Τετάρτη 30 Νοεμβρίου 2011

ΜΙΑ ΞΕΧΩΡΙΣΤΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ




Οι  σαμανοι  του  αρχαιου   μεξικου   ονομασαν  < συμμαχους> τις   ανεξηγητες  δυναμεις  που  δρουσαν  πανω  τους.  Τις   αποκαλουσαν  <συμμαχους> επειδη  πιστευαν  οτι  μπορουσαν  να τις  χρησιμοποιησουν  συμφωνα  με τις  επιταγες   της   καρδιας  τους ,αντιληψη  η  οποια  αποδειχτηκε    μαλλον  μοιραια  για  τους   σαμανους  αυτους, καθως  αυτο  που  ονομαζαν <συμμαχο>  δεν  ειναι  παρα  ενα  ον   χωρις  σωματικη  υποσταση,  που  υπαρχει  στο  συμπαν.
Οι  σημερινοι  σαμανοι  τα  αποκαλουν  ανοργανα   οντα.
Το  να  αναρωτιεται  κανεις  ποια  ειναι η   λετουργεια  των  συμμαχων  ειναι    σαν   να  αναρωτιεται    τι    κανουμε       εμεις  οι  ανθρωποι    σε  αυτο  τον   κοσμο.  Απλως    βρισκομαστε   εδω,  αυτο     ειναι  ολο.  Και  οι  συμμαχοι  βρισκονται   κι  αυτοι  εδω,  σαν  κι  εμας   και  ισως   υπηρχαν   εδω   πριν   απο  μας..



Η ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ



 Δε   με  νοιαζει τι   δουλεια  κανεις.  Θελω  να  ξερω  τι   ειναι  αυτο  που  λαχταρας,  κι  αν  τολμας  να  ονειρευτεις  πως  ικανοποιεις   τον  ποθο  της  καρδιας  σου.
 Δε με  νοιαζει ποσο χρονων  εισαι.  Θελω  να  ξερω  αν   θα  ρισκαρεις   να  φανεις  τρελος   για  χαρη  της  αγαπης,  του  ονειρου  σου,    της   περιπετειας   του  να  εισαι  ζωντανος.
Δε  μα  νοιαζει   ποιοι   πλανητες  σκοτεινιαζουν   τη  σεληνη  σου.  Θελω   να  ξερω   αν  εχεις  ποτε  αγγιξει   τον  πυρηνα  της  δικιας  σου   λυπης,  αν  σε  ανοιξανε   οι  προδοσιες   της   ζωης  η,  αντιθετα,  αν   συρρικνωθηκες  και  εκλεισες,  απο  φοβο   μην  πονεσεις  περισσοτερο.  
Θελω  να  ξερω  αν   μπορεις    να  κατσεις  παρεα  με  τον  πονο,  το  δικο  μου   η  το  δικο σου,  χωρις  να  προσπαθησεις   να  τον κρυψεις  η  να  τον  απαλυνεις  η  να τον   μπαλωσεις..
Θελω  να  ξερω  αν  μπορεις να   ζησεις  τη   χαρα,  τη  δικια μου  η  τη  δικια σου,   αν  μπορεις  να  χορεψεις   με  καθε  μοριο  του    κορμιου  σου  και  να  αφησεις  την εκσταση  να σε  πλημμυρισει  μεχρι  τις   ακρες  των   δαχτυλων  σου,  χωρις  να  μας   ορμηνευεις  να  ειμαστε   προσεκτικοι  η   ρεαλιστες,  χωρις   να  μας  θυμιζεις  τους  ανθρωπινους  περιορισμους..
Δε  με  νοιαζει   αν  η  ιστορια  που  μου  λες  ειναι  αληθινη.  Θελω   να  ξερω  αν  μπορεις  να  απογοητευσεις   καποιον  αλλο  για να   μεινεις  πιστος  στον  εαυτο  σου..
Αν  μπορεις  να  εισαι   απιστος    και  παρολα  αυτα   να  εισαι  αξιος   εμπιστοσυνης..
Θελω  να  ξερω  αν  μπορεις  να  δεις την  ομορφια,  ακομα   κι   αν δεν  ειναι  ομορφη   η  καθε  σου  μερα,  και  αν μπορεις  να  την κανεις   πηγη  της  ζωης  σου..
θελω   να  ξερω  αν   μπορεις  να  ζησεις   με την  αποτυχια,   τη  δικια σου,  η  τη δικια  μου,  και  παρολα  αυτα  να  στεκεσαι   στην  ακρη  της  λιμνης  και   να  φωναζεις  στο   ασημι  της  πανσεληνου  <<  ΝΑΙ..>>
Δε  με    νοιαζει  να  μαθω   που  ζεις   η  ποσα   χρηματα  εχεις. Θελω να   ξερω  αν  μπορεις  να  σηκωθεις   μετα τη  νυχτα  του  πονου  και  της  απογνωσης,  εξαντλημενος  και  πληγωμενος  μεχρι  το  κοκκαλο  και  να  κανεις  οτι  χρειζεται να  γινει  για  να  ταισεις  τα  παιδια.
Δε με  νοιαζει  ποιους   γνωριζεις   η  πως  εφτασες  ως εδω.
Θελω να  ξερω  αν  θα σταθεις   μεσα  στη  φωτια  μαζι  μου,  χωρις  να  κανεις  πισω.
Δε   με  νοιαζει   που  η τι η  με ποιους  σπουδασες. Θελω  να  ξερω τι ειναι  αυτο  μεσα  σου   που σε  κρατα   οταν τα   παντα   γυρω  σου  καταρρεουν .
Θελω να   ξερω  αν  μπορεις  να  μεινεις  μονος  με  τον εαυτοσου  κι  αν  στα   αληθεια  σου   αρεσει  η  συντροφια  σου  στις  αδειες  ωρες  της   σιωπης...



Oriah   Mountain   Dreamer
Ινδιανα    Πρεσβυτερη

Τετάρτη 9 Νοεμβρίου 2011

ΜΕΤΡΗΣΑ ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΜΟΥ


 

«Μέτρησα τα χρόνια μου και συνειδητοποίησα, ότι μου υπολείπεται λιγότερος χρόνος ζωής απ' ότι έχω ζήσει έως τώρα...
Αισθάνομαι όπως αυτό το παιδάκι που κέρδισε μια σακούλα καραμέλες: τις πρώτες τις καταβρόχθισε με λαιμαργία αλλά όταν παρατήρησε ότι του απέμεναν λίγες, άρχισε να τις γεύεται με βαθιά απόλαυση.
Δεν έχω πια χρόνο για ατέρμονες συγκεντρώσεις όπου συζητούνται, καταστατικά, νόρμες, διαδικασίες και εσωτερικοί κανονισμοί, γνωρίζοντας ότι δε θα καταλήξει κανείς πουθενά.
Δεν έχω πια χρόνο για να ανέχομαι παράλογους ανθρώπους που παρά τη χρονολογική τους ηλικία, δεν έχουν μεγαλώσει.
Δεν έχω πια χρόνο για να λογομαχώ με μετριότητες.
Δε θέλω να βρίσκομαι σε συγκεντρώσεις όπου παρελαύνουν παραφουσκωμένοι εγωισμοί.
Δεν ανέχομαι τους χειριστικούς και τους καιροσκόπους.
Με ενοχλεί η ζήλια και όσοι προσπαθούν να υποτιμήσουν τους ικανότερους για να οικειοποιηθούν τη θέση τους, το ταλέντο τους και τα επιτεύγματα τους.
Μισώ, να είμαι μάρτυρας των ελαττωμάτων που γεννά η μάχη για ένα μεγαλοπρεπές αξίωμα. Οι άνθρωποι δεν συζητούν πια για το περιεχόμενο... μετά βίας για την επικεφαλίδα.
Ο χρόνος μου είναι λίγος για να συζητώ για τους τίτλους, τις επικεφαλίδες. Θέλω την ουσία, η ψυχή μου βιάζεται...Μου μένουν λίγες καραμέλες στη σακούλα...
Θέλω να ζήσω δίπλα σε πρόσωπα με ανθρώπινη υπόσταση.
Που μπορούν να γελούν με τα λάθη τους.
Που δεν επαίρονται για το θρίαμβό τους.
Που δε θεωρούν τον εαυτό τους εκλεκτό, πριν από την ώρα τους.
Που δεν αποφεύγουν τις ευθύνες τους.
Που υπερασπίζονται την ανθρώπινη αξιοπρέπεια
Και που το μόνο που επιθυμούν είναι να βαδίζουν μαζί με την αλήθεια και την ειλικρίνεια.
Το ουσιώδες είναι αυτό που αξίζει τον κόπο στη ζωή.
Θέλω να περιτριγυρίζομαι από πρόσωπα που ξέρουν να αγγίζουν την καρδιά των ανθρώπων...
Άνθρωποι τους οποίους τα σκληρά χτυπήματα της ζωής τους δίδαξαν πως μεγαλώνει κανείς με απαλά αγγίγματα στην ψυχή.
Ναι, βιάζομαι, αλλά μόνο για να ζήσω με την ένταση που μόνο η ωριμότητα μπορεί να σου χαρίσει.
Σκοπεύω να μην πάει χαμένη καμιά από τις καραμέλες που μου απομένουν...Είμαι σίγουρος ότι ορισμένες θα είναι πιο νόστιμες απ'όσες έχω ήδη φάει.
Σκοπός μου είναι να φτάσω ως το τέλος ικανοποιημένος και σε ειρήνη με τη συνείδησή μουκαι τους αγαπημένους μου.
Εύχομαι και ο δικός σου να είναι ο ίδιος γιατί με κάποιον τρόπο θα φτάσεις κι εσύ...»

