Η ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΤΟΥ ΕΑΥΤΟΥ

                   Κανεις δεν ειναι φτωχος, ω Μπικα,
                  Γιατι ολοι εχουν παρει ρουμπινια στις σακουλες τους.
                  Να  λυσουν ομως τον κομπο
                  Δεν ξερουν
                   Και για τουτο ειναι φτωχοι.
                                                               Ινδος  Αγιος



Δεν  υπαρχει μεγαλυτερο η σημαντικοτερο προβλημα που να αντιμετωπιζει ο ανθρωπος, απο το προβλημα της πιθανης επιγνωσεως της ιδιας  του συνειδησεως, της βαθειας σημασιας για την θεσι που κατεχει στον κοσμο, σαν συνολο, και για το Σκοπο που πρεπει πρωτα να ανακαλυψη και επειτα να επιδιωξη.
<< Η συνειδησις αυτη του <<Εαυτου>>   ειναι η αρχαιοτερη μεταφυσικη εμπειρια, η οποια, ενω παροτρυνει τον ανθρωπο να εισδυση στα ενδοτερα του ειναι του, τον κανει ταυτοχρονα να εισδυση στο συμπαν. Δεν  μπορουμε να παρατηρουμε αυτο το συμπαν, οπως θα μπορουσαμε να το κανουμε για ενα θεαμα μπροστα στα ματια μας, γιατι εμεις οι ιδιοι ειμαστε μερος αυτου του συμπαντος, βοηθουμε στην διαμορφωσι του, ειμαστε συναυτουργοι σε ενα ειδος δραματος, του οποιου  οι περιπετειες  εξαρτωνται απο την υποκειμενικη μας ζωη  που εκφραζει τα πολυμορφα επεισοδια της. Οι συγκινησιακες μας καταστασεις δεν πρεπει να θεωρουνται σαν απλα τυχαια συμβαντα που ενδιαφερουν μονο τους εαυτους μας  και στις οποιες   το συμπαν παραμενει ασυγκινητο, γιατι χαρις σε αυτες εισδυουμε στο εσωτερικο του, συμμετεχουμε στις ενδοτατες λειτουργιες της ζωης του και επιτυγχανομε την αποκαλυψι του μυστηριου του>>.(ΛΑΒΕΛ)

