Της εφερνε δωρα αφανερωτα .Κι ανεμωνες βρεγμενες απο την παχνη του πρωινου. Kαι μικρες πυγολαμπιδες. Για να γινουν αστρα στο χλωμο χρυσο των μαλλιων της.
Τον στοιχειωνε τις νυχτες. Απο ολους τους ανθρωπους τον απομακρυνε. Κι ο κοσμος εμοιαζε για αυτον σαν μια εικονα θολη,κιτρινισμενη απο τον χρονο. Κανενα ρολοι δεν μετρουσε τις ωρες διπλα της. Κι αυτος καθοταν εκει, μαγεμενος μεσα στον λοφο. Του εδωσε να πιει το μαγικο παλιο κρασι,που οταν το πινεις ολα τα ξεχνας. Ολα. Εκτος απο την Βασιλισσα των Ξωτικων..
από το βιβλίο " Νεράιδες και ξωτικά"
από το βιβλίο " Νεράιδες και ξωτικά"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου