Οταν ενας ανθρωπος ανησυχει, η απελπισια του τον κανει να προσκολλαται σε οτιδηποτε και απο την στιγμη που εχει προσκολληθει ειναι γραφτο να εξαντληθει η να εξαντλησει οποιονδηποτε η οτιδηποτε ειναι αυτο απο το οποιο κρεμεται. Απο την αλλη, ενας πολεμιστης- κυνηγος ξερει οτι θα βρει θηραματα στις παγιδες του ξανα και ξανα, και γιαυτο δεν ανησυχει Η ανησυχια καθιστα καποιον διαθεσιμο, ασυναισθητα διαθεσιμο.
Ο πολεμιστης κυνηγος ερχεται σε προσωπικη επαφη με τον κοσμο του, κι ωστοσο παραμενει απροσιτοςγια αυτο τον κοσμο. Τον αγγιζει ελαφρα, μενει εκει για οσο χρειαζεται και επειτα απομακρυνεται γρηγορα, διχως να αφησει πισω του ουτε ιχνος.
Το να εισαι πολεμιστης -κυνηγος δε σημαινει απλα να στηνεις παγιδες. Ενας πολεμιστης- κυνηγος δεν πιανει το θηραμα του επειδη στηνει παγιδες η επειδη γνωριζει ολες τις συνηθειες της λειας του, αλλα επειδη ο ιδιος δεν εχει συνηθειες. Αυτο ειναι το πλεονεκτημα του.Δε μοιαζει καθολου με ζωα που κυνηγα, τα οποια χαρακτηριζονται απο συγκεκριμενες συνηθειες και προβλεψιμες ιδιορρυθμιες. Ειναι ελευθερος, ρευστος, απροβλεπτος.
Ο πολεμιστης πρεπει να μαθει να κανει την καθε πραξη του να εχει σημασια, αφου προκειται να μεινει σε αυτο τον κοσμο μονο για λιγο- στην πραγματικοτητα παρα πολυ λιγο για να βιωσει ολα τα θαυματα του..
Οι πραξεις εχουν δυναμη. Ειδικα οταν ο πολεμιστης δρα γνωριζοντας οτι οι πραξεις αυτες ειναι η τελευταια του μαχη. Υπαρχει μια παραξενη πληροτητα στο να δρα κανεις γνωριζοντας πως οτι κανει μπορει να ειναι η τελευταια του πραξη πανω στη γη..
Ο πολεμιστης πρεπει να εστιαζει την προσοχη του στον κρικο που συνδεει τον ιδιο με τον θανατο του. Χωρις τυψεις, λυπη η ανησυχια, πρεπει να εστιαζει την προσοχη του στο γεγονος οτι δεν εχει αρκετο χρονο και ετσι να αφηνει τις πραξεις του να ακολουθουν αναλογη ροη. Πρεπει να επιτρεπει σε καθεμια απο τις πραξεις του να ειναι η τελευταια του μαχη πανω στη γη.. Μονο κατω απο αυτες τις προυποθεσεις οι πραξεις του θα φερουν μεσα τους την εναρετη δυναμη τους.
Αλλιως, για οσο ζει, θα ειναι οι πραξεις ενος ανοητου.
Ο θανατος μας περιμενει, και αυτη η πραξη που τελουμε τωρα μπορει να ειναι η τελευταια μας μαχη πανω στη γη. Την ονομαζω μαχη, γιατι ειναι ενας αγωνας. Οι περισσοτεροι ανθρωποι ακολουθουν μια διαδοχη πραξεων χωρις αγωνα η σκεψη. Αντιθετα, ο πολεμιστης - κυνηγος υπολογιζει καθετι που κανει. Και εφοσον διαθετει βαθεια γνωση του θανατου του, βαδιζει με συνεση, λες και καθε πραξη του ειναι η τελευταια του μαχη. Μονο ενας ανοητος θα αδυνατουσε να συλλαβει το πλεονεκτημα του πολεμιστη-κυνηγου εναντι των συνανθρωπων του. Ο πολεμιστης αντιμετωπιζει την τελευταια του μαχη με το σεβασμο που της αρμοζει. Ειναι φυσικο λοιπον, κανοντας την τελευταια του πραξη πανω στη γη, να δωσει τον καλυτερο του εαυτο. Ειναι πιο ευχαριστο ετσι. Αμβλυνει το φοβο του..
Ο πολεμιστης ειναι ενας αμεμπτος, αψογος κυνηγος, ο οποιος επιδιωκει τη δυναμη δε βρισκεται εκτος εαυτου ουτε εχει χασει τα λογικα του ουτε διαθετει το χρονο η τη διαθεση να παραπλανησει η να πει ψεματα στον εαυτο του η να κανει λανθασμενη κινηση. Αυτο που διακυβευεται ειναι παρα πολυ υψηλο για να κανει κατι τετοιο. Αυτο που διακυβευεται ειναι η μεθοδικα δομημενη ζωη του, που του εχει παρει τοσο καιρο να ενδυναμωσει και να τελειοποιησει.
Δεν προκειται να την πεταξει απο το παραθυρο κανοντας ανοητα κακη εκτιμηση των πραγματων,εκλαμβανοντας κατι ως κατι αλλο..
Αποσπασματα απο το Ταξιδι στο Ιξτλαν.
του Καρλος Καστανεντα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου