Πέμπτη 20 Δεκεμβρίου 2012
Ο ΤΡΟΧΟΣ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ
Οταν ενας ανθρωπος ανησυχει, η απελπισια του τον κανει να προσκολλαται σε οτιδηποτε και απο την στιγμη που εχει προσκολληθει ειναι γραφτο να εξαντληθει η να εξαντλησει οποιονδηποτε η οτιδηποτε ειναι αυτο απο το οποιο κρεμεται. Απο την αλλη, ενας πολεμιστης- κυνηγος ξερει οτι θα βρει θηραματα στις παγιδες του ξανα και ξανα, και γιαυτο δεν ανησυχει Η ανησυχια καθιστα καποιον διαθεσιμο, ασυναισθητα διαθεσιμο.
Ο πολεμιστης κυνηγος ερχεται σε προσωπικη επαφη με τον κοσμο του, κι ωστοσο παραμενει απροσιτοςγια αυτο τον κοσμο. Τον αγγιζει ελαφρα, μενει εκει για οσο χρειαζεται και επειτα απομακρυνεται γρηγορα, διχως να αφησει πισω του ουτε ιχνος.
Το να εισαι πολεμιστης -κυνηγος δε σημαινει απλα να στηνεις παγιδες. Ενας πολεμιστης- κυνηγος δεν πιανει το θηραμα του επειδη στηνει παγιδες η επειδη γνωριζει ολες τις συνηθειες της λειας του, αλλα επειδη ο ιδιος δεν εχει συνηθειες. Αυτο ειναι το πλεονεκτημα του.Δε μοιαζει καθολου με ζωα που κυνηγα, τα οποια χαρακτηριζονται απο συγκεκριμενες συνηθειες και προβλεψιμες ιδιορρυθμιες. Ειναι ελευθερος, ρευστος, απροβλεπτος.
Ο πολεμιστης πρεπει να μαθει να κανει την καθε πραξη του να εχει σημασια, αφου προκειται να μεινει σε αυτο τον κοσμο μονο για λιγο- στην πραγματικοτητα παρα πολυ λιγο για να βιωσει ολα τα θαυματα του..
Οι πραξεις εχουν δυναμη. Ειδικα οταν ο πολεμιστης δρα γνωριζοντας οτι οι πραξεις αυτες ειναι η τελευταια του μαχη. Υπαρχει μια παραξενη πληροτητα στο να δρα κανεις γνωριζοντας πως οτι κανει μπορει να ειναι η τελευταια του πραξη πανω στη γη..
Ο πολεμιστης πρεπει να εστιαζει την προσοχη του στον κρικο που συνδεει τον ιδιο με τον θανατο του. Χωρις τυψεις, λυπη η ανησυχια, πρεπει να εστιαζει την προσοχη του στο γεγονος οτι δεν εχει αρκετο χρονο και ετσι να αφηνει τις πραξεις του να ακολουθουν αναλογη ροη. Πρεπει να επιτρεπει σε καθεμια απο τις πραξεις του να ειναι η τελευταια του μαχη πανω στη γη.. Μονο κατω απο αυτες τις προυποθεσεις οι πραξεις του θα φερουν μεσα τους την εναρετη δυναμη τους.
Αλλιως, για οσο ζει, θα ειναι οι πραξεις ενος ανοητου.
Ο θανατος μας περιμενει, και αυτη η πραξη που τελουμε τωρα μπορει να ειναι η τελευταια μας μαχη πανω στη γη. Την ονομαζω μαχη, γιατι ειναι ενας αγωνας. Οι περισσοτεροι ανθρωποι ακολουθουν μια διαδοχη πραξεων χωρις αγωνα η σκεψη. Αντιθετα, ο πολεμιστης - κυνηγος υπολογιζει καθετι που κανει. Και εφοσον διαθετει βαθεια γνωση του θανατου του, βαδιζει με συνεση, λες και καθε πραξη του ειναι η τελευταια του μαχη. Μονο ενας ανοητος θα αδυνατουσε να συλλαβει το πλεονεκτημα του πολεμιστη-κυνηγου εναντι των συνανθρωπων του. Ο πολεμιστης αντιμετωπιζει την τελευταια του μαχη με το σεβασμο που της αρμοζει. Ειναι φυσικο λοιπον, κανοντας την τελευταια του πραξη πανω στη γη, να δωσει τον καλυτερο του εαυτο. Ειναι πιο ευχαριστο ετσι. Αμβλυνει το φοβο του..
