Ο πολεμιστης γνωριζει οτι ειναι απλως ενας ανθρωπος. Το μονο που τον στενοχωρει ειναι οτι η ζωη ειναι τοσο συντομη, που δεν μπορει να αδραξει και να βιωσει ολα οσα θα ηθελε.
Αλλα για τον πολεμιστη αυτο δεν ειναι προβλημα ειναι απλως κριμα....
Το να νιωθει σημαντικος τον κανει δυσκινητο, αδεξιο και ματαιοδοξο. Για να γινει καποιος
πολεμιστης πρεπει να ειναι αβαρης και ρευστος.
Ο πολεμιστης δεν ανησυχει ποτε για τον φοβο του.Αντιθετα, συλλογιζεται το θαυμα του να βλεπει κανεις τη ροη της ενεργειας. Ολα τα υπολοιπα δεν ειναι παρα περιττα και ασημαντα.
Μονο ενας παλαβος θα αναλαμβανε το εργο να γινει ανθρωπος της γνωσης με τη θεληση του.
Ενας σωφρων ανθρωπος πρεπει να παραπλανηθει για να ξεκινησει κατι τετοιο..
Υπαρχουν παρα πολυ που θα αναλαμβαναν προθυμα ενα τετοιο εγχειρημα, ομως αυτοι δε μετρανε. Ειναι συνηθως μισοτρελοι κι ευθραυστοι. Μοιαζουν με φλασκια που απεξω φαινονται μια χαρα, αλλα μολις τα γεμισεις με νερο, μολις λιγο τα πιεσεις, γινονται κομματια.
Ο πιο αποτελεσματικος τροπος να ζει κανεις ειναι ο τροπος του πολεμιστη. Ο πολεμιστης μπορει να αγωνια και να στοχαζεται προτου λαβει μια αποφαση, αλλα απο την στιγμη που την λαμβανει βαδιζει τον δρομο του, ελευθερος απο ανησυχιες οι στοχασμους.
Υπαρχουν εκατομμυρια αλλες αποφασεις που τον περιμενουν. Αυτος ειναι ο δρομος του πολεμιστη...
Ο πολεμιστης σκεφτεται το θανατο του οταν τα πραγματα γυρω του γινονται ομιχλωδη.
Το μονο που ταραζει την ψυχη μας ειναι η ιδεα του θανατου..
Ο θανατος ειναι παντου. Ο θανατος μπορει να ειναι τα φωτα ενος αυτοκινητου στην κορυφη ενος λοφου, περα μακρια. Μπορει να παραμενουν ορατα για λιγο και επειτα να χαθουν στο σκοταδι λες και τα σαρωσε ενα φτυαρι -μονο για λιγο ομως, γιατι συντομα θα ξαναφανουν στην κορυφη ενος αλλου λοφου, για να χαθουν και παλι.
Αυτα ειναι τα φωτα πανω στην κεφαλη του θανατου. Ο θανατος τα φοραει σαν καπελο και επειτα καλπαζει, κερδιζοντας εδαφος, πλησιαζοντας μας ολο και περισσοτερο. Μερικες φορες σβηνει τα φωτα του, ομως ο θανατος δεν σταματα ποτε..
Καθε ψηγμα γνωσης που μετατρεπεται σε δυναμη εκπορευεται απο το θανατο.
Ο θανατος συνεισφερει με το εσχατο αγγιγμα, και οτι αγγιζει ο θανατος πραγματι μετατρεπεται σε δυναμη.
Μονο η σκεψη του θανατου προσφερει στον πολεμιστη την ανεξαρτησια που θα του επιτρεψει
να εγκαταλειψει τον εαυτο του, μπροστα σε οτιδηποτε.
Ξερει οτι ο θανατος του τον παραμονευει και δεν θα του δωσει το χρονο να αγκιστρωθει σε κατι,
κι ετσι λοιπον δοκιμαζει , χωρις λαχταρα, τα παντα..
Καρλος Καστανεντα
Αποσπασματα απο το μια Ξεχωριστη Πραγματικοτητα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου