι αυτη την ωρα.Το αυριο δεν μπορεις να το ξερεις, γιατι  ειναι δυσκολο, ασταθες και αγνωστο.

Ντογκεν




Πρωταρχικα  ειστε  Βουδες. Δεν  προκειται  να γινεται Βουδες   για πρωτη φορα. Δεν υπαρχει το παραμικρο στον εμφυτο νου σας που θα μπορουσε να θεωρηθει  σφαλμα..Αν εχεις  τον παραμικρο ποθο για να γινεις  καλυτερος απο αυτο που εισαι, αν βιαζεσαι εστω και ελαχιστα αναζητωντας κατι, τοτε ηδη βαδιζεις  εναντια στον Αγγενητο

Μπανκει










Ολα  τα οντα βρισκονται  στη νιρβανα εξαρχης  κι  ολος  ο  δυισμος  ειναι μια  λανθασμενη φαντασιωση, και  ο συνηθισμενος νους ειναι  το Ταο, πραγμα που σημαινει  οτι δεν εχει νοημα η προσπαθεια να συντονιστει η να εναρμονιστει κανεις μαζι του. Συμφωνα με τα λογια  του Τσενκ- ταο  Κε:  Δεν εχει ορια, σαν τον κενο  ουρανο,
 κι ομως βρισκεται σωστα σε αυτη τη θεση,
καταβαθα και ολοφανερα.
Οταν ψαχνεις να το γνωρισεις,
δεν μπορεις να το δεις.
Δεν  μπορεις να το πιασεις,
Δεν  μπορεις να το χασεις.
Οταν  δεν μπορεις να το φτασεις, το φτανεις.
Οταν  σωπαινεις, μιλαει.
Οταν μιλας, σωπαινει.
Ημεγαλη πυλη ειναι  ανοιχτη για τα ελεη,
και δεν κλεινουν το δρομο τα πληθη.





Την στιγμη  του σατορι του ο Χακουιν  φωναξε  <<Υπεροχο!  Υπεροχο! Δεν  υπαρχει  ζωη και θανατος  απο οπου  πρεπει να διαφυγουμε, δεν υπαρχει απωτερη γνωση που πρεπει  να παλαιψουμε για να την αποκτησουμε......


Και   ο  Χσιανγκ-γεν    ειπε:
Μεσα σε μια στιγμη ξεχασα ολες μου τις  γνωσεις!
Οι  τεχνητες  διδασκαλιες ειναι εντελως  αχρηστες.
Οταν κινουμαι οπως  θελω, εκφραζω τον αρχαιο  Δρομο..



Ποιημα  Ζεν

Ο  τελειος δρομος  δεν εχει  δυσκολιες,
Αρκει  να αποφυγει  κανεις να πιαστει και να διαλεξει.
Μονο οταν  σταματησεις   να σε ευχαριστουν και να σε δυσαρεστουν
Θα γινουν ολα  εντελως  κατανοητα.
Μια  διαφορα μισης τριχας,
και  αμεσως διαχωριζονται  ο ουρανος  απο τη  γη
Αν  θελησεις να βρισκεσαι στην αληθεια,
αδιαφορησε  για το σωστο και το λαθος.
Η διαμαχη αναμεσα στο σωστο και το λαθος
ειναι αρρωστια του νου..



Μια  μερα εδιωξα  ολες  τις  εννοιες  απο τον νου  μου.
Απαρνηθηκα  καθε επιθυμια. Απερριψα  ολες τις λεξεις
που σκεφτηκα  και εμεινα ηρεμος. Ενιωσα λιγο παραξενα-
σαν να μεταφερομουν καπου, η  σαν να ερχομουν σε επαφη
με καποια  αγνωστη δυναμη.... και   φσσστ, μπηκα!
Εχασα  το συνορο του φυσικου μου σωματος.
Ειχα  βεβαια την επιδερμιδα μου,
αλλα  ενιωσα οτι βρισκομουν στο κεντρο του  συμπαντος.
Μιλησα, αλλα τα λογια μου ειχαν χασει το νοημα τους.
Ειδα  κοσμο να ερχεται  προς εμενα,αλλα ολοι ηταν ο ιδιος  ανθρωπος.
Ολοι  ηταν εγω!  Ποτε μου δεν ειχα  αντιληφθει  αυτο  τον κοσμο.
Πιστευα οτι ειχα δημιουργηθει,αλλα τωρα  πρεπει  να αλλαξω  γνωμη.
Ποτε  μου δεν δημιουργηθηκα .Ημουν  ο  κοσμος.
Δεν  υπηρχε κανενας  ατομικος και προσωπικος  κυριος  Σασακι...

Σοκει-αν   Σασακι





Τρίτη 4 Αυγούστου 2015

Ο ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΧΟΡΟΣ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΙΣΤΗ



«…Με κοίταξε σα να ‘θελε να δει το αποτέλεσμα των λόγων του επάνω μου.

«Αυτό είναι το μέρος που θα πεθάνεις», είπε με απλή φωνή.

Αναταράχτηκα νευρικά, αλλάζοντας θέση, κι εκείνος χαμογέλασε.

«Θα πρέπει να ρθώ μαζί σου σ’ αυτόν το λόφο πολλές φορές», είπε. «Και κατόπιν θα πρέπει να έρχεσαι μόνος σου ώσπου

να κορεσθείς απ’ αυτόν, ώσπου ο λόφος να σε διαποτίσει ολόκληρο. Θα καταλάβεις μόνος σου πότε θα γίνει αυτό. Πάντως,

αυτή η κορφή, όπως είναι τώρα θ’ αποτελέσει στο μέλλον το μέρος του τελευταίου σου χορού».

«Τι εννοείς λέγοντας ο τελευταίος μου χορός, Δον Χουάν;»

«Το μέρος αυτό είναι ο τελευταίος σου σταθμός θα πεθάνεις εδώ, αδιάφορο αν θα βρίσκεσαι εδώ ή όχι. Κάθε πολεμιστής

έχει ένα δικό του μέρος για να πεθάνει, ένα μέρος της δικής του προτίμησης που είναι γεμάτο από αξέχαστες αναμνήσεις

και σημαδεμένο από σημαντικά γεγονότα. Ένα μέρος όπου έχει παραστεί μάρτυρας θαυμαστών πραγμάτων, όπου του έχουν

αποκαλυφθεί μυστικά, κι όπου έχει τοποθετήσει το απόθεμα της προσωπικής του δύναμης.

«Ο πολεμιστής είναι υποχρεωμένος να επιστρέφει στο μέρος της προτίμησής του, κάθε φορά που αιχμαλωτίζει δύναμη, για

να την αποθηκέψει εκεί. Επιστρέφει πραγματικά, πεζοπορώντας ή διαμέσου του ονείρου.

«Και τελικά, μια μέρα, όταν ο γήινος χρόνος του τελειώσει και νιώσει το άγγιγμα του θανάτου του στον αριστερό του

ώμο, το πνεύμα του, που είναι πάντα έτοιμο, πετάει στο μέρος της προτίμησής του κι εκεί ο πολεμιστής χορεύει μέχρι

να πεθάνει.

        «Κάθε πολεμιστής έχει έναν ξεχωριστό τύπο, μια ξεχωριστή στάση δύναμης την οποία τελειοποιεί σ’ ολόκληρη τη

ζωή του. Πρόκειται για ένα είδος χορού, για μια σειρά κινήσεων που κάνει ο πολεμιστής κάτω από την επίδραση της

προσωπικής του δύναμης.
        Αν ο πολεμιστής που πεθαίνει έχει περιορισμένη δύναμη, ο χορός του είναι σύντομος. Αν η δύναμή του είναι

μεγάλη, ο χορός του είναι εξαίσιος. Ανεξάρτητα όμως από το αν η δύναμή του είναι μικρή ή μεγάλη, ο θάνατος πρέπει να

σταθεί και να επιβεβαιώσει τον τελευταίο σταθμό του πολεμιστή στη γη. Ο θάνατος δεν μπορεί να πλήξει τον πολεμιστή

που αναμετράει τον μόχθο της ζωής του για τελευταία φορά, μέχρι που να τελειώσει τον χορό του».


Τα λόγια του Δον Χουάν μου έφεραν ρίγος. Η ησυχία, το λυκόφως, το εξαίσιο τοπίο, όλα έμοιαζαν να έχουν τοποθετηθεί

εκεί για να πλαισιώσουν την εικόνα του τελευταίου χορού του πολεμιστή.

«Μπορείς να με διδάξεις αυτό το χορό παρόλο που δεν είμαι πολεμιστής;» ρώτησα.

        «Κάθε άνθρωπος που κυνηγάει τη «δύναμη» πρέπει να μάθει αυτό το χορό», είπε. «Δεν μπορώ όμως να σου τον

διδάξω εγώ. Σύντομα μάλλον θα έχεις ένα άξιο αντίπαλο και τότε θα σου δείξω την πρώτη κίνηση της «δύναμης». Θα

πρέπει να προσθέσεις και άλλες κινήσεις μόνος σου από κει και πέρα. Καθεμιά απ’ αυτές τις νέες κινήσεις πρέπει να

είναι αποτέλεσμα μιας πάλης με τη «δύναμη». Έτσι, η στάση του σώματος, η φόρμα που υιοθετεί ο πολεμιστής, είναι στην

πραγματικότητα η ιστορία της ζωής του, ένας χορός που αναπτύσεται όσο εκείνος αναπτύσσει την προσωπική του δύναμη».


«Στέκεται πραγματικά ο θάνατος για να δει έναν πολεμιστή να χορεύει;»

        «Ο πολεμιστής είναι μονάχα άνθρωπος. Ένας ταπεινός άνθρωπος. Δεν μπορεί να ανατρέψει τα σχέδια του θανάτου.

Αλλά το τέλειο πνεύμα του, που έχει συσωρεύσει δύναμη ύστερα από εκπληκτικά κατορθώματα, μπορεί σίγουρα να

συγκρατήσει τον θάνατό του για μια στιγμή, μια στιγμή αρκετά μεγάλη που θα του επιτρέψει να χαρεί για τελευταία φορά

αναπολώντας την δύναμή του. Μπορούμε να πούμε πως πρόκειται για μια χειρονομία που ο θάνατος κάνει μονάχα σ’

εκείνους που έχουν τέλειο πνεύμα».


