Τετάρτη 14 Σεπτεμβρίου 2011

Ο ΤΡΟΧΟΣ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ



O  θανατος  ειναι  ο  μονιμος  συντροφος  μας.
Βρισκεται   παντοτε    στα αριστερα   μας  και  πισω  μας,
σε   αποσταση  τοση  οση  ενος  τεντωμενου χεριου,
και   ειναι  ο μονος   σοφος  συμβουλος   του  πολεμιστη.
Οποτε   αισθανεται  οτι  ολα   πανε  στραβα  και   προκειται 
να  εκμηδενιστει, μπορει   να στραφει  προς  το  θανατο του
και   να τον  ρωτησει  αν τα  πραγματα  εχουν  ετσι στα  αληθεια.
Ο  θανατος του  θα του  πει  οτι  κανει  λαθος, οτι  τιποτα   δεν   εχει
πραγματικη   σημασια  εκτος  απο  το  αγγιγμα  του.
Ο θανατος   του  θα  του  πει  <<Δε  σε  εχω   αγγιξει  ακομα >>.

**********************************************
 Για  ενα  μεσο  ανθρωπο  ο  κοσμος  ειναι  αλλοκοτος
επειδη, αν δεν  τον  βαριεται  τον αντιμαχεται.
Για  εναν   πολεμιστη  ο  κοσμος  ειναι   αλλοκοτος
επειδη  ειναι  μεγαλειωδης,   μυστηριωδης   και  απεραντος.
Ο  πολεμιστης  πρεπει   να  αναλαμβανει  την ευθυνη  του
οτι  βρισκεται   εδω,  σε  αυτο τον  υπεροχο  κοσμο,
 σε   τουτη   τη   μοναδικη  εποχη.....

***************************************
Οσο   ενας   ανθρωπος αισθανεται  πως  ειναι  οτι
πιο   σημαντικο  υπαρχει  στον  κοσμο,
δεν  μπορει  πραγματικα  να  εκτιμησει  τον  κοσμο  γυρω  του.
Μοιαζει   σαν  αλογο  με  παρωπιδες, το  μονο  που  βλεπει
ειναι   ο  εαυτος   του,
ξεκκομενος  απο  οτιδηποτε  αλλο...




Καρλος       Καστανεντα




































Δευτέρα 5 Σεπτεμβρίου 2011

ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΖΕΝ

















Η  μοναχη  Τσιγιονο  μελετουσε  για  χρονια,
μα  αδυνατουσε   να βρει  την  φωτιση.
Μια   νυχτα,  μετεφερε   εναν  παλιο  κουβα,
γεματο   με  νερο.
Καθως   περπατουσε, παρατηρουσε,
την  αντανακλαση  της   πανσεληνου
μεσα στο  νερο   του  κουβα.
Ξαφνικα,  τα  καλαμενια  χερουλια
που  κρατουσαν  τον  κουβα  ενωμενο
εσπασαν  και  ο  κουβας   διαλυθηκε.
Το  νερο   χυθηκε,
η  αντανακλαση    του  φεγγαριου
εξαφανιστηκε
και   η  τσιγιονο  φωτιστηκε.
Εγραψε   αυτους   τους   στιχους.

Απο    δω    κι   απο  κει
τον  κουβα  να  κρατησω  προσπαθησα
ελπιζοντας   πως  το  αδυναμο 
καλαμι   ποτε  δεν  θα  εσπαγε.

Ξαφνικα  ο  πατος   επεσε.
Ουτε  νερο  ουτε φεγγαρι    στο  νερο.
Η  κενοτητα   στα  χερια  μου