Ο πολεμιστης ειναι ενας αμεμπτος, αψογος κυνηγος, ο οποιος επιδιωκει τη δυναμη δε βρισκεται εκτος εαυτου ουτε εχει χασει τα λογικα του ουτε διαθετει το χρονο η τη διαθεση να παραπλανησει η να πει ψεματα στον εαυτο του η να κανει λανθασμενη κινηση. Αυτο που διακυβευεται ειναι παρα πολυ υψηλο για να κανει κατι τετοιο. Αυτο που διακυβευεται ειναι η μεθοδικα δομημενη ζωη του, που του εχει παρει τοσο καιρο να ενδυναμωσει και να τελειοποιησει.
Δεν προκειται να την πεταξει απο το παραθυρο κανοντας ανοητα κακη εκτιμηση των πραγματων,εκλαμβανοντας κατι ως κατι αλλο..
Αποσπασματα απο το Ταξιδι στο Ιξτλαν.
του Καρλος Καστανεντα.
Παρασκευή 7 Δεκεμβρίου 2012
Απολλώνιος Τυανεύς - Για τη ζωή και το θάνατο
Ούτε γεννιέται αληθινά κάτι ούτε φθείρεται ποτέ, μόνο τη μία γίνεται ορατό, και ύστερα αόρατο. Και το μεν πρώτο συμβαίνει λόγω παχύτητος της ύλης, το δε δεύτερο, λόγω λεπτότητος της ουσίας, η οποία είναι πάντα ίδια και διαφέρει κατά την κίνηση και τη στάση.
Διότι αυτό είναι αναγκαστικά το ίδιον της μεταβολής, που δεν γίνεται από κάπου έξω, αλλά το μεν Όλον μεταβάλλεται στα μέρη, τα δε μέρη στο Όλον, λόγω της ενότητος του Παντός.
Κανείς δεν πρόκειται ν' ανεβεί στην πλάτη σου, αν εσύ δε σκύψεις.
Μάρτιν Λ. Κινγκ
ΥΠ ΟΨΙΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΛΑΟΥ
Το πρώτο βήμα για να εξοντώσεις ένα έθνος, είναι να διαγράψεις τη μνήμη του.
Να καταστρέψεις τα βιβλία του, την κουλτούρα του, την ιστορία του.
Μετά να βάλεις κάποιον να γράψει νέα βιβλία, να κατασκευάσει μια νέα παιδεία, να επινοήσει μια νέα ιστορία ...
Δεν θα χρειαστεί πολύς καιρός για να αρχίσει αυτό το έθνος να ξεχνά ποιο είναι και ποιο ήταν.
Ο υπόλοιπος κόσμος γύρω του θα το ξεχάσει ακόμα πιο γρήγορα».
Μίλαν Κούντερα (Το βιβλίο του γέλιου και της λήθης)
Η ΠΑΡΑΚΜΗ ΤΟΥ ΔΗΜΟΥ
Οι ελληνικές πόλεις νοσούν. Οι πολιτευόμενοι και διαχειριστές των κοινών δωροδοκούνται και εξαγοράζονται. Κι όσο για τη μεγάλη μάζα των πολιτών, είτε δεν αντιλαμβάνονται τα όσα διαπράττουν οι κυβερνώντες, είτε τα αντιλαμβάνονται αλλά δεν αντιδρούν, βυθισμένοι όπως είναι στην ραστώνη και την άνεση της καθημερινότητας.
Από τούτη την αρρώστια έχουν προσβληθεί παντού οι πάντες - απλώς ο καθένας τρέφει την ψευδαίσθηση ότι η συμφορά δεν θα χτυπήσει τη δική του πόρτα, αλλά θα διασφαλίσει τα δικά του συμφέροντα εκμεταλλευόμενος τους κινδύνους των άλλων.
Με αποτέλεσμα, οι λαοί να χάνουν την ελευθερία τους λόγω υπερβολικής και αντίθετης προς τις επιταγές των καιρών ραθυμίας, ενώ οι προεστοί, που πίστευαν ότι ξεπουλούν τα πάντα εκτός από τους εαυτούς τους, αντιλαμβάνονται τώρα ότι το πρώτο πράγμα που εκχώρησαν ήταν ο εαυτός τους.
ΔΗΜΟΣΘΕΝΗΣ - ΚΑΤΑ ΑΘΗΝΑΙΩΝ.- 4ος αιώνας π.χ.
Ένα έθνος μπορεί να επιζήσει από τους ανόητους και ακόμα και τους φιλόδοξούς του. Αλλά δεν μπορεί να επιζήσει από την προδοσία στο εσωτερικό του.