Ένιωσα μια ανησυχία να με πλημμυρίζει ολόκληρο και άρχισα να μιλώ μόνο και μόνο για ν’ απαλλαγώ απ’ αυτή. Τον ρώτησα

να είχε γνωρίσει πολεμιστές που είχαν πεθάνει και με ποιο τρόπο ο τελευταίος τους χορός επηρέασε το θάνατό τους.

«Παράτα το αυτό», έκανε ο Δον Χουάν απότομα. «Ο θάνατος είναι μια τεράστια υπόθεση. Είναι κάτι περισσότερο απο το να

κλωτσάς τα πόδια σου και να μουδιάζεις».

«Θα χορέψω κι εγώ στο θάνατό μου, Δον Χουάν;»

«Σίγουρα. Κυνηγάς τη «δύναμη» παρόλο που δεν ζεις σαν πολεμιστής ακόμα. Σήμερα ο ήλιος σου έδωσε έναν οιωνό. Οι

καλύτερες δουλειές της ζωής σου θα γίνουν προς το τέλος της μέρας. Προφανώς δεν σου αρέσει το γεμάτο νεανικό σφρίγος

φως του πρωινού. Δεν σε τραβάει το πρωινό ταξίδι. Προτιμάς τον ήλιο που βασιλεύει, κιτρινωπός και μειλίχιος. Δεν σου

αρέσει η λάμψη. Προτιμάς την ανταύγεια.»

        «Θα ‘ρθεις λοιπόν και θα χορέψεις στο θάνατό σου πάνω εδώ, σ’ αυτή την κορφή, στο τέλος της ημέρας. Και

καθώς θα χορεύεις τον τελευταίο χορό σου, θα ιστορείς τους αγώνες σου, τις μάχες που κέρδισες και τις μάχες που

έχασες. Θα μιλήσεις για τις χαρές και για τα βάσανα που πέρασες αναζητώντας την προσωπική σου δύναμη. Ο χορός σου θα

ιστορεί τα μυστικά και τα θαυμάσια πράγματα που αντιμετώπισες στη ζωή σου.
    Και ο θάνατός σου θα κάθεται εδώ και θα σε παρακολουθεί να χορεύεις. Ο ήλιος που θα βασιλεύει, θα λούζει το σώμα

σου με φως χωρίς να το καίει, όπως έγινε σήμερα. Ο αέρας θα ‘ναι ήρεμος και γλυκός και η κορφή του λόφου σου θα

τρέμει. Καθώς θα ζυγώνεις προς το τέλος του χορού σου, θα κοιτάξεις τον ήλιο γιατί δεν θα τον ξαναδείς ποτέ ούτε

ξύπνιος ούτε στο όνειρό σου, και τότε ο θάνατός σου θα δείξει προς το νοτιά. Προς την απεραντοσύνη».

Καρλος    Καστανεντα

Δευτέρα 29 Ιουνίου 2015

ΥΠΕΡΤΑΤΟ ΓΙΑΤΡΙΚΟ






Οι   ανθρωποι  που  νομιζουν οτι ειναι σε θεση να επιδεικνυουν τη γνωση τους ξεχνουν οτι βασιζονται μονο πανω σε απλα φαινομενα. Μερικοι  εκθετουν  τη  γνωση  τους  και εκεινος που την δεχεται  αρχιζει να μιμειται το ατομο απο το οποιο  δεχθηκε  τη γνωση. Ετσι  οτι φοραει  ο δασκαλος, θα φοραει κι αυτος, οτι κανει ο δασκαλος, θα τον μιμειται. Και η μεταβιβαση της αποκαλουμενης << γνωσης>> ηταν απλως μεταβιβαση  ιδεων. Ουσιαστικα   ετσι  εδραιωνεται η  παραδοση  και ερχονται σε υπαρξη παραδοσιακες  μορφες  λατρειας, που ολα αυτα  δεν εχουν καμια σχεση με τη βασικη γνωση.
Οτιδηποτε   ακουσες, οτιδηποτε σου ειπαν κατα την  αποψη μου δεν εχουν καμια αξια.Θελω να ξερω αν αποδεχεσαι  το γεγονος οτι  η  μονη γνωση  που  αληθινα εχεις ειναι η γνωση οτι υπαρχεις, αυτη η συνειδηση. Εκτος απο αυτην , οποια   γνωση  νομιζεις  οτι εχεις, ειναι απλως  φημες, κατι  επικτητο, βασισμενο πανω  σε αυτην την  απαταλη  συνειδηση.
Αυτο  που απομενει ειναι  η βασικη ιδεα  οτι υπαρχω. Αυτη ειναι η μονη  ιδεα που παραμενει και ακομη και αυτη πρεπει να φυγει. Αν την ενθαρρυνεις, θα  δομηση  καθε ειδους  βαρη. Αν την αγνοησεις, θα εξαφανιστει..
Στο  τελος πρεπει κανεις   να παρατησει ακομη και  αυτην τη συνδεση με την ιδια την συνειδηση. Αυτος ειναι ο τελικος  στοχος.
Εκεινος  που αρχιζει την αναζητηση πανω σε ενα πνευματικο μονοπατι περιμενει  να βρει κατι. Οταν, ομως,κατανοει αυτο που λεω,τοτε η ιδια η αναγκη  για κατι εξαφανιζεται..


Σρι    Νισαργκαντατα   Μαχαρατζ

Παρασκευή 19 Ιουνίου 2015

Η ΣΚΟΤΕΙΝΗ ΝΥΧΤΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ





Οταν μπαινεις  στο διαλογισμο, θα μπεις  πρωτα στη σκοτεινη νυχτα της ψυχης.Αν μπορεις να περασεις   απο μεσα της-και δεν υπαρχει  καμια δυσκολια στο να περασεις απο μεσα της- τοτε  θα αντιληφθεις για πρωτη φορα   οτι η ευτυχια σου δεν ηταν αληθινη. Η ψευτικη   ευτυχια θα φυγει και θα ερθει η πραγματικη θλιψη και μονο μετα την πραγματικη θλιψη, θα ερθει στην επιφανεια η αληθινη ευτυχια. Τοτε  θα γνωρισεις οτι η  ψευτικη  ευτυχια ηταν πολυ  χειροτερη απο την πραγματικη  θλιψη, επειδη  στη θλιψη υπαρχει τουλαχιστον πραγματικοτητα. Αν  εισαι θλιμμενος- αληθινα ομως και πραγματικα θλιμμενος-  εκεινη η θλιψη θα σε εμπλουτισει.
Σου δινει βαθος, ενοραση. Σε κανει να αντιληφθεις τη ζωη  και τις απεραντες δυνατοτητες   της και τους περιορισμους  του ανθρωπινου νου, το ποσο  μικρη ειναι η ανθρωπινη συνειδητοτητα, καθως αντιμετωπιζει την απεραντοσυνη παντου τριγυρω, το  ποσο  ευθραυστη  ειναι η ζωη   κι οτι παντοτε περιβαλλεται απο θανατο.Οταν  εισαι πραγματικα θλιμμενος, τα  αντιλαμβανεσαι αυτα τα πραγματα. Αντιλαμβανεσαι οτι η ζωη δεν ειναι μονο ζωη, ειναι και θανατος   επισης..
Αν θελεις  να εισαι αληθινα ευτυχισμενος, μη συνεχιζεις να υποκρινεσαι και να παιζεις το ρολο του ευτυχισμενου.  Καθως ερχεται η δυστυχια, συντομα θα δεις οτι θα σκοτεινιασει, θα γινει εντονη. Οταν  ομως η νυχτα ειναι σκοτεινη, το πρωι βρισκεται πολυ κοντα. Απο τη στιγμη που σταματησεις να την πολεμας, απο τη στιγμη που την  αποδεχτεις, θα σου δωσει σιωπη. Ασφαλως ειναι θλιψη, ειναι ομως ομορφη. Η  νυχτα εχει τη  δικη της ομορφια  κι εκεινοι  που δεν μπορουν να δουν  την ομορφια της νυχτας, χανουν πολλα...

Ολοι   μαθαινουμε   πως να ειμαστε   χαρουμενοι  και πως να γελαμε   και να αστειευομαστε.
Με αυτον τον τροπο,  ολοκληρη η κοινωνια γυριζει σαν τα αλογακια στο λουνα  παρκ.
Ο  καθενας  ομως  κουβαλαει μεσα  του μια σκοτεινη  νυχτα και κανενας δεν το αντιλαμβανεται  καν.


OSHO   
Απο το βιβλιο   365  μερες.