 Mario  di   Andrade

Τετάρτη 2 Νοεμβρίου 2011

ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΟΥ ΑΕΤΟΥ

















Η   δυναμη   που   κυβερνα   το  πεπρωμενο  ολων  των  ανθρωπινων  οντων   ονομαζεται    Αετος,
οχι    επειδη   ειναι   αετος   η   εχει  σχεση  με  τον  αετο,  αλλα  επειδη  εμφανιζεται  στο  ματι  του 
ενορατικου  σαν  ενας  πελωριος   καταμαυρος  αετος,  που  στεκεται  ψηλα,       φτανοντας  στο  απειρο.
...................................................................................................................................
Ο   Αετος   καταβροχθιζει    την   επιγνωση   ολων  των   πλασματων  που,  καθως   την   μια  στιγμη
ειναι   ζωντανα   πανω  στη  γη    και  την  αλλη    εχουν   πεθανει,   εχουν  γλιστρησει   στο  ραμφος 
του  Αετου,  σαν  ενα  σμηνος   απο  πυγολαμπιδες,   για   να  συναντησουν  αυτο   απο   οπου 
εκπορευτηκαν,   το  λογο  που  ειχαν  καποτε  ζωη.   Ο    Αετος   αποσυνθετει  αυτες   τις   μικροσκοπικες    φλογες,  τις  λειαινει,    οπως  ενας  βυρσοδεψης  τεντωνει  ενα   κομματι  δερμα,
κι  επειτα    τις    καταβροχθιζει.
Γιατι   ο   Αετος   τρεφεται   με  την  επιγνωση.
.................................................................................................................................
Ο  Αετος,  αυτη  η  δυναμη  που   κυβερνα  το  πεπρωμενο  ολων   των  ζωντων,  αντανακλα  εξισου
και   ταυτοχρονα ολα      αυτα  τα  ζωντανα  πλασματα.  Συνεπως, δεν  υπαρχει  λογος   ενας  ανθρωπος
να  προσευχηθει   στον   Αετο,  να  του  ζητησει  χαρες,   να  ελπισει   στο  ελεος  του.
Το   ανθρωπινο   μερος του  Αετου  ειναι  πολυ  ασημαντο    για  να  κινησει   το  συνολο..
....................................................................................................................................
Σε   καθε   ζωντανο  πλασμα  εχει  δοθει  η  δυναμη,  αν  το   επιθυμει,  να  αναζητησει  ενα  ανοιγμα
προς  την  ελευθερια    και   να  περασει  απο μεσα του.
Ειναι  φανερο  στον  ενορατικο  που  βλεπει  το   ανοιγμα,  και  στα  πλασματα  που  περνουν  μεσα
απο  αυτο,  οτι  το   δωρο  αυτο  εχει  δοθει   στον   Αετο   προκειμενου  να  διαιωνισει  την  επιγνωση.

Καρλος    Καστανεντα