Δευτέρα 9 Δεκεμβρίου 2013

ΜΙΑ ΞΕΧΩΡΙΣΤΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ

Ο  δον  Χουαν   ελεγε οτι ο  πολεμιστης  ειναι  κατι πολυ περισσοτερο απο μια απλη   εννοια. Ειναι  ενας τροπος  ζωης, και αυτος ο τροπος  ζωης  ειναι  ο μονος  αποτρεπτικος   παραγοντας  που θα επρεπε  να  φοβομαστε     και η μοναδικη διοδος που  θα  μπορουσε  να   χρησιμοποιησει ενας  θεραπευτης  για να   αφησει τη ροη της  δραστηριοτητας  του να  κυλησει  ελευθερα. Χωρις  την εννοια του πολεμιστη  στο μυαλο του, ηταν αδυνατο να διαβει κανεις τα εμποδια που ορθωνονταν στο μονοπατι της γνωσης. Ορισε  τον πολεμιστη ως  τον απαραμιλλο  μαχητη. Ηταν  μια ψυχικη διαθεση   που διευκολυνθηκε απο το σκοπο  των σαμανων της αρχαιοτητας, μια ψυχικη διαθεση  στην οποια μπορουσε να εισελθει οποιοσδηποτε  ανθρωπος.
<<Ο σκοπος  αυτων των σαμανων>>,  ειπε ο δον Χουαν, <<  ηταν  τοσο οξυς  και ισχυρος, που μπορουσε να  στερεοποιησει  τη δομη του πολεμιστη, αν και ο  θεραπευτης  μπορει να μην ειχε επιγνωση του γεγονοτος  αυτου>>.
Για  τους  σαμανους   ο πολεμιστης  ηταν μια μοναδα  μαχης  τοσο  συντονισμενη   με την μαχη που εξελισσεται  γυρω του  και  τοσο  εξαιρετικα οξυδερκης,  ωστε στην πιο  απολυτη μορφη του δε χρειαζοταν τιποτα   περιττο   για να  επιβιωσει. Δεν  ηταν  απαραιτητο  να κανει καποιος  δωρα σε εναν  πολεμιστη, να τον παροτρυνει με λογια η πραξεις η να προσπαθησει να τον παρηγορησει και να του προσφερει  καποιο  κινητρο.  Ολα αυτα  εμπεριεχονταν  στην ιδια   την  ψυχικη δομη του πολεμιστη. Αφου  αυτη  η δομη καθοριζοταν απο το σκοπο  των σαμανων, σιγουρευτηκαν οτι  συμπεριλαμβανε  οτιδηποτε θα  μπορουσε  να  προβλεφθει. Το  τελικο  αποτελεσμα  ηταν ενας πολεμιστης  ο οποιος μαχοταν μονος  και  αντλουσε  απο τις ιδιες  τις σιωπηλες του πεποιθησεις ολη την ωθηση που  χρειαζοταν για να βαδισει στη μαχη με σιγουρια, χωρις μεμψιμοιριες και χωρις αναγκη  να υμνηθει.
Βρηκα  σαγηνευτικη την εννοια του πολεμιστη και ταυτοχρονα ενα απο τα πιο  τρομακτικα πραγματα  τα οποια ειχα συναντησει  στην ζωη μου. Σκεφτηκα οτι  επροκειτο  για μια εννοια  η οποια θα με τυφλωνε αν την υιοθετουσα, οδηγωντας με απευθειας  στην υποτελεια, χωρις να μου αφησει το χρονο η τη διαθεση   να διαμαρτυρηθω, να ερευνησω η να παραπονεθω. Η  διαμαρτυρια ηταν για μενα συνηθεια  ζωης, και, ειλικρινα, ημουν διατεθειμενος να πολεμησω   με νυχια και με δοντια  για να μην την αποβαλω.. Πιστευα οτι το παραπονο, η διατυπωση δυσαρεσκειας, ηταν γνωρισμα ενος ευαισθητου, θαρραλεου και ειλικρινους ανθρωπου που δε μασαει τα λογια του οταν θελει να εκφρασει τι του αρεσει και τι τον δυσαρεστει. Αν ολα αυτα επροκειτο  να μετατραπουν σε εναν οργανισμο μαχης, μαλλον θα εχανα περισσοτερα απο οσα μπορουσα να αντεξω.
Αυτες  ηταν οι ενδομυχες  σκεψεις μου. Ωστοσο, προσεβλεπα στο μονοπατι, στη γαληνη και την αποτελεσματικοτητα του  πολεμιστη. Μια απο τις μεγαλυτερες συνεισφορες  των αρχαιων σαμανων στην κατανοηση  της εννοιας του πολεμιστη ηταν η αντιληψη του να θεωρουμε  το θανατο  φιλο  και μαρτυρα των πραξεων μας..Ο δον Χουαν  ειπε  οτι  απο τη στιγμη που εχει γινει δεκτη αυτη η λογικη, ακομα και στη χαλαροτερη μορφη της, μια γεφυρα  σχηματιζεται, που γεφυρωνει το χασμα αναμεσα στον κοσμο της καθημερινοτητας  και σε κατι το οποιο βρισκεται  μπροστα μας αλλα δεν εχει ονομα κατι χαμενο μεσα στην ομιχλη, που δεν φαινεται να  υπαρχει  πραγματικα  κατι τοσο τρομερα  ακαθοριστο, που δεν μπορει χρησιμευσει ως  σημειο αναφορας, και παρολα αυτα υπαρχει, αναντιρρητα  παρον.
Ο  δον Χουαν  ισχυριζοταν  οτι   η μονη  επιγεια  υπαρξη  ικανη  να διασχισει αυτη τη γεφυρα ηταν  ο πολεμιστης:  σιωπηλος  μεσα στην παλη του, ακαθεκτος επειδη δεν εχει τιποτα να χασει, λειτουργικος  και  αποτελεσματικος, επειδη εχει να κερδισει  τα παντα...



Καρλος    Καστανεντα

Σχολια  για το Μια  Ξεχωριστη  Πραγματικοτητα.