Πέμπτη 4 Ιουνίου 2015

ΕΓΧΕΙΡΙΔΙΟ





Εξετασε τα προηγουμενα  και τα επακολουθα καθενος εργου,και μετα  αναλαβε το. Αλλιως, προθυμα  θα το αρχισεις, αφου κανενα επακολουθο  δεν σκεφτηκες, και υστερα, οταν θα αναφανουν καποιες δυσχερειες, θα το παρατησεις ντροπιασμενος. Θελεις  να νικησεις στους  Ολυμπιακους;  Και εγω, μα τους  Θεους! Ειναι  κατι κομψο.Αλλα σκεψου οσα προηγουνται και οσα ακολουθουν, και τοτε  αναλαβε το εργο. Πρεπει  να  πειθαρχεις, να  τρεφεσαι με τα αναγκαια, να απεχεις απο τα γλυκισματα, να γυμναζεσαι  αναγκαστικα, σε καθορισμενη ωρα, με καυσωνα, με ψυχος, να μην πινεις ψυχρα ποτα, ουτε οινο οποτε τυχει, να παραδωσεις  απλα τον εαυτο σου  στον γυμναστη σου, σαν σε ιατρο, κι  επειτα, στον αγωνα, θα υποσκαπτεσαι, καποτε  θα εξαρθρωσεις   το χερι σου, θα διαστρεψεις  τον αστραγαλο σου, θα  καταπιεις   πολυ  σκονη, καποτε θα μαστιγωθεις και , μετα απο ολα αυτα  θα νικηθεις.. Αφου αυτα καλοσκεφτεις, αν ακομη   το θελεις, ξεκινα την αθληση. Αν   οχι, θα  παλινωδεις σαν τα παιδια, που ποτε παιζουν τους παλαιστες, ποτε τους μονομαχους,  ποτε σαλπιζουν, επειτα  παιζουν θεατρο.. Ετσι   κι εσυ:  ποτε εισαι αθλητης, ποτε μονομαχος,  επειτα  ρητορας,  επειτα  φιλοσοφος, αλλα τιποτε μα ολη την ψυχη σου.. Σαν πιθηκος, λοιπον μιμεισαι  οτιδηποτε   τυχει να δεις, και σου αρεσει το ενα μετα το αλλο, γιατι   σε τιποτε δεν καταληξες  μετα απο σκεψη, ουτε το εξετασες απο παντου, αλλα  επιλεγεις   ασκοπα  και με ψυχρη επιθυμια.. Ετσι  και καποιοι που ειδαν  εναν φιλοσοφο και που ακουσαν καποιον να μιλα, οπως  μιλα ο  Ευφρατης- αν και ποιος  δυναται  να μιλησει οπως εκεινος;- θελουν και οι ιδιοι  να γινουν  φιλοσοφοι. Ανθρωπε, πρωτα εξετασε τι ακριβως ειναι αυτο το πραγμα. Επειτα μαθε και την δικη σου φυση: αν δυνασαι να το αντεξεις. Επιθυμεις  να ασχοληθεις με το πενταθλο η με την παλη; δες  τους  βραχιονες σου, τους μηρους, δοκιμασε τη οσφυ σου.. Καθενας  για  κατι αλλο γεννηθηκε. Θεωρεις οτι, κανοντας  αυτα, με  τον ιδιο τροπο δυνασαι  να τρως, με τον ιδιο τροπο  να πινεις,  ομοιως να ορεγεσαι, ομοιως  να δυσαρεστεισαι; Πρεπει  να αγρυπνεις,  να καταπονεισαι, να απομακρυνθεις   απο τους οικειους σου, να καταφρονηθεις  απο ενα παιδαριο, να καταγελαστεις απο ολους, να μειονεκτεις σε ολα, στις τιμες, στα αξιωματα, στην δικαιοσυνη, σε καθε μικροπραγμα. Αυτα πρεπει να καλοσκεφτεις,  αν θελεις  με αυτα     να ανταλλαξεις την απαθεια, την ελευθερια, την αταραξια. Ειδεμη, μην τα πλησιαζεις, μην γινεσαι σαν τα παιδια: τωρα φιλοσοφος, υστερα τελωνης, επειτα ρητορας.. Αυτα δεν συμφωνουν  μεταξυ τους. Ενας  ανθρωπος  πρεπει  να εισαι :  αγαθος η κακος. Η το  ηγεμονικο μερος της ψυχης σου πρεπει να επεξεργαζεσαι η τα εξωτερικα  πραγματα.. Η για τα εσωτερικα  πραγματα εργαζεσαι η για τα εξωτερικα.. Δηλαδη:  να κατεχεις η θεση  φιλοσοφου η θεση κοινου  ανθρωπου....

ΕΠΙΚΤΗΤΟΣ
Εγχειριδιο
Συνοψη  της Στωικης  Φιλόσοφιας  και  Ηθικης








Τετάρτη 3 Ιουνίου 2015

ΤΟ ΚΥΝΗΓΙ ΤΗΣ ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑΣ





Όταν υπάρχει η κατανόηση του εαυτού, τότε η  γνώση έχει την πρέπουσα θέση της. Αλλά χωρίς αυτή την κατανόηση, η  επιδίωξη της αυτογνωσίας δίνει ένα αίσθημα πραγματοποίησης, ότι κανείς φτάνει κάπου. Είναι τόσο ερεθιστικό και ευχάριστο όσο και  η επιτυχία στον κόσμο. Μπορεί κανείς να απαρνηθεί τα εξωτερικά πράγματα της ύπαρξης, αλλά στον αγώνα για την απόκτηση της αυτογνωσίας υπάρχει μια αίσθηση εκπλήρωσης, του κυνηγού που συλλαμβάνει το θήραμα, που είναι όμοια με την ευχαρίστηση του υλικού κέρδους. Δεν υπάρχει κατανόηση του εαυτού, του εγώ, μέσα από την συσσώρευση γνώσης εκείνου που υπήρξε ή εκείνου που υπάρχει. Η συσσώρευση στρεβλώνει την αντίληψη, και δεν είναι δυνατόν να κατανοήσει τον εαυτό στην καθημερινή του δράση, τις γοργές και πανούργες αντιδράσεις του, όταν ο νους είναι βαρύς από τη γνώση. Όσο ο νους είναι φορτωμένος με γνώση και είναι ο ίδιος το αποτέλεσμα της γνώσης, δεν μπορεί ποτέ να είναι καινούριος, αδιάφθορος.

 ΚΡΙΣΝΑΜΟΥΡΤΙ


ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΚΑΤΑΣΤΡΕΨΕΙ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ



Tree_December 
 
 
Να είσαι πνευματικά ευέλικτη. Η δύναμη δεν βρίσκεται στο να είναι κανείς άκαμπτος και σταθερός, αλλά στο να είναι ευλύγιστος. Το ευλύγιστο δέντρο αντέχει στη θύελλα. Μάζεψε όλη τη δύναμη που δίνει ένας γρήγορος νους. Η ζωή είναι παράξενη· συμβαίνουν τόσα πράγματα εκεί που δεν τα περιμένει κανείς, ώστε απλώς με το ν’ αντιστέκεται σ’ αυτά δεν πρόκειται να λύσεις κανένα πρόβλημα. Χρειάζεται να έχει κανείς τεράστια ευλυγισία και σταθερή καρδιά.
Η ζωή είναι σαν μια κόψη ξυραφιού και πρέπει να περπατήσει κανείς πάνω σ’ αυτό το μονοπάτι με εξαιρετική προσοχή και ευέλικτη σοφία.
Η ζωή είναι πολύ πλούσια, έχει τόσους πολλούς θησαυρούς κι εμείς την πλησιάζουμε με άδειες καρδιές· δεν ξέρουμε πώς να γεμίσουμε τις καρδιές μας με την αφθονία της ζωής. Ενώ είμαστε φτωχοί μέσα μας, όταν μας προσφέρονται τα πλούτη της τ’ αρνιόμαστε. Πάμε στο πηγάδι για νερό κρατώντας δαχτυλήθρα κι έτσι η ζωή καταντάει μια κακόγουστη υπόθεση, ασήμαντη και μικρή.
Η αγάπη είναι επικίνδυνο πράγμα· φέρνει τη μόνη επανάσταση που δίνει απόλυτη ευτυχία. Είναι τόσο λίγοι εκείνοι από μας που μπορούν ν’ αγαπούν· τόσο λίγοι εκείνοι που θέλουν ν’ αγαπούν. Αγαπάμε βάζοντας όρους, κάνοντας την αγάπη ένα εμπορεύσιμο πράγμα. Έχουμε νοοτροπία παζαριού, αλλά η αγάπη δεν είναι εμπορεύσιμη, δεν είναι ένα απλό «πάρε-δώσε». Είναι μια κατάσταση ύπαρξης όπου όλα τα ανθρώπινα προβλήματα είναι λυμένα.
Τι υπέροχο μέρος που θα μπορούσε να είναι η γη με τόση πολλή ομορφιά που υπάρχει, τόσο μεγαλείο, τόση άφθαρτη ομορφιά! Είμαστε παγιδευμένοι στον πόνο και δεν νοιαζόμαστε να ξεφύγουμε απ’ αυτόν ακόμα κι όταν κάποιος μας δείχνει το δρόμο.
Δεν ξέρω, αλλά νιώθει κανείς να φλέγεται από αγάπη· υπάρχει μια άσβηστη φλόγα· νιώθει ότι έχει τόση πολλή απ’ αυτήν μέσα του, που θέλει να τη δώσει σε όλους· και το κάνει. Είναι σαν ένα ποτάμι που κυλάει με ορμή, που ποτίζει και δίνει ζωή σε κάθε πόλη και χωριό· μολύνεται από τις ανθρώπινες βρωμιές που πέφτουν σ’ αυτό, αλλά σύντομα τα νερά καθαρίζονται από μόνα τους και συνεχίζουν να τρέχουν. Τίποτα δεν μπορεί να καταστρέψει την αγάπη γιατί διαλύονται μέσα σ’ αυτήν τα πάντα: το καλό και το κακό· το άσχημο και το όμορφο. Είναι το μοναδικό πράγμα που είναι αυτό το ίδιο αιωνιότητα.

ΚΡΙΣΝΑΜΟΥΡΤΙ

Παρασκευή 29 Μαΐου 2015

ΟΝΕΙΡΕΜΑ



<<Ενα  απο τα πραγματα  που δυσκολευεται  περισσοτερο  να δεχτει  ο συγχρονος  ανθρωπος  ειναι η ελλειψη  καθορισμενων  διαδικασιων. Ειναι  θαμμενος  κατω απο  βουνα εγχειριδιων, εφαρμογων,οδηγιων, μεθοδων εκμαθησης   βημα με βημα. Κραταει  αδιακοπα σημειωσεις, φτιαχνει  διαγραμματα, ειναι ολοψυχα  δοσμενος  στην << τεχνογνωσια>>. Αλλα, στον κοσμο των μαγων, οι  τυποι και οι τελετουργειες ηταν απλα τροποι  να κεντριζουν και  να εστιαζουν την προσοχη. Ειναι  τεχνικες που αναγκαζουν  να δοθει βαρος στην προσοχη και την αποφασιστικοτητα.  Ειναι  τεχνασματα και τιποτα παραπανω..Αυτο  που που ο δον Χουαν  θεωρουσε  οτι ειχε  πρωταρχικη σημασια για να καταφερει κανεις  να ονειρευτει  ειναι η εκτελεση των μαγικων περασματων,  η μονη τεχνικη που χρησιμοποιουσαν οι μαγοι της  γενιας του για να υποβοηθουν τη  μετατοπιση του σημειου συναρμογης. Η  εκτελεση αυτων των μαγικων περασματων τους εξασφαλιζε την απαραιτητη σταθεροτητα και ενεργεια   για να αναπτυξουν τη δευτερη  προσοχη  τους, χωρις την οποια  θεωρουσαν ακατορθωτο το ονειρεμα.  Χωρις την αφυπνιση   της δευτερης  προσοχης, ο ανθρωπος μπορει, στην καλυτερη περιπτωση, να εχει  διαυγη ονειρα απο φαντασμαγορικους  κοσμους. Ισως  εχει καποιες  εικονες απο κοσμους  που παραγουν ενεργεια, αλλα αυτο δεν σημαινει τιποτα για  κεινους, απο τη στιγμη που  λειπει η πληρης λογικη που μπορει να τους κατηγοριοποιησει σωστα
Μολις  οι  σαμανοι  ανεπτυξαν τη δευτερη προσοχη τους, συνειδητοποιησαν οτι ειχαν χτυπησει τις πυλες του απειρου.Ειχαν κατορθωσει να διευρυνουν  τις παραμετρους της φυσιολογικης τους αντιληψης.Και η φυσιολογικη τους  επιγνωση ηταν  απειρως  πιο  ευκαμπτη απο οτι  πριν την αναπτυξη  της δευτερης προσοχης τους  Απο  κεινη  τη στιγμη  και μετα, ηταν πραγματικα ικανοι να ταξιδεψουν στο αγνωστο.
Ο  αφορισμος,   ειπε  ο  δον Χουαν,  οτι  ο ουρανος ειναι το συνορο ισχυε απολυτα  για τους μαγους της αρχαιοτητας. Ξεπερασαν  τον εαυτο τους, περα απο καθε αμφιβολια.
Για   το  αν ηταν   στ, αληθεια   για τους μαγους  ο ουρανος  το συνορο, ειναι μια ερωτηση που  μπορει να απαντηθει απο τον καθενα μας προσωπικα. Εκεινοι μας εδωσαν τα εργαλεια. Ειναι  στο χερι του καθενος  απο μας να τα χρησιμοποιησουμε η να τα απορριψουμε.  Στην  ουσια, ειμαστε   μονοι μπροστα  στο απειρο  και το ερωτημα  αν ειμαστε η οχι ικανοι να  αγγιξουμε τα ορια μας πρεπει να απαντηθει απο τον καθενα μας ξεχωριστα>>..

Δον   Χουαν  Ματους
Απο το  βιβλιο  του  Καρλος  Καστανεντα  
Μαγικα  περασματα.


Κυριακή 10 Μαΐου 2015

Η ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗ ΤΟΥ ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗ




Το να γνωρίσει κανείς τον εαυτό του είναι στοιχειώδες. Δεν είναι δύσκολο. Δεν χρειάζεται να μάθεις τίποτα για το ποιος είσαι απλώς πρέπει να ξεμάθεις μερικά πράγματα.

Πρώτα πρέπει να ξεμάθεις να ασχολείσαι με τα πράγματα.
Δεύτερον, πρέπει να ξεμάθεις να ασχολείσαι με τις σκέψεις.
Το τρίτο πράγμα συμβαίνει από μόνο του : Παρατήρηση.


Το κλειδί είναι : Πρώτον, αρχίζεις να παρατηρείς πράγματα. Καθισμένος σιωπηλά κοιτάζεις ένα δέντρο κι απλώς παρατηρείς. Μην το σκέφτεσαι. Μη λες: «Τι είδους δέντρο είναι αυτό;» Μην πεις αν είναι όμορφο ή άσχημο. Μην πεις αν είναι πράσινο ή ξερό. Μην κάνεις κανένα κυματισμό σκέψης γύρω από αυτό. Απλώς κοίταζε το δέντρο.

Μπορείς να το κάνεις οπουδήποτε, να παρατηρείς οτιδήποτε. Απλώς να θυμάσαι ένα πράγμα: Όταν έρχεται μια σκέψη, βάζε την στην άκρη. Σπρώχνε την στην άκρη και συνέχισε να κοιτάζεις και πάλι το δέντρο. Στην αρχή αυτό θα είναι δύσκολο, ύστερα από λίγο όμως, αρχίζουν να συμβαίνουν διαλείμματα, όπου δεν υπάρχει καμιά σκέψη. Θα βρεις να βγαίνει μεγάλη χαρά από αυτή την απλή εμπειρία.

Τίποτα δεν έχει συμβεί, απλώς οι σκέψεις δεν είναι εκεί. Το δέντρο είναι εκεί, εσύ είσαι εκεί κι ανάμεσά σας υπάρχει χώρος. Ο χώρος δεν γεμίζει με σκέψεις. Ξαφνικά υπάρχει μεγάλη χαρά, χωρίς κανέναν ορατό λόγο, χωρίς κανέναν απολύτως λόγο. Έχεις μάθει το πρώτο μυστικό.

Ύστερα, αυτό πρέπει να γίνει με έναν ακόμη πιο αδιόρατο τρόπο. Τα πράγματα είναι εμφανή γι’ αυτό λέω να αρχίσεις με πράγματα.

Μπορείς να καθίσεις στο δωμάτιό σου και να κοιτάζεις μια φωτογραφία. Το μόνο που πρέπει να θυμάσαι είναι να μη σκέφτεσαι σχετικά με τη φωτογραφία. Απλώς κοίταζε την χωρίς να σκέφτεσαι. Σιγά-σιγά, συμβαίνει.

Κοίταζε ένα τραπέζι χωρίς να σκέφτεσαι και σιγά-σιγά, το τραπέζι είναι εκεί, εσύ είσαι εκεί και δεν υπάρχει καμιά σκέψη ανάμεσά σας – και ξαφνικά…χαρά.

Η χαρά είναι λειτουργία της μη σκέψης. Η χαρά βρίσκεται ήδη εκεί, αλλά καταπιέζεται πίσω από τόσο πολλές σκέψεις. Όταν οι σκέψεις δεν είναι εκεί, βγαίνει στην επιφάνεια η χαρά.

Άρχισε με το εμφανές. Ύστερα όταν έχεις συντονιστεί κι έχεις αρχίσει να νιώθεις στιγμές που εξαφανίζονται οι σκέψεις και μόνο πράγματα βρίσκονται εκεί, άρχισε να κάνεις το δεύτερο πράγμα.

Τώρα κλείσε τα μάτια σου και κοίταζε οποιαδήποτε σκέψη έρχεται – χωρίς να σκέφτεσαι σχετικά με τη σκέψη. Κάποιο πρόσωπο εμφανίζεται πάνω στην οθόνη του νου σου ή ένα σύννεφο κινείται ή οτιδήποτε, εσύ απλώς κοίταζέ το χωρίς να το σκέφτεσαι.

Αυτό θα είναι λίγο πιο δύσκολο από ότι το πρώτο επειδή τα πράγματα είναι πιο εμφανή, ενώ οι σκέψεις είναι αδιόρατες. Αν όμως έχει συμβεί το πρώτο, θα συμβεί και το δεύτερο. Το μόνο που χρειάζεται είναι χρόνος.

Συνέχισε να κοιτάς τη σκέψη. Ύστερα από λίγο… Μπορεί να συμβεί μέσα σε λίγε εβδομάδες, μπορεί να συμβεί μέσα σε λίγους μήνες ή μπορεί να πάρει χρόνια.

Εξαρτάται από το αν το κάνεις με όλη σου την καρδιά. Τότε μια μέρα ξαφνικά η σκέψη δεν βρίσκεται εκεί.

Είσαι μόνος σου. Θα εμφανιστεί μεγάλη χαρά, χιλιάδες φορές μεγαλύτερη από την πρώτη χαρά, που είχε συμβεί όταν κοίταζες το δέντρο και η σκέψη είχε εξαφανιστεί. Χιλιάδες φορές! Θα είναι τόσο απέραντη, που θα πλημμυρίσεις με χαρά.

Αυτό είναι το δεύτερο βήμα. Όταν αυτό έχει αρχίσει να συμβαίνει, τότε κάνε το τρίτο πράγμα; Παρατήρησε τον παρατηρητή. Τώρα δεν υπάρχει κανένα αντικείμενο. Τα πράγματα έχουν εγκαταλειφθεί, οι σκέψεις έχουν εγκαταλειφθεί. Τώρα έχεις μείνει μόνος. Τώρα παρατήρησε απλώς αυτόν τον παρατηρητή.

Παρατήρησε αυτήν την παρατήρηση.
Στην αρχή, θα είναι και πάλι δύσκολο, επειδή εμείς ξέρουμε μόνο πώς να παρατηρούμε κάτι – ένα πράγμα, μια σκέψη.

Ακόμη και μια σκέψη είναι κάτι που μπορείς τουλάχιστον να την παρατηρήσεις. Τώρα δεν υπάρχει τίποτα, παρά η απόλυτη κενότητα. Μόνο ο παρατηρητής έχει απομείνει. Πρέπει να γυρίσεις προς τον εαυτό σου.

Αυτό είναι το μυστικότερο κλειδί. Απλώς συνεχίζεις να είσαι εκεί μόνος σου. Ξεκουράσου μέσα σ’ αυτή τη μοναχικότητα κι έρχεται μια στιγμή που συμβαίνει. Είναι αναπόφευκτο να συμβεί. Αν έχουν συμβεί τα πρώτα δύο πράγματα, είναι αναπόφευκτο να συμβεί και το τρίτο. Δεν χρειάζεται να ανησυχείς γι’ αυτό.

Όταν συμβεί αυτό, τότε για πρώτη φορά γνωρίζει τι είναι χαρά. Δεν είναι κάτι που σου συμβαίνει, οπότε δεν μπορεί να σου το πάρει κανένας.

Είσαι εσύ ο ίδιος, είναι η ίδια σου η ουσία. Τώρα δεν μπορεί να σου το πάρει κανένας. Τώρα δεν υπάρχει κανένας τρόπος να το χάσεις. Έχεις έρθει στο σπίτι.

Θα πρέπει λοιπόν να ξεμάθεις πράγματα και σκέψεις.

Πρώτα παρατήρησε το εμφανές, ύστερα παρατήρησε το αδιόρατο κι ύστερα παρατήρησε αυτό που είναι πέρα και από το εμφανές και από το αδιόρατο.