Ένας εχθρός προ των πυλών είναι λιγότερο τρομερός γιατί είναι γνωστός και κρατά την σημαία του υψωμένη. Αλλά οι προδότες που κινούνται μεταξύ των εγκλείστων ελεύθερα, οι δικοί τους ύπουλοι ψίθυροι που σιγοψιθυρίζονται μέσα σ΄ όλες τις αυλές, ακούονται μέχρι τις αίθουσες της κυβέρνησης της ίδιας... γιατί ο προδότης δεν φαίνεται καθόλου ως προδότης: Μιλά με εκφράσεις γνωστές στα θύματά του, και φορά τα πρόσωπά τους και τα ενδύματά τους, απευθύνεται στη μικροψυχία που βρίσκεται βαθιά στις ψυχές όλων των ανθρώπων. Σαπίζει τη ψυχή ενός έθνους, εργάζεται κρυφά και άγνωστος στη νύχτα για να υπονομεύσει τους στυλοβάτες της πόλης μολύνει το πολιτικό σώμα, έτσι ώστε να μην μπορεί πλέον να αντισταθεί. Ο δολοφόνος πρέπει να είναι λιγότερο τρομακτικός.
ΚΙΚΕΡΩΝ
Όταν ρωτήσανε κάποτε τον Σωκράτη να τους δώσει τον ορισμό του μορφωμένου ανθρώπου, δεν ανέφερε τίποτε για την συσσώρευση γνώσεων. "Η μόρφωση," είπε, "είναι θέμα συμπεριφοράς"...
Ποιους ανθρώπους λοιπόν θεωρώ μορφωμένους;
-Πρώτους απ' όλους αυτούς που ελέγχουν δυσάρεστες καταστάσεις, αντί να ελέγχονται από αυτές....
-Αυτούς που αντιμετωπίζουν όλα τα γεγονότα με γενναιότητα και λογική.
-Αυτούς που είναι έντιμοι σε όλες τους τις συνδιαλλαγές.
-Αυτούς που αντιμετωπίζουν γεγονότα δυσάρεστα και ανθρώπους αντιπαθείς καλοπροαίρετα.
-Αυτούς που ελέγχουν τις απολαύσεις τους.
ΣΩΚΡΑΤΗΣ (ο κατά Σωκράτη ορισμός του μορφωμένου)
Η Ψυχή σαν Πεταλούδα
Η πεταλούδα στους παραδοσιακούς πολιτισμούς ήταν σύμβολο της ψυχής, επειδή αλλάζει από γήινη κάμπια, μέσω διάλυσης σε ουράνιο φτερωτό πλάσμα. Υποδηλώνει αναγέννηση και ανάσταση και όπως και ο διπλός πέλεκυς είναι ένα σύμβολο της Μεγάλης Θεάς.
Οι Ελληνες απεικόνιζαν την Ψυχή των νεκρών σαν μικρά φτερωτά όντα, ως πτηνά, νυκτερίδες, χρυσαλλίδες, τα οποία καλούνται και "ψυχές". Στην Ινδία μία άσπρη πεταλούδα είναι ένα πνεύμα νεκρού, ενώ στον Χριστιανισμό ήταν σύμβολο Ανάστασης, επειδή τα στάδια της ανάπτυξής της είναι ζωή, θάνατος και Ανάσταση. Μερικές φορές απεικονίζεται στο χέρι του Χριστού. Από τις Μυκήνες του 1500πΧ, προέρχεται αυτή η πεταλούδα, που αντιπροσωπεύει την Μεγάλη Μητέρα. Οπως και εκείνη, έτσι και η πεταλούδα, περιέχει μέσα της όλες τις προηγούμενες ενσαρκώσεις, και την υπόσχεση των μελλοντικών γεννεών. Το σχήμα θυμίζει τον Μινωικό διπλό Πέλεκυ.
"Παρασυρμένη πρός την εκτυφλωτική φλόγα της λάμπας,
η νυχτερινή πεταλούδα είναι καταδικασμένη να χαθεί μες
το πηχτό λάδι. Η αστόχαστη ψυχή, που αφήνει κάθε ευκαιρία
να αγωνιστεί με τον δαίμονα της πλάνης, τον σαρκαστικό,
θα ξαναγυρίζει πάλι πρός την γή, σκλάβα του Mara
(η προσωποποίηση του πειρασμού, αυτό που σκοτώνει την Ψυχή)
Κοίτα τις λεγεώνες τις ψυχές! Παρατήρησε πως περιπλανιούνται
πάνω από την τρικυμισμένη θάλασσα τηs ανθρώπινης ζωής,
πως αιμόφυρτες, εξαντλημένες, με σπασμένες φτερούγες,
πέφτουνε η μία ύστερα από την άλλη μές τα φουσκωμένα κύματα.
Στη "Φωνή της Σιγής",που η Ε.Π.Μπλαβάτσκυ μετέφρασε,- μεταφέροντας έτσι στην Δύση αποσπάσματα από το "Βιβλίο των Χρυσών Κανόνων", ένα αρχαίο έργο της Ανατολής, που ήταν γραμμένο στην Ιερατική γλώσσα "Senzar"-, συναντάμε την ίδια αντίληψη για την Ψυχή σαν Πεταλούδα.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)