Η  ανθρωπινη επστημη ειναι περιφερειακη και βασικα κεντροφυξ, μελετα το ορατο μερος του αισθητου κοσμου,την επιφανεια  πανω στην οποια σαν να λεμε, η σκεψις αντανακλαται πανω στον εαυτον της. Η  πνευματικη επιστημη, ειναι αντιθετα κεντρομολος μελετα την εσωτερικη σκεψη απο εσωτερικα πεδια, απο οπου προχωρει ολο και σε βαθυτερα πεδια, προσεγγιζοντας ολο και περισσοτερο  στο Απολυτο  απο το οποιο προερχεται καθε ζωη, και το οποιο ειναι  η μια και μονη πραγματικοτης.
Σε εμας, που ειμαστε, σαν να λεμε, περιτυλιγμενοι σε ενας ειδος παγερης ακινησιας, δεν αρμοζει να αποφυγουμε ολες τις  φρικιασεις του ατομικου μας οντος, στις προσπαθειες  μας να αντικρυσουμε ενα κοσμο απο τον οποιο εχουμε εξορισθει και ο οποιος ειναι  δυνατον  να γινει θεατος  μονο απο μια απροσωπη διανοια. Αντιθετα, απο την ιδια προσπαθεια του καθημερινου μας αγωνος, για να αποκτησουμε την πιο οξεια συνειδηση της αεναης συζητησεως με τον εαυτο μας κατα την οποιαν τα <<Εγω>> μας σχηματιζονται, εισχωρουμε μεσα στην καρδια αυτης της πραγματικοτητας.
Εμεις οι ανθρωποι ειμαστε τοσο απασχολημενοι με την μελετη του εξωτρικου κοσμου ωστε εχουμε ξεχασει τελειως να μελετησουμε τον εσωτερικο κοσμο.
Ειναι περιεργο το οτι ενω ολοι πρεπει να βαδισουμε την ατραπο της ζωης, ελαχιστοι ξερουν που πηγαινουν.
<<Ποσο λιγο ξερουμε αυτο που ειμαστε !
Ποσο λιγοτερο αυτο, που μπορουσαμε να ειμαστε!>> (ΒΥΡΩΝ)
Για πολλα χρονια δεχθηκαμε την παραδοση για την υπαρξη δυο κοσμων, ο ενας ειναι ο κοσμος των φαινομενων, ο αλλος ο κοσμος των υπαρξεων.Παραδεχθηκαμε οτι μονον τα φαινομενα ειναι ευπροσιτα σε εμας, γιατι η γνωση των πραγματων προυποθετει παντα την συνδεση του ειναι μας με αυτα.Ειναι ομως λαθος, να φανταζομαστε  οτι πισω απο αυτες τις φαινομενικοτητες, υπαρχουν αληθινα πραγματα που μπορουν να γινουν αντιληπτα απο ενα πιο διεισδυτικο βλεμμα, γιατι ο θεατης μπορει μονο να παρατηρηση  το πραγμα που ατενιζει απο τα εξω.Τα παντα, το καθε τι, συνεπως, ειναι αναγκαστικα μια εμφανιση. Στην πραγματιοτητα, η αληθεια μπορει να γνωσθη μονο μεσα μας και οχι εξω απο μας.Ο ανθρωπος, πρεπει να στρεψη το βλεμμα  του εντος του, για να αρχισει την πιο θαυμαστη  απο ολες τις εξερευνησεις, εφοσον η ευτυχια ερχεται μονον απο μεσα μας.
Η θεια αρμονια αντηχει ολογυρα μας κι ομως τοσο χονδροειδης ειναι η φυσις μας ωστε δεν την ακουμε.Μονον οταν μπουμε  μεσα στην θεια σιγη  και κλεισουμε τα αυτια μας  στον κοσμο της πλανης, μπορουμε να συλλαβουμε την ουρανια μελωδια, γιατι αλλιως αφηνουμε τον εαυτο μας στις πλανες της φαντασιας  μα και αποκομιζουμε πικρια και δυστυχια.
Η ανακαλυψις του εαυτου ειναι πριν απο ολα  μια πραξη εσωτερικης απομονωσεως.Τοτε ο εξωτερικος κοσμος αποσυρεται και σβυνει, οπως συμβαινει  με τον πιο ωραιο σκηνικο διακοσμο οταν το εργο ειναι δραματικο, γρηγορα ομως  δοκιμαζουμε την χαρα της αποκαλυψεως, ο κοσμος τωρα δεν ειναι πια ενα αντικειμενο εξω απο εμας, ενα αινιγμα που πρεπει να λυσουμε δεν τον θεωρουμε πια << εκ των εξω>> αλλα << εκ των εσω>>. Το μυστικο του ειναι  μυστικο μας.
Η ανακαλυψις αυτη   αντι να μας προξενει μια αισθηση δυστυχιας , γινεται μια πηγη θαρρους  και φωτος και γρηγορα αρχιζουμε να υποφερουμε οταν αρνουμαστε να αντλησουμε απο  την πηγη αυτη.
Ετσι λοιπον, αφου ζησει κανεις για πολυ καιρο στον κοσμο σαν ξενος, οταν ζητηση καταφυγιο στην μονωση, αντικρυζει ενα νεο κοσμο που τον καλωσοριζει  και σιγα σιγα επιτυγχανει  μια αμεση εποπτεια ανωτερων πεδιων.
Στο μυστηριο της οικειας μεγαλης μονωσεως το ατομο και το υπερτατο Ον ατενιζονται προσωπον προς προσωπον, γιατι το πρωτο επιστρεφει  στον αρχικο του Εαυτον
Στην αληθινη καρδια της ιδιας μου υποκειμενικοτητας  ανακαλυπτω την αληθινη πραγματικοτητα και οχι στο παρδαλο θεαμα που εκτειθεται στα ματια μου. Ειναι αντιφατικο να αναζητω για υπαρξι εξω απο τον εαυτο μου, εφοσον εξω απο το Εαυτου, βρισκω μονο μια εμφανισι για μενα, πρεπει λοιπον να ζητησω γιαυτην  στο βαθος του ειναι μου αφου Εγω, τουλαχιστον , συμμετεχω στην υπαρξι.
Για να κατανοησουμε αυτη την αληθεια δεν χρειαζεται  ικανοτης, απαιτειται μονο εσωτερικη ευλαβεια και<< προθυμο αυτι>>. Η αληθεια αποκαλυπτεται μονο σε εκεινους που την αναζητουν και την αγαπουν. Ο μεγαλος σκοπος της πνευματικης εξασκησεως ειναι η απολυτη Ενωσις με το αρχεγονο Εαυτου.
Η  αναγεννησις  αυτη, ειναι η δευτερα γεννησις ειναι εκεινο που οι χριστιανοι  ονομασαν << επιφοιτησιν του Αγιου Πνευματος>>.
Η εσωτερικη φωτισις συνδεεται με μια απειρη αγαπη για το θειον-η εσωτερικη αυτη φλογα, η ταυτοχρονη αγαπη και γνωσις, οταν γεννηθει, υψωνεται και αυξανει, εως οτου τελικα, μεσω  ενος ειδους απροσωπης εκστασεως, ολοκληρο το ειναι μας φλεγεται με μια υπερτατη επιθυμια για ενωση.
Ονομαζουμε απροσωπη  αυτη τη καταστασι της ενορασεως κατα την οποιαν η σκεψις μας δεν διαιρειται πια σε ενα σκεπτομενο υποκειμενο και ενα εξωτερικο κοσμο, αλλα μαλλον ο εξωτερικος κοσμος διαλυεται δια της ολοκληρωσεως(συγχωνευσεως) του στην προσωπικη μας συνειδηση.
Η προσωπικη μας συνειδηση δεν εκμηδενιζεται  διολου. Νιρβανα δεν ειναι η καταργησις της προσωπκοτητος, αλλα αντιθετως, η εντελεια της......
<<Το απογειον  της πραγματικοτητος μπορει να πραγματοποιηθη μονο μεσα στο Εαυτου>>.....ΒΟΥΔΑΣ