Από το βιβλίο του OSHO
Βουτιές στον ωκεανό της ζωής

Δευτέρα 20 Απριλίου 2015

ΠΟΝΟΣ Η ΠΥΛΗ ΤΗΣ ΣΟΦΙΑΣ

Πόνος, η πύλη της σοφίας, Ψυχολογία, αυτογνωσία, Osho
Κάθε πόνος είναι σπόρος φώτισης, επειδή ο πόνος σε σπρώχνει να αναζητήσεις τη σοφία. Μπορείς να πεις ότι ο πόνος σε οδηγεί στη φώτιση, μα δεν μπορείς να πεις ότι ο πόνος είναι η ίδια η φώτιση. Το σώμα και ο νους σου είναι το χωράφι. Ο πόνος είναι ο σπόρος, η σοφία είναι το κλαδί και η φώτιση ο καρπός. Ο Πόνος είναι Σπόρος Φώτισης, ο άνθρωπος που βλέπει τη ζωή σαν μια οργανική ενότητα αποδέχεται τον πόνο. Ο πόνος οού δημιουργεί την ανάγκη να αναζητήσεις την αλήθεια. Αλλιώς, θα βαριόσουν, θα κοιμόσουν, θα ήσουν σαν φυτό. Μην ανταγωνίζεσαι τον πόνο. Να νιώθεις ευγνωμοσύνη προς τον πόνο. Σε κρατάει σε εγρήγορση, σε κρατάει ξύπνιο και σε προκαλεί να βρεις τρόπο να τον ξεπεράσεις. «Bodhidharma, The Greatest Zen Master».

Σταμάτα πια με τις Αυταπάτες.


Ο πόνος, τα βάσανα, η δυσαρέσκεια, η ελλειψη ικανοποίησης είναι τόσο οδυνηρά, που ο νους δημιουργεί αυταπάτες ευχαρίστησης. Αυτές οι αυταπάτες βοηθούν τους ανθρώπους να συνεχίζουν να ζουν. Αν αφαιρέσεις όλες τις αυταπάτες από έναν άνθρωπο, τότε δεν θα έχει λόγο να ζήσει ούτε για μια στιγμή ακόμη. Όταν δεν είσαι συνειδητός, οι αυταπάτες χρειάζονται, επειδή δημιουργούν έστω και ψεύτικο νόημα στη ζωή. Kaι μέχρι να συμβεί το αληθινό, συνεχίζουμε να δημιουργούμε ψεύτικα νοήματα. Για να αποφευχθεί η δυσαρέσκεια, ο πόνος, η ζωή χωρίς νόημα, τη γεμίζουμε με μεγάλες αυταπάτες, που γίνονται πεποιθήσεις, αυτές όμως δεν κρατούν για πολύ. Όταν ένας άνθρωπος έχει μπουχτίσει από ένα ψεύτικο νόημα, δημιουργεί ένα άλλο. Μπουχτίζει με τα χρήματα, μετακινείται προς την πολιτική. Μπουχτίζει με την πολιτική, μετακινείται σε κάτι άλλο. Μπουχτίζεις με μια γυναίκα καιψάχνεις για άλλη κι ύστερα για άλλη και άλλη. Απλώς αντικαθιστούμε τις παλιές αυταπάτες με καινούριες κι αυτό το ονομάζουμε ζωή.Έτσι, δημιουργούμε έναν φαύλο κύκλο που δεν οδηγεί πουθενά.

Η αλήθεια όμως θρυμματίζει όλες τις αυταπάτες. Αλήθεια είναι το να ζήσείς τον βαθύ πόνο, τον υπέρτατο πόνο και να αναζητάς το πραγματικό. Η αναζήτηση είναι εφικτή μόνο όταν αναγνωρίσεις τον αληθινό πόνο τής ζωής και σταματήσεις να παίρνεις ηρεμιστικά.

Την ημέρα που θα δεις τι έχεις κάνει στη ζωή σου - την ημέρα που θα δεις πραγματικά τον πόνο και την αγωνία και δεν θα προσπαθήσεις να πάρεις κανένα παυσίπονο, την ημέρα που θα περάσεις μέσα από την αγωνία και τον πόνο - τότε και μόνο τότε θα μπορέσεις να κινηθείς προς το αληθινό. Μόνο ο πόνος μπορεί να σε οδηγήσει προς το αληθινό. Θα σε σπρώξει να ανακαλύψεις τι είναι εκείνο που μπορεί να διαλύσει τον πόνο και να σε οδηγήσει στην έκσταση.

Σταμάτα πια με τις αυταπάτες! Το μονοπάτι είναι γεμάτο από μεγάλο πόνο και μόνο ελάχιστοι φτάνουν. Και φτάνουν μόνο ελάχιστοι, επειδή οι άνθρωποι αρ-νούνται να δεχτούν τον πόνο τής ζωής. Αυτός ακριβώς ο πόνος όμως είναι η πηγή όλης τής ανάπτυξης.

Να βλέπεις την αλήθεια γυμνή, να μην την αποφεύγεις, μη δραπετεύεις, κοίταζε όλο και βαθύτερα μέσα της. Αυτό είναι το ξεκίνημα τής ευφυΐας, το ξεκίνημα τής επίγνωσης, το ξεκίνημα τής συνειδητότητας.

Αυτό είναι το πρώτο βήμα — και το τελευταίο βήμα γίνεται η φώτιση. Όταν αρχίσεις να ζεις με αυτό που υπάρχει και ούτε για μια στιγμή δεν δημιουργείς όνειρα για να το αποφύγεις, τότε μια μέρα, συμβαίνει το άνοιγμα. Ο ίδιος ο πόνος τής ζωής γίνεται η αιτία για το άνοιγμα τής ζωής. Η επίγνωση είναι το μονοπάτι τού μεγάλου πόνου. Όσο μεγαλύτερος είναι όμως ο πόνος, τόσο μεγαλύτερη είναι και η δυνατότητα για έκσταση.



Η Μέθοδος τού Ατίσα


Πόνος, η πύλη της σοφίας, Ψυχολογία, αυτογνωσία, Osho
Ενας από τους μαθητές του βούδα· ο Ατίσα, βρήκε μια μέθοδο για να μετασχηματίζει τον πόνο. Όταν εισπνέεις, φαντάσου ότι εισπνέεις όλα τα βάσανα, όλο τον πόνο, όλων των ανθρώπων στον κόσμο. Εισπνέεις όλο το σκοτάδι, όλη την αρνητικότητα, όλη την κόλαση που υπάρχει παντού. Άφησε την καρδιά σου να τα απορροφήσει. Όταν εισπνέεις, να εισπέεις όλο τον πόνο και όλα τα βάσανα ολόκληρης τής ύπαρξης —τού παρελθόντος, τού παρόντος και τού μέλλοντος.

Όταν εκπνέεις, βγάλε προς τα έξω όλη τη χαρά που έχεις, όλη την ευτυχία, όλη την ευλογία. Να εκπνέεις αφήνοντας τον εαυτό σου να λιώσει μέσα στην ύπαρξη. Αυτή είναι η μέθοδος τής συμπόνιας. Πάρε μέσα οου όλο τον πόνο και δώσε προς τα έξω όλες τις ευλογίες.

Όταν το κάνεις, θα εκπλαγείς. Από τη στιγμή που θα πάρεις μέσα σου όλον τον πόνο του κόσμου, δεν θα είναι πια πόνος.

Η καρδιά αυτόματα μεταμορφώνει την ενέργεια. Η καρδιά έχει τη δύναμη να μεταμορφώνει το κάθε τι. Πιες τον πόνο και θα τον δεις να μεταμορφώνεται σε ευτυχία. Ύστερα, άφησε την ευτυχία να απλωθεί προς τα έξω.

ο Ατίσα λέει ότι ο πόνος προέρχεται από ψία δηλητήρια: Από την προσκόλληση, από
την αποστροφή ή από την αδιαφορία.

Πώς λοιπόν μπορείς να μην έχεις προσκολλήσεις, να μην αποστρέφεσαι τίποτα και να μην είσαι αδιάφορος; Με το να μάθεις να απορροφάς τον πόνο. Τότε χο δηλητήριο τού πόνου μεταμορφώνεται σε συμπόνια.

Και να θυμάσαι, μην απορροφάς μόνο τον ανθρώπινο πόνο, αλλά ολόκληρης τής ύπαρξης — των βράχων, των δέντρων, των ζώων και των ανθρώπων. Και όχι μόνο τον πόνο που υπάρχει οτο παρόν, αλλά ολόκληρο τον πόνο τού παρελθόντος, τού παρόντος και τού μέλλοντος.

Όταν εισπνέεις όλον αυτόν τον πόνο, δεν μπορείς να αποστρέφεσαι τίποτα πια και δεν μπορείς να είσαι αδιάφορος. Κι όταν βγάζεις προς τα έξω όλη τη χαρά, την ευτυχία και τη μακαριότητα, δεν μπορείς να είσαι άλλο πια προσκολλημένος.

Όταν απορροφάς τον πόνο κάποιου άλλου, ο πόνος μεταμορφώνεται. Η φυσική τάση είναι να αποφύγεις τον πόνο. Η φυσική τάση είναι να προστατέψεις τον εαυτό σου από τον πόνο, να απομακρυνθείς, να μη συμπονέσεις τον άλλο. Ol άνθρωποι δεν συμπονούν αληθινά, αλλά μόνο τυπικά, μόνο με τα χείλη. Αν συμπονούσαν αληθινά, θα έπαιρναν τον πόνο, θα βοηθούσαν τον άλλο άνθρωπο.

Συμβαίνει μερικές φορές και το γνωρίζεις. Υπάρχουν μερικοί άνθρωποι, που όταν τους συναντάς, νιώθεις ξαλαφρωμένος. Όταν φεύγουν, νιώθεις φωτείνός, νιώθεις να ρέεις, νιώθεις πιο ζωντανός, με εντονότερο παλμό — σαν να σου έχουν πάρει ένα μεγάλο βάρος από το κεφάλι σου, από το στήθος σου, σαν να έχυσαν κάποιο νέκταρ μέσα σου. Όταν φεύγουν, νιώθεις την καρδιά σου να χορεύει. Τους περιμένεις να ξανάρθουν, αναζητάς την παρέα τους, την απολαμβάνεις, επειδή τρέφεσαι από την παρουσία τους.

Επίσης υπάρχει και το αντίθετο είδος ανθρώπων. Όταν σε συναντούν, σε αφήνουν βαρύτερο από ό,τι ήσουν προηγουμένως. Σε αφήνουν σε ένα είδος απόγνωσης, αηδίας. Νιώθεις ότι σε έχουν ρουφήξει. Η ενέργειά σου είναι πεσμένη.Έχουν πάρει κάτι από την ενέργειά σου και δεν σου έχουν δώσει τίποτα. Αυτό είναι καθημερινή εμπειρία.

