Η ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΤΟΥ ΕΑΥΤΟΥ

                   Κανεις δεν ειναι φτωχος, ω Μπικα,
                  Γιατι ολοι εχουν παρει ρουμπινια στις σακουλες τους.
                  Να  λυσουν ομως τον κομπο
                  Δεν ξερουν
                   Και για τουτο ειναι φτωχοι.
                                                               Ινδος  Αγιος



Δεν  υπαρχει μεγαλυτερο η σημαντικοτερο προβλημα που να αντιμετωπιζει ο ανθρωπος, απο το προβλημα της πιθανης επιγνωσεως της ιδιας  του συνειδησεως, της βαθειας σημασιας για την θεσι που κατεχει στον κοσμο, σαν συνολο, και για το Σκοπο που πρεπει πρωτα να ανακαλυψη και επειτα να επιδιωξη.
<< Η συνειδησις αυτη του <<Εαυτου>>   ειναι η αρχαιοτερη μεταφυσικη εμπειρια, η οποια, ενω παροτρυνει τον ανθρωπο να εισδυση στα ενδοτερα του ειναι του, τον κανει ταυτοχρονα να εισδυση στο συμπαν. Δεν  μπορουμε να παρατηρουμε αυτο το συμπαν, οπως θα μπορουσαμε να το κανουμε για ενα θεαμα μπροστα στα ματια μας, γιατι εμεις οι ιδιοι ειμαστε μερος αυτου του συμπαντος, βοηθουμε στην διαμορφωσι του, ειμαστε συναυτουργοι σε ενα ειδος δραματος, του οποιου  οι περιπετειες  εξαρτωνται απο την υποκειμενικη μας ζωη  που εκφραζει τα πολυμορφα επεισοδια της. Οι συγκινησιακες μας καταστασεις δεν πρεπει να θεωρουνται σαν απλα τυχαια συμβαντα που ενδιαφερουν μονο τους εαυτους μας  και στις οποιες   το συμπαν παραμενει ασυγκινητο, γιατι χαρις σε αυτες εισδυουμε στο εσωτερικο του, συμμετεχουμε στις ενδοτατες λειτουργιες της ζωης του και επιτυγχανομε την αποκαλυψι του μυστηριου του>>.(ΛΑΒΕΛ)

Η  ανθρωπινη επστημη ειναι περιφερειακη και βασικα κεντροφυξ, μελετα το ορατο μερος του αισθητου κοσμου,την επιφανεια  πανω στην οποια σαν να λεμε, η σκεψις αντανακλαται πανω στον εαυτον της. Η  πνευματικη επιστημη, ειναι αντιθετα κεντρομολος μελετα την εσωτερικη σκεψη απο εσωτερικα πεδια, απο οπου προχωρει ολο και σε βαθυτερα πεδια, προσεγγιζοντας ολο και περισσοτερο  στο Απολυτο  απο το οποιο προερχεται καθε ζωη, και το οποιο ειναι  η μια και μονη πραγματικοτης.
Σε εμας, που ειμαστε, σαν να λεμε, περιτυλιγμενοι σε ενας ειδος παγερης ακινησιας, δεν αρμοζει να αποφυγουμε ολες τις  φρικιασεις του ατομικου μας οντος, στις προσπαθειες  μας να αντικρυσουμε ενα κοσμο απο τον οποιο εχουμε εξορισθει και ο οποιος ειναι  δυνατον  να γινει θεατος  μονο απο μια απροσωπη διανοια. Αντιθετα, απο την ιδια προσπαθεια του καθημερινου μας αγωνος, για να αποκτησουμε την πιο οξεια συνειδηση της αεναης συζητησεως με τον εαυτο μας κατα την οποιαν τα <<Εγω>> μας σχηματιζονται, εισχωρουμε μεσα στην καρδια αυτης της πραγματικοτητας.
Εμεις οι ανθρωποι ειμαστε τοσο απασχολημενοι με την μελετη του εξωτρικου κοσμου ωστε εχουμε ξεχασει τελειως να μελετησουμε τον εσωτερικο κοσμο.
Ειναι περιεργο το οτι ενω ολοι πρεπει να βαδισουμε την ατραπο της ζωης, ελαχιστοι ξερουν που πηγαινουν.
<<Ποσο λιγο ξερουμε αυτο που ειμαστε !
Ποσο λιγοτερο αυτο, που μπορουσαμε να ειμαστε!>> (ΒΥΡΩΝ)
Για πολλα χρονια δεχθηκαμε την παραδοση για την υπαρξη δυο κοσμων, ο ενας ειναι ο κοσμος των φαινομενων, ο αλλος ο κοσμος των υπαρξεων.Παραδεχθηκαμε οτι μονον τα φαινομενα ειναι ευπροσιτα σε εμας, γιατι η γνωση των πραγματων προυποθετει παντα την συνδεση του ειναι μας με αυτα.Ειναι ομως λαθος, να φανταζομαστε  οτι πισω απο αυτες τις φαινομενικοτητες, υπαρχουν αληθινα πραγματα που μπορουν να γινουν αντιληπτα απο ενα πιο διεισδυτικο βλεμμα, γιατι ο θεατης μπορει μονο να παρατηρηση  το πραγμα που ατενιζει απο τα εξω.Τα παντα, το καθε τι, συνεπως, ειναι αναγκαστικα μια εμφανιση. Στην πραγματιοτητα, η αληθεια μπορει να γνωσθη μονο μεσα μας και οχι εξω απο μας.Ο ανθρωπος, πρεπει να στρεψη το βλεμμα  του εντος του, για να αρχισει την πιο θαυμαστη  απο ολες τις εξερευνησεις, εφοσον η ευτυχια ερχεται μονον απο μεσα μας.
Η θεια αρμονια αντηχει ολογυρα μας κι ομως τοσο χονδροειδης ειναι η φυσις μας ωστε δεν την ακουμε.Μονον οταν μπουμε  μεσα στην θεια σιγη  και κλεισουμε τα αυτια μας  στον κοσμο της πλανης, μπορουμε να συλλαβουμε την ουρανια μελωδια, γιατι αλλιως αφηνουμε τον εαυτο μας στις πλανες της φαντασιας  μα και αποκομιζουμε πικρια και δυστυχια.
Η ανακαλυψις του εαυτου ειναι πριν απο ολα  μια πραξη εσωτερικης απομονωσεως.Τοτε ο εξωτερικος κοσμος αποσυρεται και σβυνει, οπως συμβαινει  με τον πιο ωραιο σκηνικο διακοσμο οταν το εργο ειναι δραματικο, γρηγορα ομως  δοκιμαζουμε την χαρα της αποκαλυψεως, ο κοσμος τωρα δεν ειναι πια ενα αντικειμενο εξω απο εμας, ενα αινιγμα που πρεπει να λυσουμε δεν τον θεωρουμε πια << εκ των εξω>> αλλα << εκ των εσω>>. Το μυστικο του ειναι  μυστικο μας.
Η ανακαλυψις αυτη   αντι να μας προξενει μια αισθηση δυστυχιας , γινεται μια πηγη θαρρους  και φωτος και γρηγορα αρχιζουμε να υποφερουμε οταν αρνουμαστε να αντλησουμε απο  την πηγη αυτη.
Ετσι λοιπον, αφου ζησει κανεις για πολυ καιρο στον κοσμο σαν ξενος, οταν ζητηση καταφυγιο στην μονωση, αντικρυζει ενα νεο κοσμο που τον καλωσοριζει  και σιγα σιγα επιτυγχανει  μια αμεση εποπτεια ανωτερων πεδιων.
Στο μυστηριο της οικειας μεγαλης μονωσεως το ατομο και το υπερτατο Ον ατενιζονται προσωπον προς προσωπον, γιατι το πρωτο επιστρεφει  στον αρχικο του Εαυτον
Στην αληθινη καρδια της ιδιας μου υποκειμενικοτητας  ανακαλυπτω την αληθινη πραγματικοτητα και οχι στο παρδαλο θεαμα που εκτειθεται στα ματια μου. Ειναι αντιφατικο να αναζητω για υπαρξι εξω απο τον εαυτο μου, εφοσον εξω απο το Εαυτου, βρισκω μονο μια εμφανισι για μενα, πρεπει λοιπον να ζητησω γιαυτην  στο βαθος του ειναι μου αφου Εγω, τουλαχιστον , συμμετεχω στην υπαρξι.
Για να κατανοησουμε αυτη την αληθεια δεν χρειαζεται  ικανοτης, απαιτειται μονο εσωτερικη ευλαβεια και<< προθυμο αυτι>>. Η αληθεια αποκαλυπτεται μονο σε εκεινους που την αναζητουν και την αγαπουν. Ο μεγαλος σκοπος της πνευματικης εξασκησεως ειναι η απολυτη Ενωσις με το αρχεγονο Εαυτου.
Η  αναγεννησις  αυτη, ειναι η δευτερα γεννησις ειναι εκεινο που οι χριστιανοι  ονομασαν << επιφοιτησιν του Αγιου Πνευματος>>.
Η εσωτερικη φωτισις συνδεεται με μια απειρη αγαπη για το θειον-η εσωτερικη αυτη φλογα, η ταυτοχρονη αγαπη και γνωσις, οταν γεννηθει, υψωνεται και αυξανει, εως οτου τελικα, μεσω  ενος ειδους απροσωπης εκστασεως, ολοκληρο το ειναι μας φλεγεται με μια υπερτατη επιθυμια για ενωση.
Ονομαζουμε απροσωπη  αυτη τη καταστασι της ενορασεως κατα την οποιαν η σκεψις μας δεν διαιρειται πια σε ενα σκεπτομενο υποκειμενο και ενα εξωτερικο κοσμο, αλλα μαλλον ο εξωτερικος κοσμος διαλυεται δια της ολοκληρωσεως(συγχωνευσεως) του στην προσωπικη μας συνειδηση.
Η προσωπικη μας συνειδηση δεν εκμηδενιζεται  διολου. Νιρβανα δεν ειναι η καταργησις της προσωπκοτητος, αλλα αντιθετως, η εντελεια της......
<<Το απογειον  της πραγματικοτητος μπορει να πραγματοποιηθη μονο μεσα στο Εαυτου>>.....ΒΟΥΔΑΣ



Απο το βιβλιο η Ατραπος  των Διδασκαλων

Τζουλιαν    Τζονσον