Απο το βιβλιο η Ατραπος  των Διδασκαλων

Τζουλιαν    Τζονσον




                                                                 

ΜΙΑ ΣΚΕΨΗ

Ο δρομος του πολεμιστη ειναι σκοτεινος, μυστηριος, γεματος παγιδες, και παραξενες καταστασεις, ειναι ενας λαβυρινθος που σε βγαζει παλι και  παλι   στο σημειο απο οπου ξεκινησες και η καθε απογοητευση που δοκιμαζεις  απο αυτο σε αποθαρρυνει, σε θολωνει, και ετσι η ξαναπροσπαθεις, η μετα απο καποιες προσπαθειες τα παρατας.Ο δρομος ειναι μοναχικος και οι εχθροι πολλοι, ο πολεμιστης πρεπει να τους αντιμετωπισει για μπορεσει να προχωρησει, εχθροι που εμφανιζονται με τα προσωπα των ανθρωπων που συνανταμε η βρισκονται γυρω μας , και εδω ειναι το μεγαλο λαθος που πρεπει να κατανοηθει, γιατι ολοι αυτοι οι φαινομενικα εχθροι δεν ειναι παρα το καμουφλαζ ενας πολυ μεγαλυτερου και δυνατοτερου εχθρου του ιδιου μας του εαυτου, ενος εχθρου που φοβομαστε να αντιμετωπισουμε κατα προσωπο, και προτιμουμε να πολεμαμε με κατι που ειναι εξω απο εμας και που πολυ εικολα θα μπορουμε να δικαιολογηθουμε για τις πραξεις μας η τα λαθη μας.
Ο δρομος του πολεμιστη ειναι σκοτεινος και μυστηριος, ομως οταν τον διανυσεις το σκοταδι γινεται φως και το μυστηριο μαγεια.