Αν οι άνθρωποι σε αποφεύγουν, να θυμάσαι ότι δεν φταίνε εκείνοι. Κάτι σ’εσένα τούς κάνει να σ’ αποφεύγουν. Αν oι άνθρωποι δεν θέλουν να οε συναντούν, αν βρίσκουν δικαιολογίες για να ξεφύγουν από σένα, να θυμάσαι ότι δεν είναι εκείνοι υπεύθυνοι. Εσύ κάνεις κάτι. κακό στην ενέργεια τους.

Αν oι άνθρωποι αναζητούν τη συντροφιά σου, αν γίνονται αμέσως φιλικοί, αν νιώθουν ένα είδος συμπάθειας καί ακόμη και οι ξένοι έρχονται και κάθονται δίπλα σου και σου κρατούν το χέρι, αυτό σημαίνει ότι με κάποιο τρόπο τους βοηθάς — είτε το ξέρεις είτε όχι.

Οι πάντες βρίσκονται κάτω από το βάρος μεγάλης δυστυχίας, οι πάντες βρίσκονται κάτω από μεγάλο πόνο, όλων των ανθρώπων η καρδιά πονάει. Υπάρχει πολύς πόνος. Ο Ατίσα όμως λέει και κάτι άλλο, που είναι το κλειδί για να βιώσεις τη μέθοδο και να μη μείνει θεωρητική, στα λόγια.

Λέει:
Άρχισε την ανάπτυξη από τον εαυτό σου.

Πριν μπορέσεις να μεταμορφώσεις τον πόνο ολόκληρης τής ύπαρξης, πρέπει να αρχίσεις πρώτα από τον εαυτό σου. Αυτό είναι ένα από τα θεμελιώδη μυστικά τής εσωτερικής ανάπτυξης. Δεν μπορείς να κάνεις τίποτα στους άλλους, που να μην το έχεις κάνει προηγουμένως στον εαυτό σου. Αν πονάς τον εαυτό σου, θα πονάς και τους άλλους. Αν είσαι πονοκέφαλος για τον εαυτό σου, θα είσαι πονοκέφαλος και για τους άλλους. Αν είσαι ευτυχία για τον εαυτό σου, θα είσαι ευτυχία και για τους άλλους.

Ό,τι μπορείς να κάνεις στους άλλους, πρέπει να το έχεις κάνει προηγουμένως στον εαυτό σου, επειδή αυτό είναι το μοναδικό πράγμα που μπορείς να μοιραστείς.

Άρχισε την ανάπτυξη από τον εαυτό σου.

Συνεχίζεις να αποφεύγεις τον ίδιο σου τον πόνο. Αν νιώθεις ότι πονάς, ανοίγεις το ραδιόφωνο ή την τηλεόραση και ξεχνιέσαι. Αρχίζεις να διαβάζεις εφημερίδα, ώστε να μπορέσεις να ξεχάσεις τα βάσανά σου ή πηγαίνεις στον κινηματογράφο ή στο φίλο σου ή στη φίλη σου. Πηγαίνεις γιαψώνια, πηγαίνεις στο κλαμπ, ώστε με κάποιο τρόπο να κρατάς τον εαυτό σου μακριά από τον εαυτό σου, ώστε να μην βλέπεις την πληγή, ώστε να μην χρειάζεται να παραδεχθείς πόσο πολύ πονάς μέσα σου.

Οι άνθρωποι κάνουν το κάθε τι για να αποφύγουν τον εαυτό τους. Δεν γνωρίζουν ούτε καν τον δικό τους πόνο. Πώς μπορούν να νιώσ ουν τον πόνο ολόκληρη ς τής ύπαρξης;
Πρώτα πρέπει να αρχίσεις με τον εαυτό σου. Αν νιώθεις πόνο, άφησε τον να γίνει διαλογισμός. Κλείσε τις πόρτες και κάθισε σιωπηλά. Πρώτα νιώσε τον πόνο, με τη μεγαλύτερη δυνατή ένταοη που είναι εφικτό. Κάποιος σε πρόσβαλλε. Τώρα, ο καλύτερος τρόπος για να αποφύγεις τον πόνο είναι να πας και να τον προσβάλλεις κι εσύ. Αυτό όμως δεν είναι διαλογισμός.

Αν κάποιος σε πρόσβαλλε, νιώσε ευγνωμοσύνη γι’ αυτόν, γιατί σού έδωσε την ευκαιρία να αισθανθείς μια βαθιά πληγή μέσα σου. Σού την άνοιξε εκείνη την πληγή. Η πληγή μπορείνα δημιουργήθηκε από πάμπολλες προσβολές, που έχεις υποφέρει σε όλη σου τη ζωή. Μπορεί αυτός που σε πρόσβαλλε να μην είναι η αιτία για όλο σου τον πόνο, οού τον έβγαλε όμως στην επιφάνεια.

Κλείσου λοιπόν στο δωμάτω σου και κάθισε σιωπηλά, χωρίς θυμό για τον άνθρωπο. Παρατήρησε το συναίσθημα που υπάρχει μέσα σου. Νιώσε τον πόνο που έχεις απωθήσει, νιώσε την προσβολή.

Και τότε θα εκπλαγείς: Θα δεις ότι δεν βρίσκεται εκεί μόνο ο άνθρωπος που σε πρόσβαλλε, αλλά θα αρχίσουν να έρχονται στη μνλημη σου όλοι οι άνθρωποι που σε έχουν κατα καιρούς προσβάλλει.

Δεν θα αρχίσεις απλώς να τους θυμάσαι, αλλά θα αρχίσεις να ξαναζείς τις προσβολές. Θα μπεις σε ένα είδος πρωτογενούς θεραπείας - θα είναι σαν να κάνεις πράιμαλ.


Νιώσε τον πόνο, μην τον αποφεύγεις. Γι'αυτό, σε πολλές θεραπείες λένε στον ασθενή να μην παίρνει ναρκωτικά πριν αρχίσει η θεραπεία, για τον απλό λόγο ότι τα ναρκωτικά είναι ένας τρόπος για να αποφύγεις τον εσωτερικό σου πόνο. Δεν σου επιτρέπουν να δεις τις πληγές σου, τις καταπιέζουν, δεν σε αφήνουν να μπεις μέσα στον πόνο σου. Κι αν δεν μπεις μέσα στον πόνο σου, δεν μπορείς να τον ελευθερώσεις από τη φυλακή του.

Είναι απολύτως επιστημονικό το να αφήοείς όλα τα ναρκωτικά πριν μπεις οε ένα θεραπευτικό γκρουπ, ακόμη και ναρκωτικά όπως ο καφές, το τσάι, το κάπνισμα, επειδή και αυτά είναι τρόποι για να ξεφεύγεις.

Έχεις παρατηρήσει;Όποτε νιώθεις νευρικά, αμέσως αρχίζεις να καπνίζεις. Είναι ένας τρόπος για να απσφύγεις τη νευρικότητα, επειδή το κάπνισμα σε κρατάει απασχολημένο.

Στην πραγματικότητα, συμβαίνει μια παλινδρόμηση. Το κάπνισμα σε ξανακάνει να νιώθεις σαν παιδί, ανέμελος, χωρίς ευθύνες, επειδή το κάπνισμα είναι συμβολικό βύζαγμα. Ο ζεστός καπνός που μπαίνει μέσα σου, σε πηγαίνει πίσω στις μέρες που σε τάΐζε το στήθος τής μητέρας σου και έμπαινε μέσα σου το ζεστό γάλα. Η θηλή έχει γίνει τώρα τσιγάρο. Το τσιγάρο είναι μια συμβολική θηλή.

Μέσα από την παλινδρόμηση αποφεύγεις τις ευθύνες και τους πόνους τής ενήλικης ζωής σου. Καί αυτό συμβαίνει μέσα από πολλά και διάφορα ναρκωτικά. Ο σύγχρονος άνθρωπος παίρνει ναρκωτικά, όσο ποτέ άλλοτε, επειδή ο σύγχρονος άνθρωπος ζει μέσα σε τεράστιο πόνο. Χωρίς ναρκωτικά τού είναι ανέφικτο να ζήσει. Αυτά τα ναρκωτικά δημιουργούν ένα φράχτη. Σε κρατούν ναρκωμένο, δεν οε αφήνουν να είσαι αρκετά ευαίσθητος στον πόνο.

Το πρώτο πράγμα είναι να κλείσεις τις πόρτες και να σταματήσεις κάθε είδους ασχολία — να βλέπεις τηλεόραση, να ακούς ραδιόφωνο, να διαβάζεις εφημερίδα. Σταμάτα όλες τις ασχολίες, επειδή και αυτές είναι ναρκωτικά με μια έννοια. Απλώς μείνε μόνος και εντελώς στάσιμος.

Ο Aτίσα λέει: Απλώς να είσαι ο εαυτός που. Όποιος κι αν είναι ο πόνος και όσο μεγάλος κι αν είναι, άφησέ τον να βρίσκεται εκεί. Πρώτα βίωσέ τον σε όλη του την ένταση. Θα είναι δύσκολο, θα σου ξεριζώσει ι:ην καρδιά. Μπορεί να αρχίσεις να κλαις σαν παιδί, μπορεί να κυλιέσαι οτο πάτωμα ατιό τον βαθύ πόνο, μπορεί να παραμορφωθεί το σώμα σου, μπορεί ξαφνικά να συνειδητοποιήσεις ότι ο πόνος δεν είναι μόνο στην καρδιά, αλλά σ’ ολόκληρο το σώμα, ότι ολόκληρο το σώμα σου δεν είναι τίποτε άλλο παρά πόνος και μόνο πόνος.

Αν τον βιώσεις - και αυτό έχει τρομακτική σημασία - τότε άρχισε να τον απορροφάς. Μην τον πετάξεις μακριά. Είναι ιόοο πολύτιμη ενέργεια, μην τον πετάς.

Απορρόφησε τον, πιες τον, δεξου τον, καλωσόρισε τον, νιώσε ευγνωμοσύνη γι’ αυτόν. Και πες στον εαυτό σου: «Αυτή τη φορά, θα τον πιω και θα τον δεχτώ σαν επισκέπτη. Αυτή τη φορά θα τον καταπιώ.»

Μπορεί να σου πάρει μερικές μέρες, μέχρι να είσαι έτοιμος να τον καταπιείς, αλλά την ημέρα που θα συμβεί, θα έχεις περάσει από εκείνη την πόρτα που μπορεί να σε πάει πάρα πολύ μακριά.Έχει αρχίσει ένα καινούριο ταξίδι στη ζωή σου, κινείοαι προς ένα καινούριο είδος ύπαρξης, επειδή τη στιγμή που αποδέχεσαι τον πόνο, χωρίς να τον απορρίπτεις, αμέσως αλλάξει ολόκληρη η ποιότητά του. Δεν είναι άλλο πια πόνος — είναι καθαρή ενέργεια.

Στην πραγματικότητα, θα εκπλαγείς, δεν θα μπορείς να το πιστέψεις. Δεν μπο-ρείς να πιστέψεις ότι ο πόνος μπορεί να γίνει χαρά, ότι μπορεί να μεταμορφωθεί σε έκσταση. Στην καθημερινή ζωή όμως έχεις αντιληφθεί ότι τα αντίθετα πάντοτε ενώνονται, ότι δεν είναι αντίθετα, αλλά συμπληρωματικά. 

Γνωρίζεις πολύ καλά ότι η αγάπη σου μπορεί οποιαδήποτε στιγμή να γίνει μίσος κι ότι το μίοος σου μπορεί οποιαδήποτε στιγμή να γίνει αγάπη. Στην πραγματικότητα, αν μισείς υπερβολικά, έντονα και ολοκληρωτικά, το μίσος γίνεται αγάπη. Όποτε κάτι συμβαίνει ολοκληρωτικά, γυρίζει στο αντίθετό του; Αυτό είναι ένα σπουδαίο μυστικό — να το θυμάσαι. Όποτε κάτι είναι ολοκληρωτικό, αλλάζει στο αντίθετό του, επειδή δεν μπορεί να πάει μακρύτερα.Έχει φτάσει σε αδιέξοδο.

Παρατήρησε ένα παλιό ρολόι με εκκρεμές. Το εκκρεμές πηγαίνει αριστερά, στο αριστερό άκρο κι όταν φτάσει στο σημείο πέρα από το οποίο δεν μπορεί να πάει, τότε αρχίζει να κινείται προς τα δεξιά.

Τα αντίθετα είναι συμπληρωματικά. Αν μπορέσεις να υποφέρεις τον πόνο ολοκληρωτικά, με μεγάλη ένταση, θα εκπλαγείς. Την πρώτη φορά δεν θα το πιστεύεις — ότι ο πόνος σου απορροφάται με τη θέλησή σου, ότι τον καλωσορίζεις και μεταμορφώνεται στην υπέρτατη ευτυχία. Η ίδια ενέργεια που γινόταν πόνος, τώρα γίνεται ευτυχία. Η ίδια ενέργεια που γινόταν πόνος, τώρα μεταμορφώνεται στην υπέρτατη ευτυχία.

Άρχισε όμως με τον εαυτό οου. Κάνε ένα μικρό πείραμα με τους πόνους σου, με τα βάσανα και τις δυστυχίες σου. Και από τη στιγμή που θα βρεις το κλειδί, τότε μηορείς να το μοιραστείς και με ολόκληρη την ύπαρξη. Τότε μπορείς να πάρεις όλο τον πόνο, όλου τού κόσμου ή όλων των κόσμων.

Ακολούθησε την εισπνοή σου και θα έρθει η στιγμή που θα δεις ότι η μικρή σου καρδιά είναι μεγαλύτερη από ολόκληρο το σύμπαν — αν γνωρίζεις τι θαύματα μπορεί να κάνει. Και ανάβλυσε την ευτυχία σου. Είναι η ίδια ενέργεια που, περνώντας μέσα από την καρδιά σου, γίνεται ευτυχία. Τότε άφησε τη μακαριότητα να ακολουθήσει την εκπνοή και να φτάσει σε όλες τις απόμερες γωνιές τής ύπαρξης.

Ο Ατίσα λέει: Αυτό είναι συμπόνια. Συμπόνια είναι το να γίνεις δύναμη μεταμόρφωσης στην ύπαρξη, να μεταμορφώνεις το άσχημο σε όμορφο, να φιλάς το βάτραχο και να τον μεταμορφώνεις σε πρίγκιπα, να μεταμορφώνεις το σκοτάδι σε φως. Συμπόνια είναι το να γίνεις ένα τέτοιο μέσο μεταμόρφωσης.



Μεταμόρφωσε τον Πόνο σε Φώτιση


Πόνος, η πύλη της σοφίας, Ψυχολογία, αυτογνωσία, Osho
Η βουδιστική αλχημεία είναι η μεταμόρφωση του ού πόνου. Ο πόνος δεν είναι εναντίον σου, απλώς εσύ δεν ξέρεις πώς να τον χρησιμοποιήσεις.

Το δηλητήριο δεν είναι εχθρός σου, απλώς εσύ δεν ξέρεις πώς να φτιάξεις φάρμακο από αυτό. Σε σοφά χέρια, το δηλητήριο γίνεται γιατρικό. Σε ανόητα χέρια, το γιατρικό μπορεί να γίνει δηλητήριο. Όλα εξαρτώνται από σένα, από την επιδεξιότητά σου.

Αυτή είναι η βουδιστική οπτική και πυτή είναι η συνεισφορά τού βουδισμού οτον κόσμο, επειδή αυτή είναι μια εσωτερική αλχημεία: Αποδέξου τον πόνο. Μην αντιστέκεσαι, μην τον πολεμάς, μη θυμώνεις μαζί του. Απορρόφησέ τον — επειδή μόνο έτσι μπορεί να μεταμορφωθεί σε φώτιση.

Ή τέχνη τού να μεταμορφώνεις τον πόνο και τα βάσανα σε κάτι καλό είναι η τέχνη τού να βλέπεις την αναγκαιότητα τού αντίθετου. Το φως μπορεί να υπάρξει μόνο αν υπάρχει το σκοτάδι. Τότε γιατί μιοείς το σκοτάδι; Χωρίς το σκοτάδι δεν θα υπήρχε φως, οπότε εκείνοι που αγαπούν το φως και μισούν το σκοτάδι, βρίσκονται σε δίλημμα. Δεν ξέρουν τι κάνουν.

Η ζωή δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς το θάνατο. Τότε, γιατί μισείς το θάνατο; Ο θάνατος δημιουργεί το πλαίσιο για να υπάρξει η ζωή. Ο θάνατος είναι ο μαυροπίνακας, πάνω στον οποίο γράφεται η ζωή με άσπρη κιμωλία. Ο άγιος μπορεί να υπάρξει μόνο επειδή υπάρχει ο αμαρτωλός. Γι’ αυτό, ο Βούδας λέει να μη μισείς τον αμαρτωλό. Είναι ol δύο πλευρές τού ίδιου νομίσματος.

Πρέπει κανείς να δεχτεί και τις δύο όψεις σαν μέρος τού πακέτου τής ζωής. Με αυτή τη δεκτικότητα, μπορείς να μεταμορφώσεις τα πράγματα. Μόνο μέσα από αυτή τη δεκτικότητα είναι εφικτή η μεταμόρφωση.

Πριν μπορέσεις να μεταμορφώσεις τον πόνο, θα χρειαστεί να γίνει παρατηρητής. Αυτό όμως είναι το τρίτο σημείο. Το πρώτο είναι το να μην αντιστέκεσαι στον πόνο. Το δεύτερο είναι το να ξέρεις ότι τα αντίθετα δεν είναι αντίθετα, αλλά συμπληρωματικά και το τρίτο είναι το να είσαι παρατηρητής, επειδή αν είσαι παρατηρητής τού πόνου σου, θα μπορέσεις να τον απορροφήσεις.

Αν ταυτιστείς με τον πόνο, δεν θα μπορέσεις να τον απορροφήσεις. Τη στιγμή που ταυτίζεσαι με τον πόνο, θέλεις να τον ξεσκαρτάρεις, να τον πε-τάξείς, να τον ξεφορτωθείς, επειδή είναι οδυνηρός. Αν όμως είσαι παρατηρητής, τότε ο πόνος χάνει όλα του τα αγκάθια. Τότε ο πόνος υπάρχει και εσύ τον παρατηρείς. Εσύ είσαι απλώς ο καθρέφτης. Δεν έχεις καμία σχέση μαζί του.

Η ευτυχία έρχεται και φεύγει, η δυστυχία έρχεται και φεύγει, όμως εσύ βρίσκε-σαι πάντοτε εκεί — ένας καθρέφτης που καθρεφτίζει. Η ζωή έρχεται και φεύγει, ο θάνατος έρχεται και φεύγει, όμως ο καθρέφτης δεν επηρεάζεται από τίποτα.

Όταν είσαι παρατηρητής, δημιουργείται απόσταση. Και μόνο όταν υπάρχει απόσταση, μπορείς να παρατηρήσεις αυτό που συμβαίνει. Είναι μέσα από αυτή την παρατήρηση, μπορείς να μεταμορφώσεις τα κατώτερα μέταλλα σε χρυσό. Μόνο μέσα απ’ αυτή την παρατήρηση γίνεσαι επιστήμονας του εσώτερου, ενας ανεπηρέαστος παρατηρητής. Τώρα ξέρεις ότι τα αντίθετα δεν είναι αντίθετα και μπορούν να μετατρέπονται το ένα στο άλλο. Τότε δεν ασχολείσαι καθόλου με το πώς να απαλλαγείς από τον πόνο, αλλά με το πώς να τον μεταμορφώσεις σε κάτι ευεργετικό. Τότε μεταμορφώνεις το δηλητήριο σε νέκταρ.

OSHΟ
Πονος, η  πυλη  της  σοφιας






Τετάρτη 8 Απριλίου 2015

ΕΙΣΤΕ ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΧΩΡΟ ΚΑΙ ΧΡΟΝΟ






Πιστευετε  οτι  ειστε το  σωμα, επειδη ποτε δεν εχετε  αμφισβητησει  την πεποιθηση σας   οτι ειστε το σωμα,το οποιο, προφανως, γεννιεται και πεθαινει. Ενοσω ζει, ελκυει την προσοχη  και εντυπωσιαζει τοσο πληρως, που σπανια αντιλαμβανεται  κανεις την πραγματικη του φυση. Ειναι σαν να βλεπετε την επιφανεια του ωκεανου και να ξεχνατε τελειως  το τεραστιο βαθος του. Ο κοσμος δεν ειναι τιποτε αλλο παρα η επιφανεια του νου  και ο νους ειναι απειρος. Αυτα  που αποκαλουμε σκεψεις  ειναι απλως κυματισμοι του νου..Οταν ο νους ειναι ησυχος, τοτε αντανακλα την  πραγματικοτητα. Οταν  ειναι περα ως περα ακινητος, τοτε διαλυεται και μονο η πραγματικοτητα  παραμενει..Αυτη  η  πραγματικοτητα  ειναι τοσο συμπαγης, τοσο  πραγματικη και συγκεκριμενη, τοσο πιο απτη απο το νου  και την υλη, ωστε συγκρινομενο μαζι της ακομη και το διαμαντι ειναι μαλακο σαν βουτηρο.
Αυτη η συντριπτικη πραγματικοτητα καθιστα τον κοσμο  ονειρικο, ομιχλωδη, ξεκαρφωτο.
Δειτε  απλως το προσωπο, που φανταζεστε οτι ειναι ο  εαυτος σας, σαν τμημα  του  κοσμου που συλλαμβανετε στο νου σας, και κοιταξτε  το νου απεξω, γιατι εσεις δεν ειστε ο νους. Στο  κατω-κατω,το μονο σας προβλημα ειναι η προθυμη ταυτιση του εαυτου με οτιδηποτε αντιλαμβανεστε. Εγκαταλειψτε αυτη τη  συνηθεια, θυμηθειτε πως δεν ειστε οτι αντιλαμβανεστε, χρησιμοποιηστε τη δυναμη της αγρυπνης  αποστασιοποιησης. Δειτε τον εαυτο σας  μεσα σε ολα οσα ζουν και η συμπεριφορα σας  θα εκφρασει το οραμα σας.. Απο την στιγμη που θα συνειδητοποιησετε, οτι δεν υπαρχει τιποτε σε αυτον τον κοσμο που να μπορειτε να το πειτε δικο σας, τον βλεπετε απεξω, οπως βλεπετε ενα θεατρικο  εργο στη σκηνη, η μια κινηματογραφικη ταινια στην οθονη, θαυμαζοντας και απολαμβανοντας, αλλα στην  πραγματικοτητα αμετακινητος. Οσο φανταζεστε τον εαυτο σας ως κατι απτο και στερεο, ενα πραγμα αναμεσα σε πραγματα, αληθινα υπαρχοντα σε χρονο και χωρο, βραχυβιο και ευθραυστο, φυσικα θα ειστε ανησυχος για την επιβιωση και την αναπτυξη σας. Οταν ομως γνωρισετε οτι ο εαυτος σας ειναι περα  απο χωρο και χρονο- σε επαφη μαζι τους μονο  στο σημειο εδω και τωρα, και  ομως διαποτιζει και περιεχει τα παντα, απροσιτος, ακαταμαχητος, ατρωτος-δε θα φοβαστε πια. Γνωριστε τον εαυτο σας οπως ειστε, δεν υπαρχει αλλο γιατρικο για το φοβο..Πρεπει να μαθετε να σκεφτεστε και να αισθανεστε πανω σε αυτες τις κατευθυντηριες γραμμες, αλλιως θα παραμεινετε επ αοριστον στο προσωπικο επιπεδο επιθυμιας και φοβου, κερδους και απωλειας, ακμης και παρακμης. Ενα προσωπικο προβλημα δεν μπορει να λυθει  στο δικο του επιπεδο. Η ιδια η επιθυμια της ζωης ειναι ο αγγελιοφορος του θανατου, οπως και η λαχταρα  να ειναι κανεις  ευτυχισμενος ειναι το περιγραμμα της θλιψης. Ο κοσμος ειναι ενας ωκεανος πονου και φοβου, αγχους  και απογνωσης. Οι απολαυσεις   ειναι σαν τα ψαρια, λιγες και γρηγορες, ερχονται σπανια και φευγουν γρηγορα. Ενας  ανθρωπος  χαμηλης  νοημοσυνης  πιστευει, παρολες τις ενδειξεις, οτι αποτελει μια εξαιρεση και οτι ο κοσμος του χρωσταει  την ευτυχια. Ο κοσμος ομως δεν μπορει να δωσει αυτο που δεν εχει  απατηλος  στην ουσια του, δεν μπορει να ειναι καθολου  χρησιμος για την πραγματικη ευτυχια. Δεν μπορει να ειναι  αλλιως. Αναζητουμε το πραγματικο, ,επειδη  ειμαστε δυστυχεις  στο απατηλο. Η ευτυχια  ειναι η πραγματικη μας  φυση και δεν θα ησυχασουμε ποτε  μεχρι να τη βρουμε. Ομως, σπανιως γνωριζουμε που να την  αναζητησουμε. Απο την στιγμη που καταλαβαινετε οτι ο κοσμος δεν ειναι τιποτε αλλο παρα  μια λανθασμενη αποψη της πραγματικοτητας, και δεν ειναι αυτο που φαινεται να ειναι, απαλλασσεστε απο τις καταληψεις του. Μονο οτι ειναι   συμβατο με την πραγματικη σας  υπαρξη  μπορει να σας κανει ευτυχισμενο κι ο κοσμος, οπως τον αντιλαμβανεστε, ειναι η κατηγορηματικη  απορριψη της.
Παραμεινετε απολυτως ηρεμος και παρατηρηστε οτι ερχεται στην επιφανεια του νου. Απορριψτε το γνωστο,καλωσοριστε το μεχρι τωρα αγνωστο κι απορριψτε το κι αυτο  με τη σειρα του. Με αυτον τον τροπο φθανετε  σε μια κατασταση, οπου δεν υπαρχει γνωση, μονο υπαρξη, στην οποια η ιδια η υπαρξη ειναι γνωση.
Το να γνωριζετε μεσω της υπαρξης, ειναι αμεση γνωση. Βασιζεται στην ταυτιση του παρατηρητη  και του παρατηρουμενου. Η εμμεση γνωση  βασιζεται στην αισθηση  και τη μνημη, στην εγγυτητα του αντιλαμβανομενου και του αντιληπτου και καθοριζεται απο την αντιπαραθεση αυτων των δυο. Το ιδιο ισχυει και για την ευτυχια. Συνηθως  πρεπει να ειστε  λυπημενος για να γνωρισετε τη χαρα και χαρουμενος για να γνωρισετε τη λυπη. Η αληθινη ευτυχια ειναι αναιτια, και δεν μπορει να εξαφανιστει απο ελλειψη ερεθισματος. Δεν ειναι το αντιθετο της θλιψης  περιλαμβανει καθε θλιψη και πονο.Η εσωτερικη  ευτυχια  ειναι συντριπτικα πραγματικη. Σαν τον ηλιο στον ουρανο, οι εκφρασεις της μπορει να ειναι συννεφιασμενες, η ιδια ομως δεν ειναι ποτε   απουσα.
Ο φοβος ειναι το μονο προβλημα. Γνωριστε τον εαυτο σας ως ανεξαρτητο  και θα απαλλαγειτε  απο το φοβο  και τις σκιες του.
Η διαφορα αναμεσα στην ευχαριστηση και στην ευτυχια ειναι οτι, η ευχαριστηση  εξαρταται απο τα πραγματα,  η ευτυχια  οχι.
Οσο  πιστευουμε  πως χρειαζομαστε τα πραγματα για να μας κανουν  ευτυχισμενους, επισης θα πιστευουμε οτι στην απουσια  τους πρεπει να ειμαστε δυστυχισμενοι. Ο νους παντα διαμορφωνεται συμφωνα με τις πεποιθησεις του. Εξ ου και η σπουδαιοτητα του να πειστει κανεις οτι δε χρειαζεται  να εξωθηθει στην ευτυχια οτι, απεναντιας, η ευχαριστηση ειναι περισπασμος κι ενοχληση, επειδη  απλως και μονο διογκωνει την ψευτικη πεποιθηση, οτι δηλαδη χρειαζεται κανεις να εχει και να κανει διαφορα πραγματα  για να ειναι ευτυχισμενος, ενω στην πραγματικοτητα ισχυει ακριβως το αντιθετο.
Εσεις δεν σκεφτεστε την ευτυχια, παρα μονο οταν ειστε δυστυχισμενος.Ενας ανθρωπος που λεει<< Τωρα ειμαι ευτυχισμενος>>, βρισκεται αναμεσα σε δυο λυπες- μια παρελθουσα, και μια μελλουσα.Αυτη  η ευτυχια  ειναι απλως και μονο εξαψη, που προκαλειται  σαν ανακουφιση απο καποιον πονο. Η πραγματικη ευτυχια ειναι τελειως μη αυτοσυνειδητη. Εκφραζεται καλυτερα αρνητικα:<< δεν υπαρχει κανενα προβλημα σε μενα, δεν εχω τιποτε που να με ανησυχει>>.
Σε τελικη αναλυση ο εσχατος σκοπος ειναι να φθασουμε σε ενα σημειο, οπου η πεποιθηση αυτη , αντι να ειναι  μονο λεκτικη, να  βασιζεται στην πραγματικη και παντα παρουσα εμπειρια.
Την εμπειρια της κενοτητας, της απαλλαγης απο αναμνησεις και προσδοκιες, ειναι σαν την ευτυχια των ανοιχτων χωρων, των νιατων, της ανεσης χρονου ενεργειας για δραστηριοτητα, ανακαλυψη, περιπετεια. Να ανακαλυψουμε το συμπαν εξωτερικα και το απειρο εσωτερικα, οπως ειναι στην πραγματικοτητα, μεσα στο μεγα νου και στη μεγαλη καρδια του Θεου το νοημα και ο σκοπος της υπαρξης, το μυστικο του  πονου, η λυτρωση της ζωης απο την αγνοια.


ΣΡΙ   ΝΙΣΑΡΓΚΑΝΤΑΤΤΑ  ΜΑΧΑΡΑΤΖ
ΕΙΜΑΙ    ΕΚΕΙΝΟ