Ο ΤΡΟΧΟΣ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ

Ο  δον Χουαν  Ματους  εφυγε απο αυτο τον κοσμο  και αφησε πισω τους  τεσσερις  μαθητευομενους  του.Ο καθενας  απο αυτους τους μαθητες  δεχτηκε ξεχωριστα την  επισκεψη του
δον Χουαν  και του  ανατεθηκε  μια αποστολη. Θεωρησα αυτη την αποστολη σαν ψευδοφαρμακο το οποιο  ειχε μηδαμινη σημασια σε  συγκριση με την απωλεια.
Η θλιψη του να μη βλεπω πια το δον Χουαν δεν μπορουσε  να κατευναστει απο πλασματικες αποστολες. Το  πρωτο πραγμα που παρακαλεσα το δον Χουαν  ηταν  να με αφησει  να  παω μαζι του.
<<Δεν εισαι  ετοιμος ακομα>>, ειπε << Ας  ειμαστε  ρεαλιστες>>.
<<Αλλα θα  μπορουσα να ετοιμαστω  μεχρι να πεις  κιμινο>>, τον  διαβεβαιωσα.
<< Δεν  αμφιβαλλω.  Θα εισαι  ετοιμος, οχι ομως για μενα . Απαιτω  την τελειοτητα. Απαιτω αμεμπτη
θεληση, αμεμπτη πειθαρχεια. Αυτα δεν τα εχεις  αποκτησει  ακομα. Θα τα αποκτησεις συντομα, αλλα δεν τα εχεις ακομα.>>
<< Εχεις  τη δυναμη να με παρεις, δον Χουαν.Ετσι οπως ειμαι, ακατεργαστος  ατελης>>.
<<Υποθετω, αλλα δεν θα το κανω. επειδη θα ηταν τρομερη απωλεια για σενα. Δεν αντεχεις να χασεις
τα παντα , πιστεψε με. Μην επιμενεις. Η επιμονη  δεν ανηκει στη σφαιρα των  πολεμιστων.>.
Αυτη η δηλωση  εφτανε για να με σταματησει. Ωστοσο, μεσα μου  λαχταρουσα να παω μαζι του,
να αποτολμησω να ξεπερασω τα ορια ολων οσων θεωρουσα φυσιολογικα και πραγματικα.
Οταν εφτασε η ωρα να εγκαταλειψει τον κοσμο, ο δον Χουαν μεταμορφωθηκε μεσα σε μια  στιγμη σε μια πολυχρωμη  και αιθερια λαμψη. Ηταν  πια καθαρη ενεργεια, που ερεε  ελευθερα στο  συμπαν.
Η  αισθηση  της απωλειας εκεινης της  στιγμης  ηταν τοσο   δυσβασταχτη, που ηθελα  να πεθανω.
Αψηφησα  ολα οσα μου ειχε πει  ο  δον Χουαν, χωρις να διστασω λεπτο. Εφτασα  στο  σημειο  να θελω να πεσω απο εναν  γκρεμο. Πιστευα οτι,  αν το  εκανα ,  ο δον Χουαν θα ηταν υποχρεωμενος  να με παρει μαζι του,  διασωζοντας  ετσι   οσα  καταλοιπα επιγνωσης ειχαν  απομεινει  μεσα μου.
Αλλα, για ανεξηγητους λογους, χωριςνα ξερω αν εξετασα το θεμα απο την αναλυτικη σκοπια   του φυσιολογικου μου γνωστικου συστηματος η απο τη  σκοπια του γνωστικου συστηματος  του κοσμου των σαμανων,  δεν πεθανα. Απεμεινα  μοναχος  στον κοσμο της καθημερινης ζωης.
Ημουν ενας   αγνωστος για τον ιδιο μου  τον εαυτο, κι  αυτη η διαπιστωση  εκανε  τη μοναξια μου πιο εντονη απο ποτε.  Εβλεπα  τον  εαυτο μου σαν  προβοκατορα, ενα ειδος κατασκοπου τον οποιο  ο
δον Χουαν  ειχε αφησει πισω  του  για καποιο λογο που δεν μπορουσα να αντιληφθω.
Ο  αγνωστος  χαρακτηρας  του κοσμου,  οχι  του κοσμου  των σαμανων, αλλα του κοσμου  της καθημερινοτητας, ενος κοσμου  μυστηριωδους και πολυτιμου που το  μονο  χρειαζομαστε  για να βιωσουμε τα θαυματα  αυτου του κοσμου της καθημερινοτητας ειναι  αρκετη αποστασιοποιηση.
Αλλα ακομα  περισσοτερο απο την αποστασιοποιηση χρειαζομαστε στοργη  και  εγκαταλειψη.
<<Ο  πολεμιστης πρεπει  να αγαπα τον  κοσμο>>, με ειχε  προειδοποιησει ο δον Χουαν, ,<< προκειμενου  ο  κοσμος  αυτος, που μοιαζει τοσο  κοινοτοπος, να ανοιξει   και να του αποκαλυψει τα θαυματα του>>
Ειχε  κανει  αυτη τη δηλωση  οταν  βρισκομασταν στην ερημο Σονορα.
<<  Ειναι  ενα θειο αισθημα, να βρισκεσαι σε αυτη την εξαισια  ερημο, να βλεπεις  αυτες  τις κορυφες των υψωματων  που στην πραγματικοτητα εχουν δημιουργηθει απο λαβα ηφαιστειων  σβησμενων
απο  καιρο.  Ειναι  μεγαλειωδες να ανακαλυπτεις  οτι μερικοι απο αυτους  τους σβολους οψιδιανου δημιουργηθηκαν σε τοσο υψηλες  θερμοκρασιες, που  διατηρουν τα σημαδια καταγωγης  τους.
Εχουν  ασυλληπτη δυναμη. Ειναι  εξαιρετικο   να τριγυριζεις ασκοπα  σε αυτους  τους λοφους και να ανακαλυπτεις ενα κομματι   κρυσταλου που συγκεντρωνει ραδιοκυματα . Το  μονο μειονεκτημα σε αυτη την υπεροχη  εικονα ειναι  το οτι για να εισχωρησει  ενας ανθρωπος  στα θαυματα τουτου  η  καποιου αλλου κοσμου  πρεπει  να ειναι πολεμιστης:  ηρεμος, συγκεντρωμενος, αδιαφορος με εμπειρια  στις επιθεσεις του αγνωστου. Συνεπως,  ειναι  καθηκον  σου να αναζητας αυτη  την ολοκληρωση  προτου  μιλησεις για το εγχειρημα σου να βουτηξεις στο  απειρο.>.
Εχω  αφιερωσει τριαντα πεντε  χρονια απο τη ζωη μου αναζητωντας  αυτη την ωριμοτητα του πολεμιστη. Εχω  βρεθει σε μερη περα απο καθε περιγραφη, αναζητωντας αυτη την αισθηση της ωριμοτητας που χαριζουν οι αμετρητες  επιθεσεις του αγνωστου. Προχωρησα διακριτικα, σεμνα,  και
επεστρεψα με τον ιδιο τροπο. Τα εργα των πολεμιστων  ειναι σιωπηλα και μοναχικα  και, οταν οι
πολεμιστες φευγουν η επιστρεφουν, το κανουν με  τετοιο μετρημενο τροπο, που κανεις δεν αναδεικνυεται σοφοτερος.  Το  να αναζητας την ωριμοτητα του  πολεμιστη με οποιονδηποτε   αλλο τροπο θα ηταν επιδεικτικο  και συνεπως, απαραδεκτο.
Ο  τροχος του  χρονου  κινουνταν γυρω μου  αμειλικτα, αναγκαζοντας  με να ατενιζω σε αυλακια 
σκεψης για τα οποια  δεν μπορει κανεις να μιλησει,  διατηρουν ωστοσο τη συνοχη τους.
Ο  δον   Χουαν   μου ειπε  καποτε  << Αρκει   να πει κανεις  οτι  το  μεγαλειο  αυτου  του κοσμου,
ασχετα αν ειναι ο  κοσμος  των σαμανων  η ο κοσμος  του μεσου ανθρωπου,  ειναι τοσο  προκλητικο, που μονο ενας  παραλογισμος μπορει  να μας κανει να αποφυγουμε να το προσεξουμε.
Η  πιο παραλογη  αποστολη  που θα μπορουσε να αναλαβει ενας πολεμιστης   ειναι να προσπαθησει να εξηγησει   σε παρεκκλινουσες  υπαρξεις πως ειναι να εισαι χαμενος  στα αυλακια   του τροχου του χρονου. Συνεπως, επιβεβαιωνεται  οτι τα ταξιδια  του ειναι αποκλειστικη κατακτηση   του γεγονοτος
οτι εκεινος εχει την ιδιοτητα του πολεμιστη>>


Σχολια  του  Καρλος   Καστανεντα 
για το  βιβλιο  του  Ιστοριες  Δυναμης