Ναγουαλ

ΤΟ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΘΑΥΜΑ

Ρωτησε καποιος ενα δασκαλο  του Ζεν, <<Ποιο  ειναι το μεγαλυτερο θαυμα  στον κοσμο;>>
Ο δασκαλος  απαντησε,<<Καθομαι  εδω μονος με τον εαυτο μου.>>
Τι σημαινει αυτη η παραβολη;
Δεν  προκειται  για  παραβολη, αλλα για γεγονος.Δες  αυτο ακριβως που λεει, χωρις να ψαχνεις για κανενος ειδους  κρυμμενη σημασια. Ειναι σαν ενα τριανταφυλλο...μια απλη δηλωση. Αν αρχισεις να ψαχνεις   τι ακριβως σημαινει, θα σου ξεφυγει η σημασια του. Η σημασια ειναι  εκει, ειναι προφανης, δεν υπαρχει αναγκη να ψαξεις για αυτην. Τη  στιγμη που αρχιζεις  να ψαχνεις για σημασια σχετικα με τοσο απλα γεγονοτα, υφαινεις φιλοσοφιες, δημιουργεις μεταφυσικες.Και μετα συνεχιζεις με αυτο και με εκεινο και απομακρυνεσαι παρα πολυ απο το γεγονος.
Ειναι μια απλη  δηλωση.Ο δασκαλος  του Ζεν ειπε, << Καθομαι εδω  μονος με τον εαυτο μου.>>
Αυτο ειναι το μεγαλυτερο θαυμα. Το να εισαι μονος ειναι το μεγαλυτερο κατορθωμα. Ολοι οι ανθρωποι αισθανονται παντα την αναγκη του αλλου.Υπαρχει μια μεγαλη αναγκη για τον αλλον επειδη κατι λειπει μεσα μας. Εχουμε τρυπες στην υπαρξη μας, που τις γεμιζουμε με την παρουσια του αλλου.Ο αλλος, κατα καποιο τροπο μας ολοκληρωνει. Διαφορετικα ειμαστε ανολοκληρωτοι. Χωρις τον αλλον δεν ξερουμε ποιοι ειμαστε χανουμε την ταυτοτητα μας. Οαλλος γινεται καθρεφτης και μπορουμε να δουμε τα προσωπα μας σε αυτον. Χωρις τον αλλον ριχνομαστε ξαφνικα στους εαυτους μας. Προκαλειται μεγαλη στεναχωρια,  ελλειψη ανεσης, επειδη δεν γνωριζουμε ποιοι ειμαστε. Οταν ειμαστε μονοι, εχουμε για συντροφια μια περιεργη παρεα, μια παρεα που προκαλει αμηχανια. Δεν ξερουμε ποιοι ειμαστε.Με τον αλλον τα πραγματα ειναι ξεκαθαρα, καθορισμενα. Ξερουμε το ονομα, ξερουμε το χαρακτηρα, ξερουμε πως ειναι αντρας η γυναικα, ινδουιστης, χριστιανος, ινδος, αμερικανος...υπαρχουν τροποι για να προσδιορισουμε τον αλλον. Πως προσδιοριζεις ομως τον εαυτο σου;Βαθεια μεσα σου, υπαρχει μια αβυσσος..που δεν προσδιοριζεται. Υπαρχει μια αβυσσος ...κενοτητα Αρχιζεις να γινεσαι ενα με αυτο. Αυτο δημιουργει φοβο. Τρομαζεις , θελεις να τρεξεις προς τον αλλον. Ο αλλος  σε βοηθαει να βγεις εξω, ο αλλος σε βοηθαει να παραμεινεις  εξω. Οταν δεν υπαρχει κανεις, μενεις απλως με την κενοτητα  σου. Κανενας δεν θελει να ειναι μονος. Ο μεγαλυτερος φοβος στον κοσμο ειναι το να μεινει κανεις μονος. Οι ανθρωποι κανουν χιλια δυο πραγματα μονο και μονο για να μην μεινουν μονοι. Μιμεισαι  τους γειτονες σου για να εισαι ακριβως σαν και εκεινους και να μην μεινεις μονος. Χανεις την ατομικοτητα σου, χανεις την μοναδικοτητα σου, γινεσαι απλος μιμος, γιατι αν δεν μιμηθεις θα μεινεις μονος.
Γινεσαι κομματι του πληθους, γινεσαι μελος μιας εκκλησιας, γινεσαι μελος μιας οργανωσης.
Κατα καποιο τροπο θελεις να ενωθεις με ενα πληθος, οπου μπορεις να νιωσεις ανεση,πως δεν εισαι μονος. Αφου υπαρχουν τοσοι ανθρωποι γυρω σου, τοσοι πολλοι μωαμεθανοι σαν κι εσενα, τοσοι πολλοι ινδουιστες σαν κι εσενα, τοσοι πολλοι χριστιανοι, εκατομμυρια χριστιανοι...δεν εισαι μονος.
Το να εισαι μονος ειναι πραγματικα το μεγαλυτερο θαυμα. Αυτο σημαινει  πως τωρα δεν ανηκεις  σε καμια εκκλησια, σε καμια οργανωση, δεν ανηκεις σε καμια θεολογια, δεν ανηκεις σε καμια ιδεολογια-σοσιαλιστικη, κομμουνιστικη,φασιστικη, ινδουιστικη,χριστιανικη,ζαινιστικη,βουδιστικη-δεν ανηκεις.
Απλως  υπαρχεις. Κι εχεις  φτασει στο σημειο να ξερεις πως  να εισαι με τον εαυτο σου.
Οι αναγκες σου για τον αλλον εχουν εξαφανιστει. Δεν εχεις διεξοδους, δεν εχεις καθολου τρυπες, δεν σου λειπει τιποτα, δεν εχεις καθολου ατελειες. Εισαι απλως ευτυχισμενος με το να εισαι ο εαυτος σου. Δεν χρειαζεσαι τιποτα. Η ευτυχια σου ειναι χωρις ορους. Ναι, αυτο ειναι το μεγαλυτερο θαυμα στον κοσμο.Να  θυμασαι ομως, πως ο δασκαλος λεει:<<Ειμαι εδω μονος με τον εαυτο μου.>>Οταν εισαι μοναχικος, εισαι απλως μονος.Και υπαρχει τεραστια διαφορα αναμεσα στη μοναξια και τη μοναχικοτητα. Οταν νιωθεις  μοναξια, σκεφτεσαι τον αλλον, σου λειπει ο αλλος.Η μοναξια ειναι μια αρνητικη κατασταση. Αισθανεσαι πως θα ηταν καλυτερα αν ο αλλος ηταν εκει-ο φιλος σου, η συζυγος σου,η μητερα σου, ο αγαπημενος σου,ο συζυγος σου. Θα ηταν καλο αν ο αλλος ηταν εκει, ομως ο αλλος δεν ειναι.
Η μοναξια ειναι η απουσια του αλλου. Η μοναχικοτητα ειναι η παρουσια του εαυτου. Η μοναχικοτητα ειναι πολυ θετικη. Ειναι μια παρουσια, παρουσια που ξεχειλιζει. Εισαι τοσο γεματος  απο παρουσια, που μπορεις να γεμισεις ολοκληρο το συμπαν με την παρουσια σου και δεν υπαρχει η αναγκη του αλλου. Αν ολος ο κοσμος εξαφανιστει, αυτος ο δασκαλος του Ζεν δεν θα χασει τιποτα. Αν ξαφνικα, με καποιο μαγικο τροπο,εξαφανιστει ολοκληρος ο κοσμος και αυτος ο δασκαλος του Ζεν μεινει μονος, θα ειναι τοσο ευτυχισμενος, οπως παντα.Δεν θα του λειψει τιποτα.Θα αγαπησει αυτην την κενοτητα, αυτο το καθαρο απειρο. Δεν θα του λειψει τιποτα, γιατι εχει ηδη φτασει στο σπιτι του. Ξερει πως ο ιδιος επαρκει στον εαυτο του. Αυτο δεν σημαινει πως ο ανθρωπος που εχει φωτιστει κι εχει φτασει σπιτι του δεν ζει με τους αλλους. Στην πραγματικοτητα, μονον αυτος μπορει να ειναι με αλλους. Ακριβως επειδη ειναι ικανος να ζει με τον εαυτο του, γινεται ικανος να ζει και με αλλους. Αν δεν μπορεις να ζεις  με τον εαυτο σου, πως μπορεις να γινεις ικανος  να ζεις με τους αλλους; Οταν δεν εισαι ικανος να ζεις με βαθεια αγαπη ουτε καν με τον εαυτο σου, πως μπορεις να ζεις με τους αλλους; Οι αλλοι ειναι πολυ μακρια..
Ο ανθρωπος που αγαπαει την μοναχικοτητα του, ειναι ικανος να αγαπησει, αλλα ο ανθρωπος που αισθανεται μοναξια ειναι ανικανος να αγαπησει. Ο ανθρωπος που ειναι ευτυχισμενος  με τον εαυτο του ειναι γεματος απο αγαπη, ρεει. Δεν εχει αναγκη απο την αγαπη κανενος, γιαυτο και μπορει να δωσει. Οταν εσυ ο ιδιος εχεις αναγκη, εισαι ζητιανος, πως ειναι δυνατον να δωσεις; Μα οταν μπορεις να δωσεις, τοτε ερχεται προς το μερος σου πολυ  αγαπη. Προκειται για ανταποκριση, για μια φυσικη ανταποκριση. Το πρωτο μαθημα της αγαπης ειναι το να μαθεις πως να εισαι μονος..

ΟΣΣΟ
Αποσπασμα απο τη Μοναξια στη Μοναχικοτητα

Η ΕΠΙΓΝΩΣΗ ΤΗΣ ΥΠΑΡΞΗΣ ΕΙΝΑΙ ΕΥΔΑΙΜΟΝΙΑ

Δεν ειστε εσεις  μεσα στο σωμα, το σωμα ειναι μεσα σε σας! Ο νους ειναι μεσα σας. Αυτα  συμβαινουν σε  σας.Ειναι  εκει   επειδη εσεις τα βρισκετε  ενδιαφεροντα. Η  ιδια  η φυση σας εχει  την απεριοριστη  ικανοτητα να απολαμβανει.Ειναι  πληρης   ενθουσιασμου και  στοργης.
Εκχεει  την ακτινοβολια  της  πανω σε ολα οσα ερχονται μεσα στην επιγνωση της και  τιποτα δεν αποκλειεται.Δε γνωριζει  το κακο η την ασχημια  ελπιζει, εμπιστευεται, πιστευει, αγαπαει.Εσεις  οι ανθρωποι   δε ξερετε ποσα χανετε με το να μη γνωριζετε τον αληθινο σας εαυτο.Δεν ειστε ουτε το σωμα, ουτε ο νους, ουτε το καυσιμο, ουτε η φωτια.Αυτα  εμφανιζονται κι εξαφανιζονται, υπακουοντας  στους δικους τους νομους.
Αγαπατε, εκεινο που ειστε, τον αληθινο σας εαυτο, κι οτι κι αν κανετε, το κανετε για την ευτυχια σας.
Το  να τον βρειτε,  να τον γνωρισετε και να τον περιποιηθειτε, ειναι η βασικη σας παρορμηση.
Απο αμνημονευτους χρονους αγαπατε τον εαυτο σας,αλλα ποτε με σοφια. Χρησιμοποιηστε το σωμα και το νου σας  σοφα στην υπηρεσια του εαυτου αυτο ειναι ολο. Να  ειστε  αληθινος  προς τον εαυτο σας αγαπηστε τον εαυτο απολυτα. Μην  υποκρινεστε πως αγαπατε τους αλλους  οπως τον εαυτο σας.
Δεν μπορειτε   να τους αγαπησετε, εκτος κι αν εχετε συνειδητοποιησει πως αυτοι ειναι ενα με σας.
Μην προσποιειστε  πως ειστε αυτο που δεν ειστε, μην αρνειστε  να ειστε εκεινο  που ειστε, η αγαπη σας για τους αλλους ειναι το αποτελεσμα της αυτογνωσιας, οχι η αιτια της. Χωρις  της  αυτοπραγματωση, καμια αρετη δεν ειναι γνησια. Οταν θα γνωριζετε   περα απο καθε  αμφιβολια  οτι η ιδια η ζωη ρεει  μεσα απο ολα  οσα  υπαρχουν  και οτι εσεις  ειστε αυτη η ζωη, τοτε θα αγαπατε τα παντα  φυσικα και αυθορμητα. Οταν θα  συνειδητοποιησετε το βαθος και την πληροτητα  της  αγαπη σας για τον εαυτο σας, θα γνωρισετε πλεον οτι καθε εμβυο ον και το συμπαν ολοκληρο περιλαμβανονται  στη στοργη σας.Ομως  οταν  βλεπετε κατι ως χωριστο απο σας, δεν μπορειτε να το αγαπησετε  επειδη φοβαστε. Η αποξενωση προκαλει φοβο, κι ο φοβος βαθαινει  την  αποξενωση.
Προκειται  για εναν φαυλο κυκλο. Μονο  η αυτοπραγματωση μπορει να το σπασει. Κινηθειτε  αποφασιστικα προς αυτον το στοχο..

ΣΡΙ   ΝΙΣΑΡΓΚΑΝΤΑΤΤΑ     ΜΑΧΑΡΑΤΖ

Η ΤΕΧΝΗ ΤΟΥ ΖΗΝ

Οι  αποψεις και τα πραβληματα  των αλλων μπορει να ειναι  κολλητικα. Μην υπονομευεις  τον εαυτο σου υιοθετωντας   απο    αγνοια  αρνητικες, μη παραγωγικες στασεις και τροπους  δια  μεσου των συναναστροφων σου με αλλους.
Αν ερθεις  σε επαφη με εναν απογοητευμενο  φιλο, ενα θλιμμενο γονιο, η ενα συναδελφο που η τυχη του εχει  ξαφνικα αντιστραφει, προσεχε  να μην αποκαρδιωθεις  ο ιδιος απο  την προφανη αυτην ατυχια.  Θυμισου να κανεις διακριση  αναμεσα στα ιδια τα γεγονοτα και στις ερμηνειες σου  για αυτα.
Υπενθυμησε στον εαυτο σου: << Αυτο  που πληγωνει το ατομο αυτο δεν ειναι το ιδιο  το περιστατικο, γιατι ενα αλλο ατομο  μπορει να μην αισθανονταν καθολου καταθλιψη απο την κατασταση αυτη. Αυτο  που πληγωνει το ατομο αυτο ειναι η συμπεριφορα του ιδιου  που την εχει υιοθετηση  χωρις κριση>>. Το να  προσχωρουμε  στις παραπλανημενες  αποφασεις τους και να υιοθετουμε  τα αρνητικα συναισθηματα  των  ατομων   για τα οποια νοιαζομαστε, δεν αποτελει  επιδειξη ευγενειας η φιλιας. Παραμενοντας   αδεσμευτοι και  αποφευγοντας τις  μελοδραματικες αντιδρασεις προσφερουμε καλυτερη υπηρεσια  στον εαυτο μας  και στους αλλους.
Ωστοσο, αν βρεις  τον εαυτο σου να συνομιλει  με καποιον που βρισκεται  σε καταθλιψη, η που ειναι απογοητευμενος , να εισαι ευγενικος και να τον ακουσεις με συμπονια, αλλα μην επιτρεπεις  στον εαυτο σου να παρασυρθει μαζι του προς τα κατω.  


ΕΠΙΚΤΗΤΟΣ

ΕΙΜΑΙ ΕΚΕΙΝΟ

Η  πραγματωση δεν ειναι παρα  το αντιθετο της αγνοιας. Το  να θεωρει κανεις  τον κοσμο ως  πραγματικο και τον Εαυτο ως απατηλο  ειναι αγνοια, η αιτια της θλιψης. Το να γνωριζετε, πως ο Εαυτος ειναι η μοναδικη πραγματικοτητα και πως ολα τα αλλα  ειναι προσωρινα και φευγαλεα, ειναι ελευθερια, γαληνη και χαρα. Ειναι ολα πολυ απλα. Αντι  να βλεπετε τα πραγματα οπως τα φανταζεστε, μαθετε να τα βλεπετε οπως ειναι. Οταν μπορεσετε  να τα βλεπετε οπως ειναι, θα βλεπετε  και τον εαυτο σας οπως πραγματικα ειστε. Ειναι σαν να καθαριζετε εναν καθρεφτη. Ο ιδιος καθρεφτης που θα σας δειχνει  τον κοσμο οπως ειναι, θα σας δειχνει και το δικο σας  προσωπο. Η σκεψη <<Εγω  Ειμαι>> ειναι το πανι  που καθαριζει και τον καθρεφτη , χρησιμοποιηστε το.
Με  την αυτοπραγματωση  η ευχαριστηση  και ο πονος εχασαν την εξουσια που ειχαν πανω μου. Ελευθερωθηκα απο την επιθυμια και το φοβο. Ειδα τον εαυτο μου πληρη, χωρις την αναγκη οποιουδηποτε πραγματος. Ειδα  πως μεσα στον ωκεανο της καθαρης επιγνωσης, πανω στην επιφανεια  της οικουμενικης συνειδησης, τα αναριθμητα κυματα του φαινομενικου κοσμου υψωνονταν  και υποχωρουσαν χωρις αρχη και τελος. Ως συνειδηση, ειναι ολα ο εαυτος μου. Ως συμβαντα  ειναι ολα δικα μου. Υπαρχει μια μυστηριωδης  δυναμη που τα φροντιζει.Αυτη η δυναμη ειναι  η επιγνωση, ο Εαυτος, η Ζωη, ο Θεος, η οποιοδηποτε αλλο ονομα  θελετε να του δωσετε.Ειναι το θεμελιο, το εσχατο  στερεωμα ολων οσα υπαρχουν, οπως  ακριβως ο χρυσος αποτελει τη βαση ολων των χρυσων κοσμηματων. Και  ειναι τοσο στενα και βαθεια δικος μας. Αφαιρεστε το ονομα και την μορφη  απο τα κοσμηματα  και τοτε ο χρυσος θα γινει φανερος. Ελευθερωθειτε απο το ονομα και τη μορφη και απο τις επιθυμιες και τους φοβους που δημιουργουν, και τι θα μεινει; Ναι, το κενο απομενει.Αλλα αυτο το κενο ειναι γεματο ως το χειλος. Ειναι το αιωνιο δυναμικο, οπως η συνειδηση ειναι το αιωνιο ενεργητικο. Παρελθον,  παρον και μελλον -ολα ειναι εκει . Και απειρως πιο πολλα..

Σρι   Νισαργκανταττα  Μαχαρατζ

ΜΙΑ ΞΕΧΩΡΙΣΤΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ

Ο  δον  Χουαν   ελεγε οτι ο  πολεμιστης  ειναι  κατι πολυ περισσοτερο απο μια απλη   εννοια. Ειναι  ενας τροπος  ζωης, και αυτος ο τροπος  ζωης  ειναι  ο μονος  αποτρεπτικος   παραγοντας  που θα επρεπε  να  φοβομαστε     και η μοναδικη διοδος που  θα  μπορουσε  να   χρησιμοποιησει ενας  θεραπευτης  για να   αφησει τη ροη της  δραστηριοτητας  του να  κυλησει  ελευθερα. Χωρις  την εννοια του πολεμιστη  στο μυαλο του, ηταν αδυνατο να διαβει κανεις τα εμποδια που ορθωνονταν στο μονοπατι της γνωσης. Ορισε  τον πολεμιστη ως  τον απαραμιλλο  μαχητη. Ηταν  μια ψυχικη διαθεση   που διευκολυνθηκε απο το σκοπο  των σαμανων της αρχαιοτητας, μια ψυχικη διαθεση  στην οποια μπορουσε να εισελθει οποιοσδηποτε  ανθρωπος.
<<Ο σκοπος  αυτων των σαμανων>>,  ειπε ο δον Χουαν, <<  ηταν  τοσο οξυς  και ισχυρος, που μπορουσε να  στερεοποιησει  τη δομη του πολεμιστη, αν και ο  θεραπευτης  μπορει να μην ειχε επιγνωση του γεγονοτος  αυτου>>.
Για  τους  σαμανους   ο πολεμιστης  ηταν μια μοναδα  μαχης  τοσο  συντονισμενη   με την μαχη που εξελισσεται  γυρω του  και  τοσο  εξαιρετικα οξυδερκης,  ωστε στην πιο  απολυτη μορφη του δε χρειαζοταν τιποτα   περιττο   για να  επιβιωσει. Δεν  ηταν  απαραιτητο  να κανει καποιος  δωρα σε εναν  πολεμιστη, να τον παροτρυνει με λογια η πραξεις η να προσπαθησει να τον παρηγορησει και να του προσφερει  καποιο  κινητρο.  Ολα αυτα  εμπεριεχονταν  στην ιδια   την  ψυχικη δομη του πολεμιστη. Αφου  αυτη  η δομη καθοριζοταν απο το σκοπο  των σαμανων, σιγουρευτηκαν οτι  συμπεριλαμβανε  οτιδηποτε θα  μπορουσε  να  προβλεφθει. Το  τελικο  αποτελεσμα  ηταν ενας πολεμιστης  ο οποιος μαχοταν μονος  και  αντλουσε  απο τις ιδιες  τις σιωπηλες του πεποιθησεις ολη την ωθηση που  χρειαζοταν για να βαδισει στη μαχη με σιγουρια, χωρις μεμψιμοιριες και χωρις αναγκη  να υμνηθει.
Βρηκα  σαγηνευτικη την εννοια του πολεμιστη και ταυτοχρονα ενα απο τα πιο  τρομακτικα πραγματα  τα οποια ειχα συναντησει  στην ζωη μου. Σκεφτηκα οτι  επροκειτο  για μια εννοια  η οποια θα με τυφλωνε αν την υιοθετουσα, οδηγωντας με απευθειας  στην υποτελεια, χωρις να μου αφησει το χρονο η τη διαθεση   να διαμαρτυρηθω, να ερευνησω η να παραπονεθω. Η  διαμαρτυρια ηταν για μενα συνηθεια  ζωης, και, ειλικρινα, ημουν διατεθειμενος να πολεμησω   με νυχια και με δοντια  για να μην την αποβαλω.. Πιστευα οτι το παραπονο, η διατυπωση δυσαρεσκειας, ηταν γνωρισμα ενος ευαισθητου, θαρραλεου και ειλικρινους ανθρωπου που δε μασαει τα λογια του οταν θελει να εκφρασει τι του αρεσει και τι τον δυσαρεστει. Αν ολα αυτα επροκειτο  να μετατραπουν σε εναν οργανισμο μαχης, μαλλον θα εχανα περισσοτερα απο οσα μπορουσα να αντεξω.
Αυτες  ηταν οι ενδομυχες  σκεψεις μου. Ωστοσο, προσεβλεπα στο μονοπατι, στη γαληνη και την αποτελεσματικοτητα του  πολεμιστη. Μια απο τις μεγαλυτερες συνεισφορες  των αρχαιων σαμανων στην κατανοηση  της εννοιας του πολεμιστη ηταν η αντιληψη του να θεωρουμε  το θανατο  φιλο  και μαρτυρα των πραξεων μας..Ο δον Χουαν  ειπε  οτι  απο τη στιγμη που εχει γινει δεκτη αυτη η λογικη, ακομα και στη χαλαροτερη μορφη της, μια γεφυρα  σχηματιζεται, που γεφυρωνει το χασμα αναμεσα στον κοσμο της καθημερινοτητας  και σε κατι το οποιο βρισκεται  μπροστα μας αλλα δεν εχει ονομα κατι χαμενο μεσα στην ομιχλη, που δεν φαινεται να  υπαρχει  πραγματικα  κατι τοσο τρομερα  ακαθοριστο, που δεν μπορει χρησιμευσει ως  σημειο αναφορας, και παρολα αυτα υπαρχει, αναντιρρητα  παρον.
Ο  δον Χουαν  ισχυριζοταν  οτι   η μονη  επιγεια  υπαρξη  ικανη  να διασχισει αυτη τη γεφυρα ηταν  ο πολεμιστης:  σιωπηλος  μεσα στην παλη του, ακαθεκτος επειδη δεν εχει τιποτα να χασει, λειτουργικος  και  αποτελεσματικος, επειδη εχει να κερδισει  τα παντα...



Καρλος    Καστανεντα

Σχολια  για το Μια  Ξεχωριστη  Πραγματικοτητα.