ΤΟΛΜΑ ΤΙΣ ΠΥΛΕΣ ΝΑ ΑΝΟΙΞΕΙΣ ΜΕ ΟΡΜΗ

«Οταν με τόλμη τα φτερά ανοίγει
η φαντασία
Kαι στο αιώνιο προσδοκά ν' ανυψωθεί
Μια στάλα τόπος μπορεί να της αρκεί,
Μόλις στη δίνη των καιρών χάσει
την ευτυχία.
Η έγνοια βαθιά μες στην καρδιά φωλιάζει,
Kρυφές πληγές σκάβει και μας σπαράζει.
Μας κλέβει κάθε μας χαρά και κάθε ηρεμία
Kαι πάντοτε σκεπάζεται με νέα προσωπεία.
Πότε χωράφι, σπίτι κ' οικογένεια εμφανίζει,
Αλλοτε δηλητήριο, μαχαίρι και φωτιά,
Τρέμει κανείς το άγνωστο με κάθε του
ματιά,
Kι ό,τι δεν έχασε, με δάκρυ το ποτίζει.
Δε μοιάζω στους Θεούς! Προχώρησα πολύ!
Με το σκουλήκι μοιάζω, που σκάβει μες στη γη.
Σ' αυτό που σέρνεται και ζει μέσα
στη σκόνη,
Ωσπου αγνώστου πέλμα με βία το σκοτώνει!
Δεν είναι σκόνη, αυτός ο τοίχος ο ψηλός,
που με χιλιάδες ράφια με πλακώνει;
Η ανόητη φλυαρία που με ζώνει
και προς τον σκώρο με σπρώχνει διαρκώς;
Εδώ θα βρω, ό,τι δεν έμαθα με τόσους
κόπους;
Θα ξεφυλλίζω τόμους τα βιβλία,
Για να δω πως τυραννία βασανίζει τους
ανθρώπους
Τόλμα τις πύλες ν' ανοίξεις με ορμή,
Που τις κοιτά κανείς, μα δεν τις πλησιάζει,
Ηρθε η ώρα να δείξεις με πυγμή,
Πως ο άνθρωπος μπροστά στο θείο δε
δειλιάζει:
Μην τρέμεις μπροστά στη σκοτεινή σπηλιά,
Που σε κατάρα μετατρέπει την κάθε
φαντασία,
Μα να περνάς, χωρίς να δίνεις σημασία,
Από το στόμιο που ξερνά της κόλασης
φωτιά -
Με διαύγεια το βήμα να τολμήσεις,
Εστω και στο Μηδέν αν τερματίσεις!»



Αποσπασμα  απο  το πρωτο  μερος της
τραγωδιας  του  γκαιτε